Γράμμα στην εξηντάχρονη Μαντόνα
Πέμπτη, 16 Αυγούστου 2018
Αγαπημένη μου Μαντόνα, χρόνια πολλά και ό,τι επιθυμείς!
Αλήθεια, τι ακριβώς επιθυμείς εσύ; Δεν τα πήγες καθόλου άσχημα μέχρι τώρα. Σήμερα λοιπόν που έχεις τα γενέθλιά σου, αποφάσισα να σου γράψω. Οχι ότι θα φτάσει στα χέρια σου αυτό που γράφω, κι αν ακόμα φτάσει, το google translate θα το μεταφράσει με τέτοιο τρόπο, που καλύτερα να μην το διάβαζες ποτέ.
Θέλω πάντως να σου πω, ότι εξαιτίας σου, ή χάρη σ’ εσένα, όλα τα κορίτσια στο Δημοτικό θέλαμε να βάψουμε τα μαλλιά μας ξανθά. Στα πάρτι μασκέ, όλες Μαντόνες ντυνόμασταν. Καστανές μεν, αλλά Μαντόνες. Η πρώτη φορά που φόρεσα κραγιόν, το κόκκινο κραγιόν της μάνας μου που εκείνη δεν το φόραγε ποτέ γιατί ήταν «πολύ χτυπητό», ήταν για να σου μοιάσω. Εσκισα κι ένα μαύρο καλσόν της και το φόρεσα, κρέμασα και με ένα μακρύ κορδόνι στον λαιμό μου τον βαφτιστικό μου σταυρό όπως έκανες κι εσύ, πήρα κι ένα μπουκάλι σαμπουάν για μικρόφωνο και ξεκίνησα τις play-back συναυλίες μπροστά από τον καθρέφτη.
Ο πρώτος δίσκος σου που αγόρασα, ήταν το «True blue». Και μάλιστα, η ελληνική του έκδοση είχε όλα τα τραγούδια γραμμένα στα ελληνικά: «Τρου μπλου», «Λα ισλα μπονίτα», «Πάπα ντοντ πριτς», «Οπεν γιορ χαρτ». Πολύ βοηθητικό αυτό, γιατί στο Δημοτικό δεν ξέραμε καλά αγγλικά.
Οσο μεγάλωνες, μεγάλωνα κι εγώ μαζί σου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί σου πήγαιναν όλοι τόσο κόντρα, για ό,τι κι αν έκανες. Γιατί ας πούμε να είναι βλάσφημο το «Like a prayer» και όχι ένα υπέροχο υπαρξιακό τραγούδι για την αγάπη και την πίστη – σε ό,τι κι αν πιστεύει κανείς;
Ομολογώ πως ένα από τα πιο αγαπημένα μου, κι αν θες την άποψή μου, ένα από τα πιο σέξι τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, είναι το «Justify my love». Κι εκεί πήγαν να σε φάνε ζωντανή. Επειδή παραήσουν προκλητική στο βιντεοκλίπ που παρέπεμπε σε ασπρόμαυρο όργιο. Κι επειδή ήσουν προκλητική και σε πολλές ακόμη εμφανίσεις και δηλώσεις σου.
Φαντάζομαι ότι τα βρίσκεις τώρα πια πολύ διασκεδαστικά όλα αυτά. Τώρα που η κάθε τριτοτέταρτη ποπ στάρλετ εμφανίζεται στο κόκκινο χαλί με τα απολύτως απαραίτητα για να προκαλέσει, τώρα που τα περισσότερα βιντεοκλίπ θυμίζουν σοφτ πορνό, δεν νιώθεις κάπως παράξενα που κάποτε σε λιθοβολούσαν ως Μαρία Μαγδαληνή της μουσικής βιομηχανίας;
Τώρα δεν έχουν τι να σου προσάψουν. Εχεις δικαιωθεί. Είσαι κλασική αξία. Αλλά πες αλήθεια, δεν σε έχουν κουράσει όλα αυτά τα πικρόχολα αστειάκια σχετικά με την ηλικία σου; Δεν παραείναι άκομψο να αναφέρει κάποιος μέσα στην ίδια πρόταση τις λέξεις «Μαντόνα, κλιμακτήριος, εμμηνόπαυση»;
Για άλλη μια φορά θριαμβεύει η ανισότητα των δύο φύλων. Τι κι αν είσαι η αυτού μεγαλειότης Μαντόνα; Πάντα θα βρεθεί ένας σωβινιστής εξυπνάκιας να κάνει τα κλασικά αστεία. Η Μαντόνα γέρασε για να είναι ποπ σταρ. Ενώ ο Ρίτσαρντ Γκιρ και ο Τζον Τραβόλτα και φυσικά ο Μικ Τζάγκερ; Κοιτάξτε τι αγέρωχοι κούκλοι καλοστεκούμενοι αστέρες επιβήτορες που είναι!
Για μένα, εξακολουθείς να συμβολίζεις τη χαρά της ζωής και να παραδίδεις μαθήματα αυτοπεποίθησης σε κάθε γυναίκα που τα έχει ανάγκη. Μία λέαινα που ξέρει να βρυχάται. Ησουν το είδωλο των παιδικών μου χρόνων και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Είχα κολλήσει στον τοίχο με πινέζες μια γιγαντοαφίσα σου. Φορούσες σκισμένο τζιν και μαύρο διχτυωτό μπλουζάκι. Το παιδικό μου δωμάτιο ήταν πολύ μικρό, κι έτσι ο μόνος ελεύθερος τοίχος που είχα, ήταν πάνω από ένα εικόνισμα.
«Πήγες κι έβαλες την αλήτισσα πάνω από την εικόνα της Παναγίας!!!» με είχε κατσαδιάσει η μάνα μου, και λίγο έλειψε να με ραντίσει με αγιασμό. Εσύ, αλήτισσα. Ετσι σε είπε! Τον αγιασμό θα τον άντεχα. Εκείνο που δεν θα άντεχα, ήταν να μου σκίσει την αφίσα. «Εβαλα την Μαντόνα, πάνω από την Μαντόνα» ήταν η σωστή απάντηση που έπρεπε να δώσω στη μητέρα μου. Αλλά δεν θα καταλάβαινε. Πού να καταλάβει…
Χρόνια πολλά Μαντόνα! Εγώ και η εφηβική εκδοχή μου σου ευχόμαστε ολόψυχα ό,τι επιθυμείς!
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News
-
Ο Στίγκας, των Σπαρτιατών, επαινεί τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατέθεσε υπόμνημα στον Αρειο Πάγο. Ε, αν έχεις μοιραστεί την ίδια πλατεία σε δένουν οι κοινές εμπειρίες
24 Απριλίου 2024, 22:27
