Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη βρει τον τρόπο να λειτουργεί ως αντιπολίτευση. Οντας DNAικά ανήμπορος να συμπεριφερθεί ως κόμμα της ομαλότητας και της πλήρους νομιμότητας, κατέληξε στην κλασική συνταγή του. Εβγαλε φλας ότι θα στρίψει προς το μετριοπαθές Κέντρο και ταυτοχρόνως γύρισε το τιμόνι του προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, προς την όξυνση και τον διχασμό. Από την έφοδο στην Προανακριτική για την Novartis μέχρι τη διαφήμιση των ψησταριών του Μεταναστευτικού, η τακτική του είναι πανομοιότυπη.

Με μπροστάρηδες κάποιους τραμπουκίζοντες (Πολάκης, Τζανακόπουλος) ή σαχλαμαρίζοντες (Γιαννούλης) βουλευτές του, προσπαθεί (και συχνά καταφέρνει) να οδηγήσει τον δημόσιο διάλογο σε μια άνευ ορίων κλωτσοπατινάδα πάνω στα επουσιώδη. Θα μπουκάρει η φρουρά της Βουλής για να βγάλει έξω τους ταραξίες ή θα κάθονται στο διηνεκές και θα τους κοιτάζουν με τον Φρουζή να περιμένει στον προθάλαμο; Θα συνεχίσουμε να τρώμε χοιρινά μπριζολάκια σε αυτή την χώρα ή θα το ρίξουμε στην μονοφαγία με φασολάδα;

Του βγαίνει αυτή η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ; Σε γενικές γραμμές και δεδομένης της συγκυρίας, δεν τα πάει άσχημα. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε τέσσερις μόλις μήνες μετά από εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ολοκληρωτικά εξαφανισμένος από τον χάρτη (όπως κάθε αντιπολίτευση λίγο μετά την ήττα της), οπότε και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει στο παιχνίδι είναι επίτευγμα. Αρνητικό επίτευγμα, θα πείτε, αλλά η πολιτική είναι περίεργο πράγμα. Το καλό αποδεικνύεται ξάφνου καταστροφή και το κακό μεταστρέφεται συχνά σε απρόσμενο θρίαμβο.

Εκεί που φαίνεται να μην μπορούν εσχάτως να βγάλουν άκρη, είναι στην ΝΔ. Ο εσωτερικός διαχωρισμός (για να μην πω διχασμός που επί του παρόντος είναι βαριά λέξη) ανάμεσα σε ακραίους και μετριοπαθείς, ανάμεσα σε ακραιφνείς δεξιούς και κεντρογενείς, είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Από δω ο Κυρανάκης, ο Μπογδάνος και ο Καράογλου, από κει η Ντόρα, ο Χατζηδάκης ή ο γραμματέας Στεργίου που διαγράφει όποιο μέλος της ΝΔ τουιτάρει με ακροδεξιά απόχρωση.

«Μα συγκρίνονται τα μεγέθη» θα ρωτήσετε, «την στιγμή μάλιστα που ο κυρίαρχος Κυριάκος είναι ολοφάνερα με το μέρος των μετριοπαθών;». Μια χαρά συγκρίνονται απαντώ εγώ, εφόσον όλοι τους υπηρετούν ισότιμα τον δημόσιο λόγο του κυβερνώντος κόμματος. Η θεία η Μαρίτσα στο χωριό, ξέρει μεν ότι η Ντόρα ως πολιτικό μέγεθος είναι πέντε βαθμίδες ψηλότερα απ’ τον Κυρανάκη, αλλά δεν κάθεται να πολυψειρίσει το τι ακριβώς συμβαίνει εκεί μέσα. Στην καλύτερη περίπτωση θα πιστεύει κάθε φορά όποιον ακούει στην τηλεόραση, στην χειρότερη θα καταλάβει ότι κάτι έχουν πάθει και σκοτώνονται μεταξύ τους.

