"Να κοιμηθώ και άλλα διηγήματα" λεγόταν μια συλλογή διηγημάτων του Τσέχωφ που είχε εκδώσει πριν από κάμποσα χρόνια η Εστία. Το «Να κοιμηθώ» είναι ο τίτλος του πιο δυνατού από αυτά, μια δεκάχρονη υπηρετριούλα που όλη μέρα καθαρίζει το σπίτι και κουβαλάει ξύλα και μαγειρεύει και πλένει για το πλουσιόσπιτο, το βράδυ είναι επιφορτισμένη με τη φροντίδα του μωρού της οικογένειας που δεν λέει να κοιμηθεί. Το σώμα της πονάει από την  κούραση, το μυαλό της από την απελπισία. Μόνο να κοιμηθεί, δεν θέλει τίποτ’ άλλο.

Μου κολλάει στο μυαλό (συχνά τον τελευταίο πολύ καιρό) αυτός ο τίτλος.

Χτες όλη μέρα ήταν μια από αυτές τις φορές.
To πρωί στο ταξί άκουγα πάλι αναγκαστικά τον φραγκάτο ιεροκήρυκα. Τον άκουγα λάβρο να πετάει κορώνες και αναστεναγμούς και φανταζόμουν το μικρόφωνο μπροστά του: γεμάτο σάλια και εκβιασμούς, όπως ξέρει τόσα χρόνια. Όπως τόσο προσοδοφόρα γι’ αυτόν πορεύεται τόσα χρόνια. Είναι πια ο θεός των ταξιτζήδων.

Οι ουρές στη ΔΕΗ έφταναν δυο τετράγωνα πιο κάτω. Ουρές ανθρώπων που προσπαθούσαν για διακανονισμό όχι για να πληρώσουν. Δεν ήταν λωποδύτες ούτε άστεγοι, ήταν απελπισμένοι γιατί δεν είχαν πια κανένα φως, ούτε το ηλεκτρικό. Στο σπίτι τους τους περίμενε στην καλύτερη περίπτωση κομμένο ρεύμα, στη χειρότερη βγαλμένος μετρητής. Το τραγελαφικό ήταν ότι για να μπουν στη ΔΕΗ έπρεπε να περνάει ένας ένας από την πόρτα ασφαλείας (όπως έχω ξαναπεί, είναι οι μόνοι που δουλεύουν, οι εταιρείες που εγκαθιστούν τις πόρτες αυτές…) Κάναν ουρά στο πεζοδρόμιο, μακριά ουρά, μια γραμμή που κρατούσε στα χέρια το λογαριασμό με την σφραγίδα της διακοπής φαρδιά πλατιά… Όχι μόνο χτες το πρωί, τα ίδια συνέβαιναν και τη Δευτέρα, τα ίδια και την περασμένη εβδομάδα.  Είναι οι ταπεινωμένοι της υπόθεσης.

Μου ξανακολλάει στο μυαλό και στο στόμα όταν καταφέρνω να φτάσω ψηλά στο Κολωνάκι, στην οδό Ξενοκράτους: έξω από το μικρό σούπερ μάρκετ ένας γέρος ξένος ρακένδυτος ζητιανεύει πουλώντας χαρτομάντηλα. Κάθεται ακουμπισμένος στον κάδο των σκουπιδιών, στο ρείθρο του πεζοδρομίου. Κυρία μεσήλιξ της γειτονιάς τού φωνάζει «να σηκωθείς να φύγεις να ζητιανεύεις στην πατρίδα σου». Ακίνητος αυτός.  Ωρύεται πάνω του. Κι επειδή αυτός δεν συμμορφώνεται του κλωτσά τα χαρτομάντηλα στο αυλάκι με τα βρωμόνερα. Κι εγώ η δειλή τη ρωτώ μονάχα «μα γιατί του φέρεστε έτσι;» κι εκείνη μου δίνει την αποστομωτική (!) απάντηση «μου είπε γαμώ την Ελλάδα σας».

Γυρνάω σπίτι μου, επιτέλους κρύφτηκα… Ανοίγω τον υπολογιστή και βλέπω ότι ο καυγάς συνεχίζεται. Ο καυγάς για τα σακκάκια της Άγκελα Μέρκελ. Στη δική μου κλίμακα αυτοί  οι αυτοί οι αυτοϊκανοποιούμενοι δήθεν καλόγουστοι που προ ετών, όχι μόνο άφησαν ασχολίαστη αλλά επιπλέον συνωθούνταν δίπλα στην μεταμορφωμένη με Ντόνα Κάραν Δήμητρα Λιάνη ή δεν ενοχλούνται από τα βαθιά κατάμαυρα ντεκολτέ των βαρυπενθουσών πολιτικών, καλύτερα να μη μιλούν.

Σιωπή… η παρήγορη λέξη της ημέρας. Προέκυψε με το χθεσινό Νόμπελ Λογοτεχνίας στον κινέζο Μο Γιαν: ξέρετε τι σημαίνει το ψευδώνυμό του; "Μη μιλάς".

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News