Φαντάζεστε μια μουσική σύνθεση δίχως forte, χωρίς crescendo, με 2-3 νότες όλες κι όλες σε ένα βασανιστικά μονότονο τέμπο; Εναν… ριγέ ζωγραφικό πίνακα. Σαν ταπετσαρία άλλων εποχών, βαρετή κι ασήμαντη. Ενα μπαλέτο με βιρτουόζους καλλιτέχνες που θα κάνουν μονάχα… plié; Πόση ώρα θα άντεχε ο Αλέξης Κωστάλας; Πόση ώρα θα άντεχε ο πιο φανατικός λάτρης της όπερας να ακούει την κορώνα της πριμαντόνας; Ακόμα λιγότερο και βάζω στοίχημα. Πάρτε την crème de la crème όποιας Τέχνης σάς αρέσει. Μπορείτε να την παρακολουθείτε με το ίδιο ενδιαφέρον, κάθε εβδομάδα, εις τους αιώνας των αιώνων;

Οσο σπουδαίο κι αν είναι το όνομα στη μαρκίζα, όσο καλά κι αν εκτελεί το πρόγραμμά του, έρχονται στιγμές που το πράγμα καταντάει ανυπόφορο… Για αυτό και οι έξυπνοι καλλιτέχνες δεν αναλώνονται με μακρόσυρτες αλυσιτελείς σεζόν. Θυμηθείτε: «Μόνο για λίγες παραστάσεις». Διότι, κύριε μου αγαπητέ, το υψηλού επιπεδου θέαμα αξίζει (και) λόγω σπανιότητας. Πρέπει να μου λείπει, εμένα του φιλοθεάμονος. Αν το έχω κάθε μέρα μέσα στα πόδια μου, το πολύ πολύ να του ρίξω μια κλωτσιά, έστω και χωρίς την τεχνική του Μέσι…

Ολο αυτό το παραμύθι με τις υπερομάδες που θα έφτιαχναν τη δήθεν υπερδιοργάνωση και θα είχαν υπερκέρδη είναι μια τεράστια υπερφούσκα χωρίς περιεχόμενο. Μια προσπάθεια καταδικασμένη στην αποτυχία πριν καν το εναρκτήριο λάκτισμα. Αν γίνει ποτέ κι αυτό, γιατί, όπως φαίνεται, δεν…

Και εξηγούμαι. Πόσες φορές αγαπητέ φίλαθλε θα καθίσεις να δεις ένα ματς Ρεάλ Μαδρίτης – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όταν γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει διακύβευμα; Γιατί παίζουν (ξανά και ξανά…) αυτοί; Τι διεκδικούν; Ενα τρόπαιο. Μάλιστα. Ενα. Και οι υπόλοιποι; Γιατί τρέχουν; Γιατί να βάλουν τα πόδια τους στη φωτιά; Γιατί να τραβήξουν φανέλα; Γιατί να «τρώει σίδερα ο χαλκέντερος αμυντικός», κατά το γνωστό ποδοσφαιρικό κλισέ; Είτε τέταρτος, είτε δέκατος τέταρτος, για τον φίλαθλο δεν κάνει διαφορά. Μπορεί να κάνει για τα ταμεία των κλαμπ και τους τραπεζικούς λογαριασμούς των παικτών, αλλά, να με συμπαθάτε, προσωπικά ουδέποτε ταυτίστηκα με το πριμ του Κριστιάνο Ρονάλντο. Με το ταλέντο, την τεχνική, την ταχύτητα ναι, αλλά ως εκεί. Ούτε όταν έπαιρνε τη χρυσή μπάλα, το αργυρό παπούτσι ή την πλαστική παντόφλα συγκινήθηκα. Τα τρόπαια κερδίζονται στα γήπεδα, όχι στις ψηφοφορίες. Στο γκαζόν χτίζονται οι θρύλοι, με ένα γκολ, ένα τάκλιν, μια απόκρουση στο «Γ», με έναν καβγά, γιατί όχι;…

Στον αθλητισμό υπάρχει ενδιαφέρον όταν υπάρχει διεκδίκηση τίτλου. Σε αντίθετη περίπτωση μιλάμε για «φιλικό τουρνουά» ή «αγώνα επίδειξης». Τίποτα πιο βαρετό… Σαν να βλέπεις τον «Τιτανικό» και να σε ρωτάει ο διπλανός σου «τι θα γίνει στο τέλος;» «Θα παντρευτεί ο Ντι Κάπριο με την κοπελιά και θα ζήσουν ευτυχισμένοι, μάλλον…»

Αν, τουλάχιστον, έπαιζαν ομάδες με «ανοιχτούς λογαριασμούς από παλιά», ναι, τότε θα είχε μια αγωνία το πράγμα. Σέλτικ – Ρέιντζερς, ας πούμε. Και 0-0 να τελειώσει, έχεις χορτάσει κατς επιπέδου Σουγκλάκου. Γιουβέντους – Νάπολι. Πάει η σκαριά σύννεφο. Προοδευτική – Ιωνικός. Ουδέν σχόλιο…

Ποδοσφαιρική νομοτέλεια: ένας θα είναι ο πρωταθλητής. Οι υπόλοιποι θα παίζουν για τι ακριβώς; Για έξοδο στο διαγαλαξιακό Ράπαν; Ή για μια καλή εμφάνιση και ένα θετικό αποτέλεσμα; Το έλεγε κάποτε αυτό ο Μπάμπης ο Τεννές αλλά διεκδικούσε μια παραμονή στην κατηγορία. Ετούτοι εδώ, τι θα διεκδικούν; Το χειροκρότημα; Χα…

Και φτάσαμε στο διά ταύτα. Είναι πασιφανές ότι το μοντέλο της κλειστής λίγκας είναι μια κόπια του ΝΒΑ, όπως άλλωστε και η Ευρωλίγκα (σε μικρογραφία…).

Ξέρετε, εκεί ο φιλοξενούμενος αναφέρεται πρώτος σε κάθε αγώνα. Τέτοια αβρότητα. Υπάρχει περίπτωση να φύγεις από το γήπεδο έπειτα από δύο-τρεις ώρες εξωπραγματικού αθλητικού υπερθεάματος και να μην ξέρεις, τελικά, ποιος νίκησε. Γιατί δεν τους νοιάζει. Μόνο αυτοί που «πάνε για πρωτάθλημα» μετρούν το σκορ (όχι στη ρέγκιουλαρ σίζον, στα πλέι οφς) και τις στατιστικές. Και οι μάνατζερ των παικτών…

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το ποδόσφαιρο; Καμία… Καλώς ή κακώς. Βλέπετε, το ποδοσφαιρικό ματς των 90 λεπτών μπορεί να κριθεί σε μία φάση. Αν ο θεατής δεν ταυτιστεί… Δεν είναι μπάσκετ που κάθε 24 δευτερόλεπτα ολοκληρώνεται και μια άλλη επίθεση. Δεν θα δεις 100 γκολ στο ποδοσφαιρικό γήπεδο, αλλά θα δεις 100 καλάθια στο παρκέ. Είναι θέαμα. Και το ΝΒΑ έχει τους καλύτερους αρτίστες για να το υπηρετούν.

Θυμάστε τους Χάρλεμ Γκλομπτρότερς; Οι άνθρωποι ξεκίνησαν από αθλητές και κατέληξαν ζογκλέρ, για να μην πω κλόουν… Τσίρκο, πάντως. Που έβγαζε λεφτά. Με ουρά. Ομως δεν διαθέτουν πλέον ούτε έναν οπαδό. Ούτε έναν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News