-Θα σας κουράσω αλλά νομίζω ότι αξίζει να ακολουθήσουμε τα ίχνη αυτού του εγκλήματος (είτε αποδειχθεί τέτοιο είτε όχι). Ημείς. Αγρια διχασμένοι. Αστείρευτα καχύποπτοι. Αδιανόητα αδιάκριτοι.

–«Μπορεί ένας άνθρωπος να περπατήσει 17 χιλιόμετρα;» αναρωτιόταν ο Ν. Ευαγγελάτος δείχνοντας έναν χάρτη και εγκαινιάζοντας την εξιχνίαση ενός ακόμα δράματος. Στη συγκεκριμένη ερώτηση πρέπει να γέλασαν πικρά πολλοί μετανάστες. «Μπορεί ένας άνθρωπος να περπατήσει 17 χιλιόμετρα;». Βεβαίως μπορεί. Τόσα και άλλα τόσα. Εξαρτάται από την ψυχική του κατάσταση και τα συναισθήματά του. Εξαρτάται από πού φεύγει και πώς φεύγει. Εξαρτάται, εξαρτάται… Αλλά, όχι! «Οχι δεν μπορεί», διατείνονται όλοι μαζί ώστε να βοηθηθεί το αφήγημα. Και στήνονται αμέσως πάνελ με όλους τους γνωστούς-αγνώστους. Ετούτη η εξαφάνιση, με έναν περίεργο λαχανιασμένο αυτοματισμό, κάπως συνδέεται με την τραγωδία των Τεμπών. Η μητέρα του εξαφανισμένου Βασίλη Καλογήρου, Σοφία Αποστολάκη, είναι δικαστικός. Διαδεχόμενη τον Σταμάτη Δασκαλόπουλο, στη θέση του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Εφετών Λάρισας μετά τη συνταξιοδότησή του, και ενώ ο πρώτος κατά τη διάρκεια της θητείας του είχε ήδη ασκήσει τις πρώτες διώξεις στους τρεις βασικούς κατηγορούμενους. Στη συνέχεια, επί θητείας της, ανέθεσε σε αντιεισαγγελείς, οι οποίοι, σε διάστημα ενάμιση χρόνου, ασκήσαν διώξεις σε 40 κατηγορουμένους. Πολλοί στο κάδρο Τεμπών για απαγωγή. Ωστόσο, το θέμα φουντώνει. «Απαγωγή. Για να τρομοκρατηθεί η δικαστικός».

-Να τονίσουμε ότι αναζητούμε ώριμο άνδρα 39 ετών, σπουδαγμένο ψυχολόγο που εργάζεται σε σχολεία. Επειτα από χρονικό διάστημα αναζήτησης 50 ημερών, δυστυχώς, το πτώμα του ανδρός εντοπίζεται σε κακοτράχαλη, βουνού διαδρομή που δεν τη φτάνει αυτοκίνητο. Αρα οι απαγωγείς, (όπως ένας μέσος άνθρωπος πιθανώς φαντάζεται ακολουθώντας στοιχεία που, πλέον, πέφτουν κάθε απόγευμα βροχή) τον απάγουν, τον αφήνουν μέρες νηστικό, όπως φρόντισε και πάλι ο δημοσιογράφος να μας κατατοπίσει για το άδειο του στομάχι αλλά και το έντερό του –μέχρι το έντερό του φτάσαμε– τον σκοτώνουν, κατευθύνονται σε βουνό, φορτώνονται το άψυχο σώμα του και αντί να τον θάψουν, αυτοί τον ανεβάζουν, τον ανεβάζουν, έτσι ώστε, αυτονοήτως και να διακρίνονται και από μακριά, για να τον αφήσουν κάπου ψηλά; Απολύτως ακάλυπτο; Και όλα αυτά, καθόλου δεν είναι απίθανα, όπως μεταφέρονται στους τηλεθεατές, ούτε όταν συνδέονται με τα Τέμπη, ενισχυμένα, όπως θα δούμε στην συνέχεια, από τον θείο. Εν συνεχεία η μάνα, στον σπαραγμό της κοινοποιεί ένα μήνυμα. Οχι δικό της, αλλά ως Βασίλης: «Είμαι ο Βασίλης που ψάχνατε. Εγώ με τη Χάρη του Θεού βρήκα τον Παράδεισο και βλέπω τον Χριστό που τόσο αγαπώ. Εσείς που με πετάξατε στα βουνά με τα άγρια ζώα καθώς και το κακόψυχο αφεντικό σας, άραγε τι τέλος θα έχετε;» γράφει. Και εδώ συμβαίνει το εξής: Με κλειδί τη λέξη «αφεντικό», δεν κατευθύνονται οι θνητοί στο εργασιακό περιβάλλον του, μήπως, για παράδειγμα, bullying σε μια ίσως υπερβολικά ευαίσθητη ψυχή; Μήπως; Μήπως; Χίλια μήπως; Oχι! Αφού αναφέρει «κακόψυχο αφεντικό», κολλάει μια χαρά στο μόνο «αφεντικό». Στον Πρωθυπουργό τον αιμοδιψή; Και στη σκηνή μας εισέρχεται και η κυρία Καρυστιανού. Και παρίσταται στην κηδεία γιατί, όπως δηλώνει συγκινημένη, ένιωσε υποχρεωμένη να είναι κοντά στην άλλη μάνα. Η σύνδεση, πλήρης. Μικρόφωνα αναμένουν μια ακόμα λέξη να λυθεί ο γρίφος.

