Φέτος, το πολιτικό σκέλος της ΔΕΘ ήταν ξεχωριστό. Για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, σε περίοδο σχετικής πολιτικής και οικονομικής ομαλότητας (σ.σ. εκτός μνημονίων), οι πρόεδροι των δύο μεγαλύτερων κομμάτων εμφανίστηκαν στις ομιλίες και στην συνέντευξη τύπου που παρέθεσαν, με δύο αρκετά διαφορετικά ιδεολογικά και πολιτικά προγράμματα. Από το τέλος της δικτατορίας και μετά, η επικράτηση της αριστερής κουλτούρας είχε οδηγήσει στην σύμπτωση των απόψεων της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς πάνω στην ατζέντα της οικονομίας, κάτι που μεταφραζόταν σε πολιτικές παροχών από το κράτος και σε έναν αδιαπραγμάτευτο ισχυρό κρατικό παρεμβατισμό στην αγορά ασχέτως του κόμματος που κυβερνούσε.

Γι αυτό και είναι σημαντικό αυτό που συνέβη φέτος στην ΔΕΘ. Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες οι πολίτες άκουσαν δύο προγράμματα διαφορετικών ιδεολογικών κατευθύνσεων. Για πρώτη φορά, η ελληνική κεντροδεξιά αποφασίζει να αποτολμήσει να κατέβει στις εκλογές με μια ατζέντα φιλελεύθερη που αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του ρόλου του δημοσίου για την επίτευξη της ανάπτυξης και της ευημερίας. Στον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη ο πολίτης δεν άκουσε ούτε για προσλήψεις ούτε για αυξήσεις. Αντίθετα, σε μια περίοδο κατά την οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι και πάλι σχετικά ελεύθερες να χαράξουν την δική τους πολιτική, ο λόγος του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας έβριθε από προτάσεις που αποτελούσαν ταμπού για την ελληνική κοινωνία.

Η φιλολαϊκότητα των μέτρων δεν προσεγγίζεται πλέον από την ελληνική κεντροδεξιά υπό το πρίσμα των παροχών μέσω επιδομάτων, αυξήσεων και προσλήψεων, αλλά αποκλειστικά και μόνο υπό την έννοια της μείωσης των εισφορών και της φορολόγησης, κάτι  που σύμφωνα με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας θα δώσει κίνητρο για επενδύσεις και ανάπτυξη που θα αυξήσει την πίτα μέσω της αύξησης της προσφοράς θέσεων εργασίας. Μόνο η επέκταση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, απετέλεσε την μοναδική παροχολογία του Κυριάκου Μητσοτάκη, καθώς το βάρος της ανάπτυξης θα πρέπει να σηκώσει πλέον ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος και οφείλει να βοηθηθεί με κίνητρα που θα προκύψουν από νομοθετικές ρυθμίσεις (μείωση φορολογίας, διαγραφή χρεών στην εφορία επιχειρήσεων, μείωση εργοδοτικών εισφορών, θέσπιση πιο ευέλικτων μορφών εργασίας).

Στον αντίποδα, ο Αλέξης Τσίπρας εξήγγειλε ένα κλασικό πρόγραμμα μεταπολεμικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που περιελάμβανε ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας για τους ασθενέστερους και ενίσχυση του δημόσιου τομέα ως φορέα ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας. Έτσι, οι αθρόες προσλήψεις που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός σε σημαντικούς τομείς του κοινωνικού κράτους (παιδεία, υγεία), αλλά και οι επιδοματικές παροχές (π.χ. επίδομα ενοικίου), σε συνδυασμό με την εκπεφρασμένη βούλησή του να αναστείλει την μείωση των συντάξεων και να νομοθετήσει την αύξηση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, καλλιεργεί ένα προφίλ περισσότερο παρεμβατικό και κρατικοκεντρικό. Ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας σε δύο περιπτώσεις υπαναχώρησε από βασικές ιδεολογικές θέσεις της Αριστεράς. Αφενός εξήγγειλε μείωση άμεσων και έμμεσων φόρων σε φυσικά και νομικά πρόσωπα και αφετέρου αρνήθηκε να συνδέσει θεωρητικά και να υποστηρίξει ιδεολογικά την επίτευξη υπερπλεονασμάτων δια μέσω της υψηλής φορολόγησης ως προαπαιτούμενο για την δυνατότητα συντήρησης του κοινωνικού κράτους και απόδοσης κρατικών παροχών.

Έστω κι έτσι ομως, για πρώτη φορά ο δικομματισμός στην Ελλάδα φάνηκε να έχει μια κάποια ουσία. Για πρώτη φορά στην ΔΕΘ, πρωθυπουργός και πρόεδρος αξιωματικής αντιπολίτευσης υποστηρίζουν με σχετικό θάρρος τις ατζέντες τους και τις διαφορετικές αξιακές και ιδεολογικές τους προτιμήσεις και προτάσεις. Προτείνουν δύο διαφορετικούς δρόμους. Γι αυτό και έχει ενδιαφέρον τι θα επιλέξει στο τέλος το εκλογικό σώμα. Αν δηλαδή η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς θα επιβεβαιώσει την ισχύ της ή αν για πρώτη φορά ο ελληνικός λαός θα εμπιστευτεί ένα άλλο πιο τολμηρό αλλά και άγνωστο μονοπάτι…

* Ο Πάνος Τσέλλος είναι Πολιτικός Επιστήμονας και Ψυχολόγος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News