Μood of the day: τουρίστας στην πόλη σου. Σήμερα θα πάω σε μέρη που είναι must για κάθε επισκέπτη, περαστικό, ταξιδευτή. Εκτός από τους μόνιμους κατοίκους, που όλο θα πάνε κάπου, κι όλο λένε, όπως εγώ, «κι αύριο μέρα είναι».

Μοναστηράκι, αγάπη μου! Όχι, δεν θα αγοράσω τσολιαδάκια, θα πάρω όμως ένα καπέλο γιατί ο ήλιος καίει, θα απαντήσω 5, 6, δεν ξέρω πόσες φορές «Ελληνίδα είμαι», μέχρι να αναρωτηθώ μήπως τελικά είναι καλή ευκαιρία να εξασκήσω τα αγγλικά μου. Την ειλικρίνειά μου την εξασκώ πιο συχνά…

Χωρίς πρόγραμμα: όσες φορές (άπειρες, δηλαδή) έχω γράψει τι θα κάνω, ποιες δουλειές πρέπει να τελειώσω, μην ξεχάσω, to do, και λοιπά, ποτέ δεν τα κατάφερα. Οπότε περπατάω στο κέντρο, κάνω πως δεν βλέπω τα σκουπίδια και χαζεύω αφίσες από θεατρικά προσεχώς: μιούζικαλ, επιθεώρηση, επαναφορά Δαλιανίδη, Φίνος Φιλμ. Μάλιστα! Υπάρχει και φιλότιμο, υπάρχει και κέφι!

Όλια Λαζαρίδου, στο fb: «Ε, όχι, δεν είναι καθόλου φυσιολογικό ότι ανεβαίνουν 9 «μιούζικαλ» σε μια χώρα που μαστίζεται από την κρίση [κάποια με το άλλοθι ότι είναι, τάχα μου, πολιτικά]. Είναι δείγμα της συλλογικής μας κατάθλιψης και της διάθεσης κάποιων να την εκμεταλλευτούν προς όφελός τους. Ούτε είναι φυσιολογικό ότι η πολιτική σκέψη των καλλιτεχνών μας [κάποιων] ως εκεί μόνο φτάνει, στο αναμάσημα παλιών κινηματογραφικών ταινιών. Είναι μεγάλη απογοήτευση. Αυτά. Και να ‘χουμε όσο μπορούμε τα μάτια μας ανοιχτά να ξεχωρίζουμε. Και να στηρίζουμε ό,τι αξίζει. Είναι κι αυτό κάτι. Όλο και περισσότερο μας κυκλώνουν τα «ζόμπι».

Μπαχάρ*: στάση για καφέ και διάβασμα στον ωραίο υπαίθριο χώρο του Νομισματικού Μουσείου, στο Ιλίου Μέλαθρον, της κατοικίας του Σλήμαν, έργο του αρχιτέκτονα Τσίλερ. Απολαμβάνω ένα-ένα τα κείμενα του Μπαχάρ* (της free περιοδικής έκδοσης μιας διαδικτυακής κοινότητας που έστησε ένα από τα πρώτα ιντερνετικά ραδιόφωνα (το radio bubble) και συγκεντρώνει γύρω της μερικούς από τους bloggers που ξεχώρισαν με τη γραφή τους. Παιδιά των social media, μακριά από τα κλισέ των ΜΜΕ αρθρώνουν έναν διαφορετικό λόγο, τη στιγμή που οι εφημερίδες έχουν πεθάνει και τα free press βρέθηκαν αμήχανα να λένε για το life style της πόλης ενώ η κρίση ισοπέδωνε τα πάντα. Αν δεν τους καταπιεί ο κατακερματισμός του Ιντερνετ (fb, tw, blogs) κάποιοι ίσως να αποδειχθούν οι χρονογράφοι μιας μεταβατικής, ζόρικης, αλλά και ενδιαφέρουσας επικοινωνιακά εποχής.

Δίλημμα ή μάλλον… τρίλλημα: Φίλος με προσκαλεί στα Χανιά, φίλη στην Αμοργό και φίλοι στην Πέρδικα, κοντά στην Ηγουμενίτσα. Όλα ακούγονται ξεσηκωτικά, ενώ εγώ επιμένω στα τηλέφωνα: κάνω τουρισμό στην Αθήνα και μ' αρέσει. Δεν με πιστεύει κανένας. Δεν ξέρω αν τους φίλους μάς τους έδωσε ο Θεός για να μας αποζημιώσει για τους συγγενείς -που είπε κάποιος, που δεν θυμάμαι τώρα- αλλά ένα είναι σίγουρο: ότι η αξία τους είναι ανεκτίμητη!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News