Η μάνα του θανόντος Βασίλη, Σοφία Αποστολάκη, δικαστικός, δηλώνει έξωθεν του ναού «Να ζήσετε και να έχετε ευλογία στη ζωή σας». Αλυτος ο γρίφος. Ο θείος όμως, συνταξιούχος εισαγγελέας και πρώην βουλευτής με τη «Νίκη», συνδέει στον επικήδειο λόγο του τον θάνατο του ανιψιού του με τα Τέμπη. Η αντιπολίτευση εν τω μεταξύ γραπώνει το θέμα στον αέρα και ο καθένας με το δικό του στιλ λόγου «δημιουργεί» αφήγημα στη Βουλή με υπονοούμενα «Ποιος σκότωσε τον Βασίλη Καλογήρου;». Ο λαός δυναμιτίζεται. Φωτιά στη φωτιά. Την υπόθεση αναλαμβάνει η προϊσταμένη ιατροδικαστικής υπηρεσίας Λάρισας Ρουμπίνη Λεοντάρη. Μα αυτομάτως συκοφαντείται από τη Μαρία Καρυστιανού ως ύποπτη, και αυτή, συγκάλυψης. Πόσοι στο κόλπο συγκάλυψης; Οπότε, και άλλες υποψίες-«βεβαιότητες» διασπείρονται στον λαό. «Μορφές» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης βοούν, ενισχύουν. Η Ρουμπίνη Λεοντάρη δηλώνει αποχή από την υπόθεση. Η οικογένεια όμως του θανόντος δηλώνει ότι αντίθετα από την άποψη της κυρίας Καρυστιανού, εμπιστεύονται απόλυτα την κυρία Λεοντάρη. Αλλωστε έχουν διορίσει και δικό τους πραγματογνώμονα. Οπότε και παραμένει στην υπόθεση. Παραλλήλως, βγαίνουν στο φως πληροφορίες για το ιατρικό ιστορικό του Βασίλη Καλογήρου, επιβεβαιωμένες εκ του δικηγόρου μελών της οικογένειας, κ. Σανιδά. «Ο 39χρονος άνδρας λάμβανε φαρμακευτική αγωγή την τελευταία πενταετία που συνδέεται με ένα ψυχωσικό επεισόδιο πριν είκοσι χρόνια». Συνεχίζει χαρακτηριστικά «Το πρόβλημα θα ήταν αν δεν λάμβανε αγωγή». Αλλες πληροφορίες συμπληρώνουν ότι παραλάμβανε την φαρμακευτική αγωγή του, όχι από φαρμακεία του τόπου του αλλά από άλλες περιοχές. Μικρές κοινωνίες, μεγάλες συνωμοσίες; Μόλις αυτά βγαίνουν στο φως έχουμε ανακοίνωση της οικογένειας που λέει ανάμεσα σε άλλα «η δικογραφία είναι μυστική… παρακαλούμε κάθε τρίτο ενδιαφερόμενο ή επαγγελματία του κλάδου ενημέρωσης να απέχει από κρίσεις και συμπεράσματα σχετικά με προσωπικά του χαρακτηριστικά… Η έρευνα και η τελική κρίση ανήκουν αποκλειστικά στα όργανα της Δικαιοσύνης». Τώρα; Τώρα η οικογένεια δικαστικών κατευθύνει στη Δικαιοσύνη;

-Καταγράφω αυτή τη διαδρομή, πείτε την και ανατομία ενός εγκλήματος (είτε καταλήξει ως έγκλημα είτε όχι), που παίχτηκε στην πλάτη του εκλιπόντος Βασίλη Καλογήρου. Στα δικά μου μάτια, κάθε ενέργεια όλων που συμμετείχαν σε αυτή την τραγική ιστορία, είναι εγκληματικής ανευθυνότητας. Στην τραγωδία των Τεμπών συναντήθηκαν όλες οι παθογένειες «κράτους» από ιδρύσεως κράτους. Φοβάμαι μήπως συμπληρώθηκε το όλον και με την «παθογένεια» ελληνική οικογένεια ως κλειστό κύκλωμα, απέναντι σε κλειστές κοινωνίες, που «τα πάνθ’ ορά». Το κάθε είδους στίγμα διαχρονικά.

-Γράφω αυτό το κείμενο συναισθανόμενη απέναντί μου μια τραγική μητέρα, όχι αγράμματη, αλλά μια δικαστικό σε μια δική της τραγωδία. Μια γυναίκα που από τη θέση της οφείλει να αποτελεί για καθέναν από εμάς φάρο και λιμάνι, αν χρειαστεί να καταφύγουμε στη δικαιοσύνη «της». Μια δικαστικός που την έχω ανάγκη να τη νιώθω υπερασπιστή της αλήθειας, όσο σκληρή και να είναι, ώστε να εντοπίζει και τη δική μας αλήθεια, να την αναδεικνύει, να τη δικαιώνει.

-Αγρια θλιβερές οι μέρες μας. Κυρίως γιατί μοιάζει να μη μας είναι αρκούντως αρκετοί τόσοι θάνατοι! 57 ανθρώπων! Και σαν λαίμαργα ζώα, όπως ελαφρά τη καρδία μάς καθοδηγούν μερικοί να γίνουμε, αναζητάμε «τροφή» και άλλων θανάτων, επιπροσθέτως, άκριτα. Ετοιμοι να κατασπαράξουμε ό,τι μας πετάξουν. Και άντε, έτσι, να βρούμε άκρη στην κοινωνική μας συνύπαρξη… Αγρια διχασμένοι. Ακριτα καχύποπτοι. Αδιανόητα αδιάκριτοι.

-Συλλυπητήρια στην οικογένεια του Βασίλη Καλογήρου. Στον δρόμο της αλήθειας, όσο σκληρή και να τους είναι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News