Ο Εζίκιελ Εμάνιουελ, πέρα από ένας εγνωσμένου κύρους γιατρός με ειδίκευση στην ογκολογία, είναι επίσης ένας από τους κορυφαίους συμβούλους για θέματα δημόσιας υγείας στην Αμερική. Υπήρξε ένας από τους αρχιτέκτονες του Obamacare, της σημαντικής μεταρρύθμισης του αμερικανικού συστήματος υγείας που επιδίωξε και κατάφερε ο Μπαράκ Ομπάμα, ενώ έχει εργαστεί επανειλημμένως στον Λευκό Οίκο, για τους προέδρους Ομπάμα και Μπάιντεν, τελευταία φορά στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της πανδημίας του κορονοϊού.

«Ο “Ζικ”, όπως είναι γνωστός, ασκεί επιρροή ποικιλοτρόπως», γράφει η Χέλεν Ραμπιλόου των λονδρέζικων Times. Ομως, το έργο του που γεννά τους περισσότερους συλλογισμούς είναι το «Γιατί θέλω να πεθάνω στα 75», ένα δοκίμιο στο οποίο ο 65χρονος αμερικανός γιατρός εξηγεί πως όχι μόνον ευελπιστεί «να πεθάνει πριν γεράσει», αλλά και πως όταν συμπληρώσει 75 χρόνια ζωής «θα πάψει να προσπαθεί να ξεγελά τον θάνατο», γράφει η βρετανίδα δημοσιογράφος.

«Θα ενεργεί ωσάν να μην υπήρξε ποτέ η Ιστορία της Ιατρικής από τον 19ο αιώνα και μετά, χωρίς να αναζητά θεραπεία για καμία από τις ενοχλητικές ασθένειες των γηρατειών. Σίγουρα όχι χημειοθεραπείες, αλλά ούτε αντιβιοτικά, επεμβάσεις, στατίνες, στεντ, προσυμπτωματικούς ελέγχους, εξετάσεις ή εμβόλια. Θα αποφεύγει την επαφή με γιατρούς, με άλλα λόγια. Θα ήθελε να αποβιώσει με τον παραδοσιακό τρόπο, από τη στοργικά γρήγορη βαρβαρότητα της φύσης, αντί να υπομείνει τη δεκαετία των μακροχρόνιων πολλαπλών ασθενειών που, κατά μέσο όρο, μας περιμένουν στα τελευταία μέτρα», εξηγεί.

«Αναμφίβολα, ο θάνατος είναι απώλεια», παραδέχεται, φυσικά, στο δοκίμιό του ο Εζίκιελ Εμάνιουελ. Συγχρόνως, όμως, παραθέτει και μία άλλη, εξίσου απλή και επώδυνη αλήθεια, στην οποία η πλειονότητα των ανθρώπων εξακολουθεί να αντιστέκεται: «Το να ζεις πολύ καιρό είναι επίσης απώλεια. Καθιστά πολλούς από εμάς, αν όχι ανάπηρους, ασταθείς και παρακμάζοντες, κατάσταση που μπορεί να μην είναι χειρότερη από τον θάνατο, αλλά είναι δυσμενής… Δεν μας θυμούνται πλέον ως δραστήριους και αφοσιωμένους (στη ζωή), αλλά ως αδύναμους, ανεπαρκείς, ακόμη και αξιολύπητους», γράφει.

Στη συνέχεια απαριθμεί όλα τα βάρη που καλείται να φέρει στις πλάτες του σταδιακά ένας μέσος άνθρωπος ηλικίας 75 ετών και άνω και εξηγεί πόσο καταπονημένοι και μόνοι αισθάνονται οι υπερήλικες όλου του κόσμου, καθώς οι ζωές τους περιορίζονται συνήθως σε μια καρέκλα.

Ωστόσο, η λύση που προτείνει ο αμερικανός γιατρός για την αντιμετώπιση των γηρατειών και του θανάτου δεν είναι μια «απεγνωσμένη άρνηση, όπως είναι για τόσους πολλούς καλιφορνέζους πρωτοπόρους της τεχνολογίας που αναζητούν την αθανασία», σημειώνει η δημοσιογράφος των Times στο άρθρο της. Απορρίπτει, όμως, και την ευθανασία, η οποία πλέον αποτελεί επιλογή για ολοένα περισσότερους ανθρώπους στον Δυτικό κόσμο. Αυτό που επιδιώκει και υπόσχεται να κάνει ο Εζίκιελ Εμάνιουελ είναι να καταστεί πρωτοπόρος ενός «τρίτου δρόμου». 

Οταν έγραψε το δοκίμιό του ήταν μόλις 57 χρόνων, οπότε θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς διαβάζοντάς το ότι, πλησιάζοντας στην ηλικία των 75, ο συγγραφέας του πιθανώς να αναθεωρήσει εν μέρει τις απόψεις του. Ωστόσο, ο αμερικανός γιατρός, έχοντας πλέον συμπληρώσει 65 χρόνια ζωής (αυτό σημαίνει πως υπολείπονται ακόμη δέκα έως ότου απαρνηθεί την ιατρική), εξακολουθεί να υποστηρίζει την άποψή του με το ίδιο σθένος.

