Κανείς δεν πάει άκλαυτος

Μπορεί ο κόσμος και τον Αύγουστο να περιδινιζόταν στον φόβο από την αόρατη απειλή του κορονοϊού, πολλά μαγαζιά να υπολειτουργούσαν και να έχαναν τζίρο λόγω της συρρίκνωσης του τουριστικού κλάδου, το εμπόριο γενικώς να αγκομαχούσε, όμως οι μπίζνες των ναρκωτικών δεν είχαν κεσάτια – αυτό δα έλειπε.

Σε μία από τις συνηθισμένες εφόδους της αστυνομίας σε φαβέλα του Ρίου, ο φωτογράφος Ρικάρντο Μοράες (Ricardo Moraes), κατά κάποιον τρόπο εξειδικευμένος στα λούμπεν βραζιλιάνικα θέματα, συνέλαβε αυτό το καρέ. Δείχνει μία γυναίκα που θρηνεί τον σκοτωμένο από τους χωροφύλακες άντρα της, ο οποίος, όπως η ίδια είπε στον Μοράες, «ήταν αυτό που ήταν, όμως ήταν καλός άντρας, ήταν ο πρίγκιπάς μου».

Της εξόντωσης του συζύγου από τους χωροφύλακες είχε προηγηθεί άγριος πόλεμος μεταξύ των δυνάμεων καταστολής και των συμμοριών των εμπόρων ναρκωτικών. Ο φωτογράφος λέει ότι οι αντιθέσεις του καρέ τον εντυπωσίασαν: τα κλάματα της γυναίκας αφενός, τα αδιάφορα πρόσωπα των χωροφυλάκων αφετέρου. Η γύμνια του οδυρμού, οι βαριές εξαρτύσεις. Οι υπόλοιπες εξαρτήσεις, πέρα από την ντόπα, εδώ εξηγούνται με έξι ξερές λέξεις: «Η γυναίκα ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News