Κάθε θαύμα τρεις μέρες, άντε το πολύ έξι! Στην Ελλάδα, πάντα. Όπου με ταρατατζούμ συλλαμβάνουμε, με αδύνατα στοιχεία αποφυλακίζουμε, όπου βρίσκουμε μάρτυρες που μπαίνουν σε πρόγραμμα προστασίας, αλλά ξεχνάμε ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο στη δικογραφία που θα πάρουν οι κατηγορούμενοι! Σαν να είδαμε μια έκτακτη εκπομπή «Τέλος εποχής για τους ναζί», «αλλά μισό λεπτό να πάμε για διαφημίσεις και σε λίγο θα είμαστε πάλι χαζοί».

Η νίκη ως γνωστόν έχει πολλούς πατεράδες, η ήττα είναι ορφανή! Πάνω που είχε ανάψει ο καβγάς ποιανού επιτυχία ήταν η εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής (της κυβέρνησης; της ανεξάρτητης δικαιοσύνης; του αντιφασιστικού αγώνα;) άνοιξαν οι πύλες της Ευελπίδων και ο Κασιδιάρης με χαστούκια και κλωτσιές εξήλθε κατά 50.000 ευρώ φτωχότερος, ύποπτος ακόμη, αλλά κατά πολλά καντάρια θράσους βαρύτερος και νιώθοντας ήδη δικαιωμένος.

Όλα παίζονται, ακόμη. Κανείς δεν αποφάνθηκε περί αθωότητας ή ενοχής, αλλά όλο αυτό το σπριντ εξελίξεων στον τερματισμό δεν έβγαλε εκεί που όλοι έδειχναν, στο δάσος, αλλά στο δέντρο. Και οι ρίζες είναι βαθιές και απλώνουν. Μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά και ρίχτηκε στην πυρά παραμορφωμένο το σύνθημα : «Ψωμί -Παιδεία- Ελευθερία, η χούντα σας ξεκίνησε το ΄73»!

Τραγική φάρσα: Αν ζούσε στην Ελλάδα ο Κάρολος Μαρξ μάλλον δεν θα έγραφε το γνωστό ότι «Η Ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Αλλά ότι ένα είδος τραγικής φάρσας επαναλαμβάνεται τόσο συχνά που γράφει ιστορία. Το ποιο κεφάλαιο ανοίγει από δω και πέρα, ας το σκεφτούν καλά όλοι οι όψιμοι αντιφασίστες, που έκαναν και έναν διαγωνισμό ποιος πρωτομίλησε για τον κίνδυνο από τη Χρυσή Αυγή. Από τότε που μιλούσαμε για το αυγό του φιδιού έχουμε φτάσει σε θανατηφόρα δαγκώματα…

Φθινοπωρινή μελαγχολία, ταιριαστή. Βγήκαν τα πρώτα μακρυμάνικα, οι μπότες, οι ομπρέλες. Και μια διάθεση να μείνεις σπίτι. Τέτοια έρημη Αθήνα δεν έχουμε ξαναδεί. Είτε καθημερινή, είτε Π-Σ-Κ, είσαι σε κεντρικούς δρόμους και δεν βλέπεις ψυχή. Είναι η κρίση και ότι κανένας μας δεν έχει χρήματα; Ερημιά… «Έτσι είναι κάθε μέρα» μου λέει ο ταξιτζής, από τις σπάνιες φορές που παίρνω ταξί. «Ξεχάστε την Αθήνα που ξέρατε».

ΚοοΚοο: Την Παρασκευή, πάντως, θα πάω στο KooKoo, στο Γκάζι, να δω τον Theodore. Ζώντας ανάμεσα σε Αθήνα και Λονδίνο, η μουσική του Θεόδωρου είναι μια ενδιαφέρουσα συνάντηση πολλών και διαφορετικών μουσικών ακουσμάτων: βρετανικό εναλλακτικό ροκ, ambient, κλασσική και ρομαντική μουσική, τύμπανα, όλα μαζί με μια θεατρική μορφή, που ενθουσίασαν στις συναυλίες που έδωσε σε Ελλάδα και Ιταλία. Είναι μόλις 21 και όλα δείχνουν ότι ξέρει ποιος θα είναι ο δρόμος του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News