Ήταν Μάιος του 2012, όταν η Μαίρη Φασουλάκη μού έβαζε να ακούσω, προ της κυκλοφορίας του, ένα τραγούδι σε στίχους δικούς της και μουσική του Παντελή Θαλασσινού. Ήταν «Ο δικός μου θεός», ένα εξαιρετικό τραγούδι, με στίχους ιδιαίτερους και διαφορετικούς. Το αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, ο Παντελής Θαλασσινός το συμπεριέλαβε στην τελευταία του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Δέκα τραγούδια της Ελπίδας». Και είναι όντως ελπιδοφόρα τα τραγούδια του δίσκου. Στίχοι πρωτοεμφανιζομένων – κυρίως – στιχουργών μελοποιημένοι από έναν έμπειρο τραγουδοποιό που ξέρει καλά τους άγραφους νόμους της τραγουδοποιίας. Τα τραγούδια του δίσκου αυτού, αλλά και παλαιότερα αγαπημένα, θα παρουσιάσει ο Παντελής Θαλασσινός στο Ρυθμό την Δευτέρα 15 και την Τρίτη 16 Απριλίου. Η κυκλοφορία του δίσκου και οι επικείμενες αυτές εμφανίσεις στάθηκαν αφορμή για μια κουβέντα με τον Παντελή Θαλασσινό.

Τι θα παρακολουθήσουμε στο Ρυθμό και κατά πόσο και με ποιον τρόπο διαφοροποιούνται (αν διαφοροποιούνται) αυτές οι εμφανίσεις από προηγούμενες;
Στο Ρυθμό, διάλεξα να παίξω ημέρες που δεν είναι εμπορικές (Δευτέρα και Τρίτη). Αυτό από μόνο του, είναι σαν να καλεί, τους πολύ συνειδητοποιημένους και τους λάτρεις των «καθημερινών». Αυτούς που όταν τους παίξεις τραγούδια, λίγο ξεχασμένα, δεν θα βαρεθούν, αντίθετα, θα τους αρέσουν κιόλας. Στις δυο αυτές εμφανίσεις θα είμαι αυστηρώς, μόνο εγώ τραγουδιστής, χωρίς βοήθεια. Θα είμαι συνέχεια πάνω στη σκηνή με ένα μικρό διάλειμμα,

Καινούριος δίσκος με τίτλο «Δέκα τραγούδια της Ελπίδας». Πώς ήταν η διαδρομή αυτή τη φορά και πώς σας φάνηκε η όλη διαδικασία; Πώς προέκυψε ο τίτλος αυτός;
Η όλη διαδικασία του να κάνω αυτό το δίσκο είναι για μένα πρωτότυπη, επειδή θέλησα, αυτή τη φορά, να κάνω την παραγωγή μόνος μου. Κι εννοώ, χωρίς εταιρεία από πίσω. Δύσκολο, αλλά δελεαστικό. Τα «δέκα τραγούδια της Ελπίδας», είναι άλλος ένας σταθμός για μένα γι’ αυτό που προανέφερα. Αποφάσισα πλέον να μη διαχειρίζεται κανείς τα ηχογραφήματά μου, μιας και το να φτάσουν στον κόσμο, είναι δύσκολο για όλους. Το να τα διαχειρίζονται κάποιες εταιρίες που έχουν μείνει, μόνο και μόνο για το Ίντερνετ, και για 2.000 cds, που θα πουλήσουν πια. Σιγά τα ωά! Το κάνω και μόνος μου. Πιο πολύ τιμά έναν ραδιοφωνικό παραγωγό να του στείλεις ο ίδιος το cd σου, παρά ένας εκπρόσωπός της εταιρίας..

Στη σημερινή μουσική παραγωγή είναι κυρίαρχη τάση το «With a little help from my friends». Ισχύει και στην περίπτωση των «δέκα τραγουδιών της ελπίδας» αυτό; Ο δίσκος ηχογραφήθηκε live;
Ναι, ισχύει, και ηχογραφήθηκε live, με τη βοήθεια των φίλων μου. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα πετύχαινε.

Σε μια συνέντευξη που έκανα πρόσφατα με την Έλλη Πασπαλά, μου είπε ότι –κατά την άποψή της– υπάρχει μεγάλο έλλειμμα καλού ελληνικού στίχου στην εποχή μας. Κάτι τέτοιο –ίσως– λέτε (σε στίχους Ελένης Σιούφτα) και σε ένα από τα καινούργια σας τραγούδια: «μια εποχή χωρίς Ελύτη στα πεντάγραμμα». Ωστόσο, στα «Τραγούδια της ελπίδας» οι στίχοι είναι πραγματικά εξαιρετικοί και χαρακτηρίζουν τα τραγούδια. Ποια είναι η άποψή σας; Πώς εντοπίσατε αυτούς τους εξαιρετικούς στιχουργούς/συνεργάτες; Δεν μιλώ, φυσικά για τους «απόντες» Κώστα Ουράνη και Ηλία Κατσούλη…
Είναι πάρα πολύ απλό. Διαβάζω καθημερινά στίχους ανθρώπων. Κυρίως καινούριων. Έχει μεγαλύτερη σημασία, για μένα, να βγει και να πάρει το «βάπτισμα του πυρός» ένας άνθρωπος που δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει, από το να πάρεις έναν ακόμη πολύ καλό στίχο από τους ήδη καταξιωμένους

Τα sites κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, myspace) έχουν φέρει σημαντικές αλλαγές και στον χώρο της μουσικής. Τα χρησιμοποιείτε; Αν ναι, τα διαχειρίζεστε ο ίδιος;
Υπάρχουν ώρες που με ξεκουράζουν, από τις ώρες της μουσικής, και γράφω έτσι για να γράψω, και άλλες ώρες που το χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς για να ενημερώσω για τις δραστηριότητές μου. Βέβαια ξέρω, και λαμβάνω υπ’ όψιν, ότι πολύς κόσμος απ' το κοινό μου, δεν έχει καν κομπιούτερ.