Αν ρίξετε μια ματιά στα sites προβληματισμού του νεοδημοκρατικού χώρου, θα διαπιστώσετε ότι αυτή η αντιπαράθεση έχει πάρει τον πολιτικοϊδεολογικό μανδύα του ερωτήματος «αν η ΝΔ πιέζεται από τα αριστερά ή από τα δεξιά». Οι κεντρογενείς λένε ότι με τις λεκτικές εξαλλοσύνες των ακραίων της, η ΝΔ κινδυνεύει να χάσει τον μεσαίο χώρο που καρπώθηκε στις εκλογές. Οι καθαρόαιμοι δεξιοί απαντούν ότι με τα φλώρικα και μεσοβέζικα των κεντρώων, το κόμμα έχει ήδη πικράνει υπερβολικά τον σκληρό δεξιό κορμό του, ο οποίος ετοιμάζεται να μετοικήσει σε υπό διαμόρφωση δεξιότερους σχηματισμούς. Βγάλτε τώρα άκρη.

Θα μου πείτε ότι περιγράφοντας έτσι την κατάσταση, υιοθετώ πλήρως την ατζέντα Τσίπρα για το τι συμβαίνει στην ΝΔ και στην κυβέρνηση της. Σας πληροφορώ ότι δεν έχω την παραμικρή διάθεση να αποδεχτώ καμιά Συριζαϊκή ατζέντα, υπό την προϋπόθεση ότι τα ίδια τα στελέχη της ΝΔ δεν κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να αποδείξουν ότι ο Αλέξης έχει δίκιο σε όσα λέει. Φυσικά, η λύση του γρίφου είναι στα χέρα του Μητσοτάκη και θα είναι για πολύ καιρό ακόμα. Και η ουσιαστική λύση δεν είναι να πάρει επιθετικά και δημοσίως θέση υπέρ της μιας πτέρυγας της ΝΔ, που από γεννησιμιού της ήταν (και παραμείνει) πολυσυλλεκτικό κόμμα.

Εσωτερικά και αφανώς ο Κυριάκος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά μόνο αν επιβάλλει διαφορετική δημόσια ατζέντα μακριά από τους χρυσαυγιτισμούς του Πολάκη ή τις ψησταριές του Γιαννούλη θα αλλάξει και την εικόνα μιας πολυπρόσωπης Νέας Δημοκρατίας. Διότι άλλο το πολυσυλλεκτικό και άλλο το πολυπρόσωπο. Το πρώτο είναι αναγκαίο για κόμμα εξουσίας, το δεύτερο είναι καταστροφικό διότι υποδηλώνει ανυπαρξία κεντρικής πολιτικής κατεύθυνσης και ηγέτη που έχει τον έλεγχο. Αντικειμενικά, το προνομιακό πεδίο του Μητσοτάκη είναι η οικονομία και αυτή σε τελευταία ανάλυση κρίνει τις εκλογικές μάχες. Το (πρακτικά άλυτο) Μεταναστευτικό, όσο παραμένει στην κορυφή της ατζέντας και μάλιστα μέσα από τις παραπολιτικές και τηλεοπτικές πτυχές του, τόσο θα καταναλώνει άσκοπα το πολιτικό κεφάλαιο του νικητή των εκλογών.

Φυσικά, το Μεταναστευτικό δεν γίνεται να περάσει κάτω από τα ραντάρ της κοινής γνώμης, ούτε επ’ αυτού να κρυφτούν οι διαφορετικές προσεγγίσεις που υπάρχουν εντός της ΝΔ. Ας σκεφτούν όμως οι ιθύνοντες ότι την δεκαετία 1990-2000 είχαμε στην χώρα δέκα φορές περισσότερους μετανάστες, χωρίς να κινδυνέψουν απ’ αυτούς ούτε οι κυβερνήσεις ούτε οι βάσεις του πολιτικού συστήματος. Απλώς τότε υπήρχε χρήμα, ανάπτυξη και αισιοδοξία για το μέλλον. Εκεί κρύβεται και το μυστικό της σημερινής δύσκολης κατάστασης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News