Θέλω να γράψω για τη Βικτώρια, τη Νικολέττα, τη Μάρθα και τον Αγγελο. Τέσσερα νέα παιδιά, όλοι τους φοιτητές σε ανώτατες σχολές της χώρας. Στην πλειοψηφία τους, θετικής κατεύθυνσης.

Τέσσερα νέα παιδιά που γνώρισα σε ένα μικρό ξενοδοχείο, σε ένα μικρό νησί. Εργάζονται εκεί για τη σεζόν.

Είναι η πρώτη τους φορά που δουλεύουν στον τουρισμό. Και δεν ήταν εύκολο. Είχαν στείλει 300 βιογραφικά σε ξενοδοχεία, πριν ο δρόμος τους καταλήξει στη μικρή οικογενειακή επιχείρηση του ανατολικού Αιγαίου.

Οχι, δεν έφταιγε κάτι στα προσόντα τους. Δεν είχαν προϋπηρεσία. Αυτός ήταν ο «κόφτης».

Οταν τα συνάντησα, η σεζόν είχε ήδη ξεκινήσει έναν μήνα. Οχι πολύ έντονα, γιατί η κίνηση στα νησιά είναι πεσμένη. Και το συγκεκριμένο νησί είναι ένα στολίδι που θέλει αρκετές ώρες για να το προσεγγίσεις.

Το ζευγάρι που λειτουργεί το ξενοδοχείο, μια ξεχωριστή περίπτωση από μόνο του, επέλεξε αυτά τα τέσσερα παιδιά. Και τα μύησε στον κόσμο της φιλοξενίας, μέσα από το φίλτρο υψηλής ποιότητας και προσωποποιημένης υπηρεσίας που παρέχει στις 11 σουίτες που διατηρεί. Όχι ότι ήταν εύκολο και για την επιχείρηση να βρει προσωπικό, με τις ελλείψεις που υπάρχουν. Και με τη σεζόν στο νησί να αριθμεί μόλις τις 40 ημέρες.

Μου έκαναν εντύπωση αυτά τα παιδιά. Ευγενικά, πρόθυμα, συνεπή. Πάντα παρόντα στο πόστο τους. Με χαμόγελο και προσοχή στη λεπτομέρεια. Πιστά στις οδηγίες που είχαν για κάθε δουλειά που τους ανατέθηκε.

Ναι, μπορούσες να καταλάβεις ότι δεν είχαν εμπειρία. Όμως πάντα ήταν εκεί το άγρυπνο βλέμμα των ιδιοκτητών, για να καλύψει οποιοδήποτε κενό ή να δώσει την απάντηση σε ένα πιο πολύπλοκο ερώτημα. Και ποτέ δεν ένιωσες ότι η αρχική απειρία τους υπονόμευσε την υψηλή ποιότητα της υπηρεσίας που παρείχε η μικρή ξενοδοχειακή μονάδα – μέλος των Small Luxury Hotels of the world.  Δεκαοκτώ άτομα προσωπικό για 11 σουίτες.

Μου έκαναν εντύπωση αυτά τα παιδιά. Τα ευγενικά, αξιόλογα, χαμογελαστά και ευπαρουσίαστα νεαρά κορίτσια και αγόρι. Γιατί ήταν συνεπή και παράλληλα χαίρονταν αυτή τη δουλειά του καλοκαιριού. Μια απασχόληση που δεν έχει σχέση με το Χημικό ή το Μαθηματικό. Δεν έχει σχέση με την κατεύθυνση που έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν. Ομως με έναν τρόπο τα παιδιά αυτά, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και τα 300 βιογραφικά που δεν τελεσφόρησαν, βρήκαν αυτό που τους ταίριαζε. Σαν οντότητες. Ισως βρήκαν την πιο διδακτική, ανθρώπινη και ισορροπημένη προσέγγιση της φιλοξενίας του θέρους. Μια και η ένταση της εργασίας κορυφώνεται τους μήνες αιχμής, ειδικά σε μεγάλες κλίμακες.

Βρήκαν αντίστοιχα ένα κύτταρο φιλοξενίας, που παρά το μικρό του μέγεθος, έχει εστιάσει στην υψηλότερη βαθμίδα της παρεχόμενης υπηρεσίας διαμονής και εστίασης. Εκεί όπου η βιωσιμότητα, η εντοπιότητα και η ενσωμάτωση της τοπικής κουλτούρας είναι συνυφασμένα με την ίδια του την ύπαρξη. Προϊόντα από το μποστάνι, σεβασμός στις αισθήσεις και στο περιβάλλον. Είναι και το νησί. Μια κοιτίδα που διατηρεί τη δυνατότητα να σε ανατάσσει στην ψυχή και το σώμα. Οσο ακόμα το αντέξει.

Τα τέσσερα αυτά παιδιά, με έναν τρόπο, βρέθηκαν στο πιο κατάλληλο για εκείνα μέρος. Ισως να είναι και αυτά τα πλέον κατάλληλα για το μικρό υψηλής ποιότητας ξενοδοχείο του νησιού. Παρότι δεν θα ακολουθήσουν το μονοπάτι του τουρισμού. Του χρόνου δεν σκέφτονται να εργαστούν στη φιλοξενία. Θα εστιάσουν στην κατεύθυνσή τους.

Η φετινή τους απασχόληση είναι ένας «καλοκαιρινός έρωτας», που θα μείνει ως ανάμνηση. Θα παραμείνει όμως ως μια στιγμή στη νεαρή ζωή τους, που έμαθαν πώς είναι η επαφή και η διάδραση με έναν ξένο επισκέπτη που έρχεται για διακοπές. Και στη διάρκεια της παραμονής του γίνεται ένα με τον τόπο και τους ανθρώπους του. Χωρίς άμυνες. Γιατί αισθάνεται τη φροντίδα. Τη φροντίδα που είναι η πεμπτουσία της ελληνικής φιλοξενίας, από καταβολής της. Και το στοιχείο που θα πρέπει να διατηρηθεί αναλλοίωτο σε όποια επενδυτική ανάπτυξη ή τεχνολογική εξέλιξη. Ως κληροδότημα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ανάμνηση από τη σύντομη ενασχόλησή τους με την πιο καίρια δραστηριότητα της εγχώριας και περιφερειακής οικονομίας θα είναι γλυκιά. Ασχετα αν δεν το βλέπουν σαν επιστήμη. Ή σαν μια διαδρομή με προοπτικές εξέλιξης. Σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν είναι δική τους ευθύνη.

Γιατί υπάρχουν και πιο δυσάρεστες αναμνήσεις από αντίστοιχους «καλοκαιρινούς έρωτες».

«Με συγχωρείτε, νόμισα ότι χτύπησε κουδούνι», μου είπε ξεφυσώντας το κορίτσι που ήρθε να πάρει παραγγελία στο εστιατόριο ηπειρωτικού παραθεριστικού προορισμού με μαζική προσέλευση. Φορούσε ακουστικό με καλώδιο και μικρόφωνο για ενδοσυνεννόηση. Το κουδούνι την ειδοποιεί κάθε φορά που μια παραγγελία είναι έτοιμη να σερβιριστεί.

«Το κουδούνι είναι to PTSD* του καλοκαιριού», συμπλήρωσε. Και έβγαλε το μπλοκάκι για να σημειώσει τη δική μας παραγγελία.

*Post Traumatic Stress Disorder – Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News