Κάθομαι σε μια γωνιά και παρακολουθώ τις αντιδράσεις όλων των ομάδων και των φυλών της ΝΔ για την ιστορία Αποστολάκη. Μένω κατάπληκτος με αυτά που διαβάζω και ακούω, με τη διάρκεια και την ένταση της μουρμούρας, με την αντοχή της μεμψιμοιρίας, με την μανία της υπόκωφης γκρίνιας. Και σκέφτομαι χαμογελαστός ότι, μετά από μια πενταετία κοινής αντιστασιακής ανάτασης απέναντι στην κυβερνώσα Αριστερά και μετά από μια διετία πρωτοφανούς κυβερνητικής ομόνοιας, η ΝΔ ανακάλυψε πάλι την γοητεία της αυτοκαταστροφικής παραταξιακής κλάψας και αλληλοκατηγορίας. 

Αυτής που τα μεταπολιτευτικά χρόνια άφησε το κραταιό ΠΑΣΟΚ της εποχής να κυριαρχεί πλήρως στο πολιτικό σκηνικό και που συμπυκνωνόταν στην περίφημη φράση των αγνών οπαδών της ΝΔ «αυτοί είναι ενωμένοι, εμείς μονίμως βγάζουμε τα μάτια μας μεταξύ μας». Το κλίμα που διαπιστώνω σε παρέες και τυχαίες συνάξεις νεοδημοκρατικών κύκλων, σε δημοσιογραφικές κομματικές κλίκες, σε υπουργούς, σε μεσαία στελεχάκια, σε παρατρεχάμενους αλλά και σε πολλούς απλούς ψηφοφόρους, έγινε απότομα τοξικό. Αλλόκοτο πράγμα. 

Λες και η λέξη «Αποστολάκης» ήταν η συνθηματική λέξη που απελευθέρωσε κάποια κρυμμένη φαραωνική κατάρα, θαμμένη για χρόνια στα έγκατα του νεοδημοκρατικού μεγάρου που ξάφνου ενεργοποιήθηκε από το πουθενά. Παρατηρώ αντιδράσεις φίλιων –δήθεν- προς τον Μητσοτάκη δυνάμεων, που αρνούνται πεισματικά να ξεκολλήσουν απ’ αυτή την πρωθυπουργική αστοχία και την επαναφέρουν με μανία γάτας που κάτι είδε να κινείται μέσα σε μια τρύπα και δεν φεύγει από κει μέχρι να το ξετρυπώσει. 

Είναι προφανές ότι ο Μητσοτάκης έκανε λάθος. Κάτι πήγε πολύ στραβά. Αλλο όμως η πραγματική διαπίστωση μιας αστοχίας και άλλο η (συνειδητή ή ασυνείδητη) μετατροπή της σε γεγονός με τρομερή, με καθοριστική δήθεν σημασία. Αλλο να διαπιστώνεται μια λανθασμένη πρωθυπουργική εκτίμηση πάνω σ’ ένα πρόσωπο κι άλλο να θεωρητικοποιείται αυτή η εσφαλμένη κίνηση ως η κορυφή κάποιου παγόβουνου που κάτω από την επιφάνεια του νερού κρύβει όγκους κακών προθέσεων και κρυφών επιδιώξεων. Διότι κάτι τέτοια ακούω και πέφτουν τα εναπομείναντα μαλλιά μου.

Ελάτε τώρα, συνέλθετε εκεί στα μέγαρα των νεοδημοκρατικών Ηλυσίων. Δεν μου αρέσουν εκείνα τα παλιά Κατσιφάρεια για διάσημους που δίχως τον αρχηγό δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, αλλά κι αυτές οι φράσεις έμειναν στην καθομιλουμένη γιατί κάποια αλήθεια κρύβουν. Εντάξει, πολλούς από σας τους σημερινούς μουρμούρηδες και μεμψίμοιρους θα σας ήξερε ίσως ο θυρωρός σας, όμως υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι δίχως τον Κυριάκο εν έτει 2021 δεν θα ήσασταν. Κι αν το καλοσκεφτείτε, είναι η ίδια λογική και τακτική (που με τον Αποστολάκη αστόχησε) η οποία έφερε το Κέντρο στην αγκαλιά σας. Κι αυτό έφερε την εξουσία στα ποδάρια σας.

Τέλος πάντων, δεν είναι και πολύ σοφό, να παρουσιάζετε την εικόνα ανθρώπων που είχαν μια πελώρια εσωτερική ανάγκη να δουν τον Κυριάκο να κάνει ένα λάθος για να το αρπάξετε και να αρχίσετε να το κοπανάτε. Ρωτήστε και κανέναν παλιότερο σας κομματικό, πόσα δεινά επισώρευσε η εσωστρέφεια στην παράταξη σας. Κυρίως ρωτήστε με ποιες γελοίες αφορμές ξεκινούσε αυτή η γάγγραινα και πού κατέληγε στο τέλος. Όχι τίποτα άλλο, μήπως διαπιστώσετε ότι ήδη έχετε στρογγυλοκαθίσει σ’ αυτή την τσουλήθρα, την δίχως γυρισμό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News