Αν υποθέσει κανείς, με μία στοιχειωδώς καλόπιστη διάθεση, ότι η υπόθεση της Μονής Σινά προσφέρεται για αντιπολίτευση, υπάρχουν ορισμένες κρίσιμες προϋποθέσεις.

Μία από αυτές είναι ότι όποιος διατυπώνει κριτική, θα πρέπει να έχει γνώση του θέματος και επίγνωση της κρισιμότητάς του. Αυτό έχει πολλές εκφάνσεις. Ξεκινά από το ότι οφείλει κανείς να γνωρίζει σε βάθος τι ίσχυε, από ποτέ και σε ποια νομική βάση ως προς το καθεστώς που διέπει την ύπαρξη και λειτουργία της Μονής. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει αντιληπτό τι επιχειρείται σήμερα και ποιες μπορεί να είναι οι ενδεχόμενες περιπλοκές και – υπό αυτό το πρίσμα – ποια είναι η μείζων επιδίωξη της ελληνικής κυβέρνησης αυτές τις κρίσιμες ημέρες.

Πέραν αυτού όμως, οποιοσδήποτε αποφασίζει να επενδύσει πολιτικά και αντιπολιτευτικά σε αυτήν την υπόθεση, οφείλει να λαμβάνει υπόψη του τα ευρύτερα δεδομένα και τις παραμέτρους που αλληλεπιδρούν, μεταξύ άλλων και στο γεωπολιτικό πεδίο. Υπό αυτήν την έννοια, η απειλούμενη σταθερότητα του καθεστώτος Σίσι στην Αίγυπτο, οι πιέσεις που δέχεται από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, η σχέση και η επιρροή που ασκείται από το καθεστώς Ερντογάν, ο ρόλος των ΗΠΑ που μόνο παράγων σταθερότητας δεν είναι αυτή τη στιγμή, δεν είναι δυνατόν να αγνοούνται.

Με αυτά κατά νου, μπορεί κάποιος να δεχθεί την άσκηση κριτικής εντός ορισμένων πλαισίων. Είναι βάσιμη η υπόθεση ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει· αν δεν ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα οργανωνόταν ένα έκτακτο ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη στο Κάιρο την Τετάρτη 4 Ιουνίου.

Ομως εν προκειμένω και σε μία περίπτωση όπως αυτή, ακόμη και η αντιπολίτευση έχει στρατηγική αποστολή και οφείλει να είναι εποικοδομητική. Ο μηδενισμός και οι τυφλές επιθέσεις δεν προσφέρουν τίποτε. Αντιθέτως, μπορεί να προκαλέσουν ζημιά, όση και εκείνη την οποία καταγγέλλουν.

Δεν υπάρχει κάτι το εποικοδομητικό στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη. Και έχει σημασία το να εστιάζει κανείς εκεί, επειδή υπάρχει η θεσμική ιδιότητα του κόμματος και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το να λέει όσα λέει ο Αντώνης Σαμαράς ή όποιος άλλος προερχόμενος από τον εθνικοπατριωτικό χώρο και απευθυνόμενος σε αυτόν, δεν εκπλήσσει.

Δεν αιφνιδιάζει εν γένει το γεγονός ότι διατυπώνεται κριτική κατά της κυβέρνησης από την αξιωματική αντιπολίτευση. Προξενεί εντύπωση όμως η προχειρότητα του λόγου και ο τόνος της εκφοράς του.

Το ΠΑΣΟΚ θα όφειλε να έχει μία συγκροτημένη και προωθητική θέση για την υπόθεση. Υποτίθεται ότι διαθέτει στελέχη και τομεάρχες που παρακολουθούν και γνωρίζουν τα θέματα. Σε άλλες εποχές κατά τις οποίες βρισκόταν στην αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ κατόρθωνε σε ορισμένες περιπτώσεις να κινείται ταχύτερα και από την κυβέρνηση.

Υπό αυτό το πρίσμα και δεδομένης της σοβαρότητας της υπόθεσης της Μονής Σινά, είναι οριακά φτηνός ο αντιπολιτευόμενος λόγος του Νίκου Ανδρουλάκη και ο «μπαλκονάτος» τρόπος των διατυπώσεων.

Ακούει κανείς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να λέει μεταξύ άλλων, με φόρτιση και ένταση, κάτι όπως αυτό: «Αν είχατε σοβαρή διπλωματία, έπρεπε να είναι μέσα στο δικαστήριο και να παρακολουθούν τη διαδικασία. Να έχουμε από πρώτο χέρι τη γνώση».

Και συμπλήρωσε: «Είναι ερασιτέχνες κι επικίνδυνοι. Στο μόνο που είναι πρωταθλητές είναι στη διαφθορά», εννοώντας προφανώς την κυβέρνηση.

Αυτά έχει να πει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για τη Μονή Σινά, εύκολα λόγια που σχετικά άκοπα μπορούν να διεγείρουν τα αντιμητσοτακικά αντανακλαστικά. Πρόκειται άλλωστε για στοιχείο του πασοκικού πολιτικού DNA, όμως κανέναν αξιόλογο πολιτικό αντίκτυπο δεν έχουν και εν τέλει, κανενός είδους αποτέλεσμα και ουσία.

Τι θα είχε συμβεί δηλαδή αν η ελληνική διπλωματία είχε βρεθεί «μέσα στο δικαστήριο»; Θα είχε αποτρέψει ή ανατρέψει την απόφαση ή τι θα κατόρθωνε εν πάση περιπτώσει; Αυτό είναι το θέμα, ή κάτι ευρύτερο, που ωθεί, διευκολύνει ή υποχρεώνει την κυβέρνηση της Αιγύπτου, είτε να παίζει ένα παρελκυστικό παιχνίδι σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης ή/και να αναζητεί μία «ασφαλή» συνεννόηση με τους Αδερφούς Μουσουλμάνους;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τον τρόπο άσκησης της κριτικής του και το περιεχόμενο των όσων λέει, ειδικώς για τη Μονή Σινά, ο Νίκος Ανδρουλκάκης, απευθύνεται σε ένα ακροατήριο το οποίο δεν πρόκειται καν να σκεφτεί να τον ψηφίσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News