Τα δυο αδέλφια του (ο ένας είναι πρέσβης των ΗΠΑ στην Ιαπωνία, έχοντας διατελέσει προσωπάρχης του Ομπάμα και δήμαρχος του Σικάγο, ενώ ο άλλος είναι ο δισεκατομμυριούχος διευθύνων σύμβουλος του Endeavor, ενός από τα πιο ισχυρά πρακτορεία του Χόλιγουντ) θεωρούν πως είναι «τρελός», ενώ ένας από τους γαμπρούς του τον απειλεί ότι δεν πρόκειται να σεβαστεί την επιθυμία του, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να τον εμβολιάζει ενόσω εκείνος θα κοιμάται.

Αλλά συνομιλώντας με τη δημοσιογράφο των Times, όχι μόνον ως γιατρός αλλά και ως πρόεδρος του τμήματος Ιατρικής Ηθικής του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, ο Εζίκιελ Εμάνιουελ απέδειξε πως τα επιχειρήματά του σίγουρα δεν στερούνται λογικής. «Εάν θεωρείτε πως η ευθανασία θα επιλύσει το πρόβλημα της φροντίδας στο τέλος της ζωής, αυταπατάστε», επισήμανε αρχικά στη συνομιλήτριά του, αναφέροντας πως η ευθανασία παρουσιάζει πολλά ηθικά και πρακτικά προβλήματα, καθώς και ότι, παρ’ όλο που πολλές κυβερνήσεις προβαίνουν στη νομιμοποίησή της, εξακολουθεί να αποτελεί ακραία επιλογή.

Οσον αφορά τα γηρατειά γενικώς, θεωρεί ότι εστιάζουμε πάρα πολύ στους έντονους και συνήθως δύσκολους μήνες πριν από τον θάνατο και όχι στα πολλά χρόνια της σταδιακής κατάπτωσης, καθώς «η σύγχρονη ιατρική, παρότι έχει αυξήσει δραματικά τη διάρκεια ζωής, μετά βίας έχει αυξήσει τη διάρκεια της υγείας», γράφει η δημοσιογράφος των Times. Επικαλείται, μάλιστα, μελέτη της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας της Βρετανίας, σύμφωνα με την οποία ένας άνθρωπος ηλικίας 65 ετών το 2018 στη Γηραιά Αλβιώνα είχε κατά μέσο όρο άλλα 20 χρόνια ζωής. Αλλά κατά τη δεύτερη δεκαετία, δηλαδή από τα 75 και μετά, θα υπέφερε πιθανώς από κάποια χρόνια ασθένεια ή αναπηρία.

Ωστόσο, όσοι πληροφορούνται τις προθέσεις του Εζίκιελ Εμάνιουελ εκπλήσσονται, και του επισημαίνουν πρώτον, ότι πλέον ένας 75χρονος θεωρείται, ή μάλλον είναι, πολύ νέος για να αφεθεί στη μοίρα του, και δεύτερον, την πληθώρα ανθρώπων ηλικίας από 75 έως 90 ετών και άνω που εξακολουθούν να είναι άκρως… ζωντανοί, είτε πρόκειται για τον 80χρονο πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν είτε για τον γηραιότερο γιατρό, τον αμερικανό νευρολόγο Χάουαρντ Τάκερ, ο οποίος, παρά τα 100 χρόνια που φέρει στις πλάτες του, εξακολουθεί να εξετάζει ασθενείς. Αναμενόμενα, οι περισσότεροι άνθρωποι ευελπιστούμε πως θα αποτελέσουμε και εμείς εξαίρεση αλλά, καλώς ή κακώς, «δεν μπορούμε να είμαστε όλοι εξαιρέσεις», υπενθύμισε ο αμερικανός γιατρός.

Στγη σημείωση της βρετανής δημοσιογράφου πως είναι πιο θαρραλέο, είτε να αποδεχτεί να υποβληθεί κάποιος σε μια μακροχρόνια θεραπεία είτε ακόμα και να αυτοκτονήσει, από το να επιτρέψει σε μια ασθένεια απλώς να τον εξουδετερώσει αμαχητί, ο Εζίκιελ Εμάνιουελ αρκέστηκε να αναφέρει πως κατά τη γνώμη του «γενναιότητα είναι να λες όχι σε παρεμβάσεις στις οποίες η πλειονότητα των ανθρώπων θα έλεγε ναι».

Ερωτηθείς ποια πάθηση τον φοβίζει περισσότερο, απάντησε «η άνοια, χωρίς καμία αμφιβολία», μην παραλείποντας να υπενθυμίσει πως μετά τα 75 τα ποσοστά «εκτινάσσονται». «Το να ζούμε πάρα πολύ επιβάλλει πραγματικά συναισθηματικά βάρη στους απογόνους μας», έγραψε στο δοκίμιό του, αν και «δεν θα το παραδεχτούν».

Ωστόσο, η μητέρα του, ηλικίας 89 ετών σήμερα, επίσης δεν συμμερίζεται την άποψή του, όπως δεν τη συμμεριζόταν και ο πατέρας του όσο ζούσε, ο οποίος εγκατέλειψε, τελικά, τα εγκόσμια σε ηλικία 92 ετών. «Στην οικογένειά μας δεν χρειάζεται να συμφωνούμε, απλώς πρέπει να έχει ο καθένας μια εμπεριστατωμένη γνώμη. Κοιτάξτε, δεν θέλω όλοι οι άνθρωποι να συμφωνήσουν μαζί μου, δεν είμαι ανόητος. Θέλω οι άνθρωποι να έχουν μια πιο μελετημένη γνώμη για τον αντίκτυπο που θα έχουν οι προοδευτικές αναπηρίες τους –σωματικές, νοητικές και συναισθηματικές– στους ανθρώπους γύρω τους», είπε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News