Τα τελευταία χρόνια οι προϋπολογισμοί του ελληνικού κράτους θυμίζουν κάτι γαϊδουράκια που είναι δεμένα στο κέντρο ενός χωραφιού. Μπορούν να κινηθούν κυκλικά, να πάνε προς τα πάνω ή προς τα κάτω, αλλά ποτέ δεν θα φτάσουν πιο πέρα από εκεί που φτάνει το σχοινί τους. Στην περίπτωση του προϋπολογισμού το σχοινί είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα.

Η Βουλή ψήφισε τον πρώτο προϋπολογισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και είναι ο πρώτος, εδώ και πολλά χρόνια, που δεν προβλέπει αύξηση, αλλά μείωση φόρων. Παράλληλα, όμως, εγγράφει στις προβλέψεις του αύξηση των φορολογικών εσόδων αφού, υποτίθεται, η κίνηση του αναπτυξιακού ελατηρίου θα μεγεθύνει το οικονομικό προϊόν της χώρας.

Τι προϋπολογισμό θα κατέθετε ο Αλέξης Τσίπρας αν ήταν ακόμα Πρωθυπουργός; Σίγουρα όχι τον ίδιο. Αυτός ο προϋπολογισμός καταγγέλλεται από την αντιπολίτευση ως κοινωνικά ανάλγητος και περιοριστικός. Ακούγοντας τον Τσίπρα και τον Τσακαλώτο, μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πιο φειδωλός στην περικοπή των φόρων προκειμένου να είναι πιο γενναιόδωρος στα επιδοματικά, δηλαδή προς την εκλογική πελατεία. Και αυτό δεν είναι παράλογο. Μπορεί Μητσοτάκης και Τσίπρας να απευθύνονται στην ίδια εκλογική βάση, πλην όμως συνομιλούν με διαφορετικό κοινό. Ο Μητσοτάκης ψηφίστηκε για να μειώσει τους φόρους και να επιταχύνει τους αναπτυξιακούς ρυθμούς. Το είπε και στην ομιλία του: «Στόχος μας είναι από τη διανομή σποραδικών επιδομάτων σε όλο και φτωχότερους πολίτες, να περάσουμε στην απέναντι όχθη: Σε ένα διαρκώς αυξανόμενο εθνικό εισόδημα, το οποίο θα κατανέμεται δίκαια σε όλους».

Μέχρι στιγμής στο κομμάτι των φόρων είναι πιο συνεπής και από τις εξαγγελίες του. Του χρόνου τέτοιες μέρες θα μετρήσουμε και πόσα ψάρια έπιασε.

Ωστόσο ο Μητσοτάκης θα πρέπει να αναμετρηθεί και με την αξιοπιστία της αισιοδοξίας του. Μίλησε στη Βουλή για μεγαλύτερο δημοσιονομικό χώρο που θα επιτρέψει μεγαλύτερες ελαφρύνσεις προς τη μεσαία τάξη. Με δεδομένη τη μείωση των φόρων, θα πρέπει η φοροδοτική επάρκεια της οικονομίας να αυξηθεί μέσω ανάπτυξης, αλλά και από τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις θα πρέπει να επανεπενδύσουν το αποτέλεσμα της φορολογικής ελάφρυνσης, να κάνουν προσλήψεις εργαζομένων που θα χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο πλαστικό χρήμα, ώστε να αυξηθούν τα έσοδα από ΦΠΑ. Και αφού το ελατήριο κινηθεί προς τα πάνω, μπορεί τότε να ανοίξει η κουβέντα με τους πιστωτές για τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Θα δείξει. Σίγουρα έχει μεγαλύτερη προοπτική από την υπερφορολόγηση και την αναδιανομή μέσω επιδομάτων.

Από την άλλη ο Αλέξης Τσίπρας είχε την τύχη, μέσα στο ζόφο της αντιπολίτευσης, να κάνει μία ομιλία που, λογικά, δεν θα πρόσεξαν πολλοί και δεν θα θυμάται κανένας. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο αρχηγός της αντιπολίτευσης δεν ελέγχεται από τα γεγονότα, ούτε κρίνεται από τα πράγματα. Μπορεί να λέει ό,τι θέλει, είναι προνόμιό του. Κάπως έτσι, κατηγόρησε τον Μητσοτάκη για απάτη και μετά ο ίδιος είπε ότι η Αστυνομία φοράει κουκούλες σε πολίτες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News