Τι είναι αυτό που σας κάνει να κυκλοφορείτε ένα cd αυτή την εποχή που η διάδοση της μουσικής γίνεται – σχεδόν αποκλειστικά – σε ηλεκτρονική μορφή; Στο εσώφυλλο του cd, μάλιστα, αναφέρετε ότι αντιμετωπίσατε μεγάλες δυσκολίες μέχρι την κυκλοφορία. Με ποιο τρόπο πιστεύετε ότι θα κυκλοφορεί και θα διαδίδεται η μουσική στο μέλλον;
Πού να δείτε τώρα που το κυκλοφορώ και με booklet, στην αγορά μόνος μου, πόσες δυσκολίες αντιμετώπισα. Με πεισμώνουν όμως και πιστεύω ότι στον Ρυθμό θα είναι έτοιμο και θα πωλείται στην είσοδο, και σε πολύ χαμηλή τιμή. Δεν πρέπει να σταματήσουμε να κυκλοφορούμε καινούρια μουσική, μόνο και μόνο επειδή είναι ηλεκτρονική η διάδοσή της και, ως εκ τούτου, εύκολα αντιγράφεται. Ας την αντιγράφουν, αρκεί να την ακούνε! Πάντως, σας πληροφορώ ότι προχθές έψαχνα κασετόφωνο, για να φτιάξω σε μια θεία μου, σε κασέτα, το καινούργιο μου cd, μιας και δεν ξέρει να χειρίζεται το cd player. Η μουσική θα διαδίδεται στο μέλλον με λίστες ιντερνετικών ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών! Κάποια στιγμή, την τηλεόραση θα τη διαλέγεις μέσα στο ίντερνετ, και δεν θα σε διαλέγει εκείνη. Η διάθεση ήδη είναι γνωστή: Το youtube σαρώνει και δεν πληρώνει!

Τα τραγούδια του δίσκου δίνουν ένα ξεκάθαρο ενορχηστρωτικό στίγμα. Κυριαρχεί ο ακουστικός φυσικός ήχος, όπως και στις παλαιότερες δουλειές σας. Ειδικότερα, η γκάιντα «πρωταγωνιστεί» σε αρκετά τραγούδια (Ελπίδα – Ο δικός μου θεός – Χαλάλι σου – Περιβόλια της καρδιάς). Έχει να κάνει αυτό με κάποια – καλώς εννοούμενη – «εμμονή»;
Φυσικά κι έχουμε, εμμονές. Αν δεν είχαμε θα κάναμε δίσκους, κατόπιν δημοσκόπησης και σφυγμομέτρησης. Άμα μου σφηνωθεί κάτι στο κεφάλι, ειδικά στη δουλειά μου, χρειάζομαι εγχείρηση για να βγει.

Θυμόσαστε πότε ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία; Ακούτε ραδιόφωνο σήμερα;
Ήταν το «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε», με πήρε τηλέφωνο ο Γιάννης Νικολάου, και μου είπε ότι ο Νίκος Οικονόμου θα παίξει στο Κανάλι 1 του Πειραιά το τραγούδι μας, την τάδε ώρα.. Θυμάμαι, είχα συγκινηθεί πάρα πολύ.

Ποιο «σχήμα» επισκεφτήκατε σαν ακροατής τελευταία;
Τελευταία πήγα στον Haig (Yazdjian), στις εκδόσεις Γαβριηλίδη, στον Θοδωρή Κοτονιά στο Ρυθμό.. πήγα και στους ΤΑΚΙΜ και στον Κωστάκη τον Παυλίδη. Είμαι fan όλων αυτών!

Ποια συναυλία δεν θα ξεχάσετε ποτέ και για ποιο λόγο;
Η συναυλία που θα μου μείνει αξέχαστη ήταν η πρώτη του Paco de Lucia στο Λυκαβηττό και του Ravi Shankar στο Ηρώδειο, πριν απο εικοσιπέντε χρόνια, και ο λόγος, ήταν η απλότητα του live. Ήταν αυτοί κι κόσμος, κανένας εντυπωσιασμός, κανένα παραμύθι. Πολύ αληθινό πράμα.

Σε ποια συναυλία θα θέλατε να πάτε και δεν έχει τύχει;
Θα ήθελα να είχα δει τον Lucio Dalla.

Με ποιο τραγούδι – ελληνικό ή (και) ξένο – έχετε «κολλήσει» αυτό τον καιρό; Θα το συμπεριλάβετε στο playlist των εμφανίσεων στο Ρυθμό;
Μου αρέσει κι έχω «κολλήσει» με ένα τραγούδι του Πάρι Περυσινάκη, που το λέει ο Βασίλης Σκουλάς, το «Η πέρδικα κι ο κυνηγός», αλλά δεν θα το πω εγώ. Προτιμώ να το ακούω αρτιμελές, υγιές κι ακέραιο! (γέλια). 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News