Οι καλύτερες ώρες της ημέρας είναι 6.30-9.30πμ.! Οι ώρες χωρίς άγχος, όπου δεν φοβάμαι τίποτα και όλα είναι ακόμα εφικτά.

Ύστερα έρχεται το κυρίως σώμα της ημέρας και τα ισοπεδώνει όλα.

Δεν το κρύβω πως όσο πλησιάζει η 6^η Μαΐου τόσο χειρότερα νιώθω. Με την πλάτη διαρκώς κολλημένη στον τοίχο και την ψυχή στο στόμα όχι επειδή πρέπει να αποφασίσω αλλά γιατί ότι κι αν αποφασίσω πάλι εγώ θα φταίω. Κι όπως μου λένε όλοι -κουνώντας το δάχτυλό τους στη μούρη μου- στο τέλος θα τιμωρηθώ για τις λάθος επιλογές μου κα θα πάρω αυτό που μου αξίζει. Υποπτεύομαι πως είναι άλλος ένας τρόπος των πολιτικών -με τη βοήθεια γνωστών δημοσιογράφων- να αποποιηθούν τις ευθύνες και να ρίξουν το μπαλάκι επάνω μου. Παρ’ όλα αυτά αγχώνομαι. Όταν σου λένε πως εσύ φταις που η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει, που τα παιδιά μας δεν θα έχουν μέλλον, που η Ευρώπη θα μας αφανίσει, είναι λογικό να νιώθεις τρομοκρατημένος. Έχω πειστεί πια ότι φταίω για όλα ακόμα και για το ότι η γη είναι στρογγυλή.

Είχα εναποθέσει τις ελπίδες μου στους Γάλλους μπας και πάρω καμιά ιδέα. Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου εκλογών όμως είναι αποκαλυπτικά για το τι θέλουν οι φίλοι μου οι Φραντσέζοι: ένα πιο ανθρώπινο πολιτικο-οικονομικό σύστημα χωρίς μετανάστες! Οι Γάλλοι με την ψήφο τους ζητάνε να πάμε κάμποσα χρόνια πίσω τότε που δεν υπήρχε κρίση και το μεταναστευτικό δεν αποτελούσε πρόβλημα. Τους κατανοώ. Κι εγώ θέλω να πιπιλίσω το δάχτυλό μου και να παραστήσω πως είμαι αθώα σαν μωρό. Ξέρω όμως πως είναι ανέφικτο.

Με μπερδεύουν επίσης όλοι εκείνοι που μου λένε πως με την ψήφο μου πρέπει να τιμωρήσω τον τάδε ή τον δείνα. Ναι, είμαι θυμωμένη, αλλά δεν θέλω ο θυμός μου να είναι αντικείμενο ψηφοθηρίας. Η ιδέα του εαυτού μου σε ρόλο Μπάτμαν-εκδικητή που με την ψήφο του θα συνθλίψει το κακό και θα σώσει το Γκόθαμ Σίτι μου φέρνει γέλια!

Δεν μου αρέσει να με απειλούν, ούτε να με τρομοκρατούν, και η λύση «το μη χείρον βέλτιστον» καθόλου δεν μου κάνει. Σε ακραίες καταστάσεις αν ελπίζεις με μετριότητες να την βγάλεις καθαρή τότε απλά κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Παλιότερα είχα πέσει στην παγίδα του άθλιου εκλογικού νόμου. Είχα ψηφίσει δηλαδή κάτι που δεν με εξέφραζε απόλυτα μόνο και μόνο επειδή τα λευκά και τα άκυρα πήγαιναν στα δυο μεγάλα κόμματα, τα οποία δεν ήθελα να ψηφίσω. Ο νόμος αυτός απ’ όσο ξέρω έχει αλλάξει.

Ένα πρωινό λοιπόν έβγαλα όλους τους φόβους μου και τους εξέτασα στο φως μέχρι που αυτοί διαλύθηκαν τρομαγμένοι. Θυμήθηκα το αυτονόητο που παραλίγο να με κάνουν να ξεχάσω: πως σε μια δημοκρατική κοινωνία η ψήφος οφείλει και πρέπει να είναι ελεύθερη! Από φόβους, από απειλές, από συμφέροντα και από παγίδες ύποπτων για τις προθέσεις τους εκλογικών νόμων. Ότι κι αν αυτό σημαίνει, με όλες τις συνέπειες της πράξης ή της μη πράξης που θα αποφασίσω. Μπορώ λοιπόν και να μην ψηφίσω. Είναι κι αυτό δημοκρατικό μου δικαίωμα. Έτσι κι αλλιώς από την 7^η Μαΐου και μετά αυτοί πάλι τα δικά τους θα κάνουν. Μετά εννοείται θα λένε πως φταίω εγώ -είτε γιατί τους ψήφισα είτε γιατί δεν τους ψήφισα. Στις φετινές εκλογές -όπου κανείς δεν φαίνεται να μας ακούει- η αποχή ίσως είναι τελικά η δυνατότερη κραυγή διαμαρτυρίας!  

*Η Λίνα Στεφάνου είναι δημοσιογράφος.

Προηγούμενα άρθρα της Λίνας Στεφάνου

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News