Αυτό ήταν λοιπόν. Ο Λευκός Δούκας πέταξε για το μαύρο αστέρι του. Μυστικά όπως έζησε, πάλεψε με τον καρκίνο για 18 μήνες. Και τρεις μέρες μετά τα 69 γενέθλιά του μας αποχαιρέτησε. Αλλά φυσικά γι’ αυτόν κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια. Στους μήνες που του απέμειναν ο Ντέιβιντ Μπάουι κατάφερε να ολοκληρώσει το «Black star», ένα από τα πιο λαμπρά αποχαιρετιστήρια σημειώματα που έχουμε δει. «Look up here, I’m in heaven», τραγουδάει δεμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου στο τελευταίο του τραγούδι, το «Lazarus».

Ιδιοφυές, εφάμιλλο σχεδόν με εκείνο του Μαγιακόφσκι που απέδιδε την αυτοκτονία του στη «βάρκα του έρωτα (κάθε έρωτα) που τσακίστηκε στα βράχια της καθημερινότητας…».

Τα τραγούδια, η μουσική, τα βιβλία, οι μικρές χαρές και τα μεγάλα όνειρα που πυροδότησαν, οι ορίζοντες που μας άνοιξαν, αυτά μετράνε για μας

Το Διαδίκτυο αντιλαλεί από τα χαράματα με τα τραγούδια του. Οι άνθρωποι σε όλες τις πόλεις του κόσμου στρέφουν τα μάτια ψηλά στον ουρανό και βλέπουν μαγεμένοι να προβάλλονται στα σύννεφα ταινίες μικρού μήκους της ζωής τους που ζωντάνεψαν όλες μαζί ξαφνικά: τα πρώτα τους πάρτι, η άγρια απελπισία της εφηβείας, τα τελευταία μας κλάματα, γενέθλια, έρωτες, ταξίδια, όλα αρχίζουν μαζί με τις νότες να ξετυλίγονται δείχνοντάς μας τι είναι το αληθινά σημαντικό.

Κοιτάξτε τι γίνεται στον παγκόσμιο ιστό: εξαφανίστηκαν όλα τα άλλα με ένα πουφ του μαγικού Δούκα: η νίκη του Μητσοτάκη, τι δήλωσε ο Παπαδημούλης, τι είπε ο Ομπάμα για την οπλοκατοχή, η βόμβα της Κορέας. Η ζωή με Ζ κεφαλαίο τελικά (ίσως και παράλογα ή θλιβερά, όπως θέλετε πείτε το) δεν είναι αυτά. Τα τραγούδια, η μουσική, τα βιβλία, οι μικρές χαρές και τα μεγάλα όνειρα που πυροδότησαν, οι ορίζοντες που μας άνοιξαν, αυτά μετράνε για μας.

Γι’ αυτό ποτέ δεν κλάψαμε για τους διαχειριστές της καθημερινότητάς μας. Μόνο οι δημιουργοί ονείρων το αξίζουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News