Ένας ακόμη. Και με το ισοζύγιο πια εδώ και χρόνια να έχει μπατάρει στους περασμένους. Πολύ περισσότεροι πίσω από όσοι μπροστά. Δεν είναι από τις παραδοχές που τις προσπερνάς δίχως να σε δαγκώνει κάτι στο στομάχι αλλά για ό,τι δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα, δεν χαρίζεις ούτε ένα δεύτερο λεπτό σκέψης.

Κάθε χρόνο, λίγες μέρες πριν μπει ο Ιούλιος, μία μοβ κορδέλα περνάει σαν τηλεοπτικό τρέιλερ μπροστά μου: «Έχετε καταναλώσει πάνω από το 70% των μονάδων σας, δίχως δικαίωμα ανανέωσης». Είναι η στιγμή που σκέφτεσαι να αγαπήσεις τα πάντα και όλους. Μετά κρατιέσαι από τα μαντζούνια της φιλοσοφίας. Δεν απεικονίζεται γραμμικά ο χρόνος, δεν υπάρχει χρόνος περασμένος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το τώρα και από ό,τι υπόλοιπο μένει. Κάθε στιγμή αθάνατος, κάθε λεπτό περιέχει το «για πάντα».

Κι αν υπάρχει κάτι πραγματικά άδικο, μία σκέψη που σκοτεινιάζει ακόμη και την ελάχιστη πιθανότητα της άλλης ζωής, είναι πως κάποτε αυτό το τετράχρονο πλασματάκι που τώρα παλεύει να σταθεί όρθιο τρέχοντας στην άμμο, θα φτάσει στο ανυπεράσπιστο γήρας, κι εσύ δεν θα είσαι εκεί, δεν θα είσαι πουθενά, θα είσαι τίποτα, και το χέρι της θα σε ψάχνει στον αέρα. Κάποιο άγγιγμα θα είναι το τελευταίο. Δεν θα το ξέρεις.

Αυτές βέβαια είναι σκέψεις ενός χαλασμένου μυαλού, το ξέρω. Υπάρχει ένα όριο στη σκέψη πέραν του οποίου χαλάς. Όσο πιο πολύ σκάβεις τόσο περισσότερο πλησιάζεις στο σημείο που ανταλάσσεις την ύπαρξη με την ανυπαρξία, αλλά υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να το κάνεις αυτό γλιτώνοντας χρόνο…

Επίσης ό,τι πιο σκοτεινό και μαύρο δεν βαφτίζεται αυτομάτως και φιλοσοφημένο, μπορεί να είναι απλά μια νεύρωση, μια λευκή πετσέτα, ένας άκυρος τρόπος να υπάρχεις και να τραβάς την προσοχή.

Είπαμε, το μαύρο είναι το εύκολο και είναι και σιγουράκι, στο άσπρο σε θέλω.

Το άσπρο είναι σημάδια από τιραντάκια. Μέχρι πότε; Μέχρι το τέλος βέβαια. Είναι τα δευτερόλεπτα που αντέχεις κάτω από το νερό, τα κακά νέα που βγάζουν τον σκασμό για λίγο, τα γέλια και οι κουβέντες, όλη η παλέτα των ηδονών που είναι η μοναδική έως τώρα αποδεδειγμένη ανταμοιβή μας για το ότι δεχόμαστε να ζούμε και δεν τινάζουμε τα μυαλά μας στον αέρα. (Συγγνώμη για το απολιτίκ σχόλιο).

Και γενικά ο,τιδήποτε μπορεί να γίνει πάνω σε ένα κρεβάτι και γύρω από ένα τραπέζι.

Υ.Γ.: Καλό καλοκαίρι να ΄χουμε. Τέλος Αυγούστου πάλι, για τον πέμπτο χρόνο μου στο ptotagon. Το λες και διαδικτυακή ενηλικίωση…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News