Διάβαζα ένα άρθρο στοΒήμα, ότι στην Αγγλία φτιάχνουν φάρμες για καταθλιπτικούς, αφού θεωρείται ότι η αγροτική εργασία είναι θεραπευτική, όταν πήρα το mail της Ελίνας. Ενημέρωνε τους φίλους της ότι ξενοικιάζει το σπίτι της, κάνει μπαζάρ για να πουλήσει τα πράγματά της και αναχωρεί με πρώτο σταθμό μια φάρμα στην Ιταλία, μετά στην Ισπανία και κατά τα Χριστούγεννα στην Αφρική.

Δεν με παραξένεψε. Ούτε ότι είναι μια 34άχρονη ιστορικός τέχνης, με σπουδές και μεταπτυχιακά στην Αγγλία, καθώς και προϋπηρεσία σε κάποιες από τις γνωστές γκαλερί του Κολωνακίου. Είναι άνεργη εδώ και καιρό και το καλοκαίρι ήμουν στο τσακ να την ακολουθήσω σε μια φάρμα με άλογα στη βόρεια Εύβοια και μετά στη Σκύρο, που πήγε σαν εθελόντρια, έχοντας εξασφαλίσει τροφή και στέγη.

Παρακολουθούσα το blog της,έβλεπα τις φωτογραφίες της και όσα έγραφε κι ήμουν σίγουρη ότι ήταν ευτυχισμένη. Μάθαινα πότε έμαθε ιππασία, πότε γεννήθηκαν δύο όμορφα πουλαράκια, τις βόλτες της με το ποδήλατο και το πόσο της άρεσε και ας ήταν άμαθη στην αγροτική εργασία.

Η απόφαση να φύγει από την Ελλάδα και να γυρίσει τον κόσμο, δουλεύοντας ως εθελόντρια κοντά στη φύση κι ανάμεσα σε ζώα, ήταν για την Ελίνα όνειρο ζωής. Αλλά σε ποιόν να το πει; Στους γονείς που την σπούδασαν και περιμένουν να την δουν “τακτοποιημένη”, όπως εκείνοι το εννοούν; “Δεν έχω κανένα λόγο να μείνω εδώ” μου είπε στο σπίτι της που άδειαζε, αφού οι φίλοι αγοράζαμε ό,τι μπορούσε ο καθένας για να βγουν τα έξοδα του ταξιδιού. “Δεν θέλω να δουλεύω για να πληρώνω με το ζόρι ένα εκοίκιο, 2—3 λογαριασμούς και τις επισκέψεις στο σούπερ-μάρκετ. Θέλω να βλέπω ουρανό, να δουλεύω με τη γη, να φροντίζω τα ζώα, να μαγειρεύω αυτά που καλλιεργώ.”

Οχι, δεν είναι ρομαντική. Το καλοκαίρι σκλήρυναν τα χέρια, έδεσαν οι ώμοι, δυνάμωσαν τα πόδια. Της πέρασε όμως η μέση που την πονούσε, δεν έτσουζαν τα μάτια της απο το καυσαέριο, ο ουρανός ήταν πάντα εκεί, καταγάλανος και γνώρισε ανθρώπους που μιλούσαν για τέχνη και φιλοσοφία ζωής και όχι για τις αυξήσεις στις ΔΕΚΟ. Ενα τέτοιο ζευγάρι, ξένοι, με σπουδές στο Θέατρο και την Ψυχολογία, είχαν τη φάρμα στη Σκύρο και φρόντιζαν 28 αλογάκια, 10 γάτες, 3 σκυλιά, κότες και γαλοπούλες. Ζόρικα πράγματα. “Και ποιοί είναι πιο τρελοί; λέει η Ελίνα. Εμείς που μαζεύαμε την κοπριά τρεις φορές τη μέρα, αλλά τρώγαμε ψωμί, μέλι και μοζήθρα, όπως την λένε στην Σκύρο και νιώθαμε υπέροχα ή αυτοί που τρέχουν όλη μέρα στην Αθήνα, μέσα στο καυσαέριο και τα νεύρα και γυρνάνε σπίτι τους, παραγγέλνουν πίτσα και βλέπουν τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος; Γιατί εγώ δεν ζούσα πια εδώ μια ζωή που ήθελα. Κι αυτό που με περιμένει δεν είναι ούτε καν επιβίωση”.

Έχει μαζέψει σε δύο μεταλλικά κουτιά, μόνο τα προσωπικά της αντικείμενα (φωτογραφίες, γράμματα κ.λ.π). Νιώθει πιεσμένη γιατί οι γονείς της χρησιμοποιούν όλα τα “’όπλα” για να της αλλάξουν απόφαση. “Δεν θέλουν ένα ενήλικο παιδί” μου λέει. Κάποιοι φίλοι που έχουν επιλέξει άλλο είδος ζωής ανησυχούν για κείνη. “Ο καθένας κάποια στιγμή αποφασίζει τι είναι σημαντικό: δεν με ενδιέφεραν ποτέ τα σπίτια, τα υλικά αντικείμενα, το όνειρό μου μια ζωή ήταν να γυρίσω τον κόσμο”.

Της εύχομαι ένα μεγάλο, ενδιαφέρον και γεμάτο αποκαλύψεις ταξίδι στις γειτονιές (και τις φάρμες) του Κόσμου. Θα την ακολουθήσω νοερά μέσα απο το blog της, όπου θα καταγράφει την περιπέτειά της. Και η αλήθεια είναι ότι ναι, ζηλεύω. Κυρίως γιατί έχει ανοιχτά μπροστά της όλα τα ενδεχόμενα, ενώ εδώ πια ο ορίζοντας κλείνει καθημερινά για τους περισσότερους.

Στο καλό Ελίνα, μη μασάς!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News