Μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 15ης Σεπτεμβρίου 1954 η λεωφόρος Λέξινγκτον της Νέας Υόρκης δεν θύμιζε την πρωινή «κανονικότητα» των ανέμελων περαστικών και των καταστημάτων που απευθύνονται σε όλα τα βαλάντια. Ενα πλήθος από 2.000 άνδρες –άλλες εκτιμήσεις τούς ανέβαζαν σε 5.000– είχε συνωστιστεί στη γωνία της λεωφόρου με την 52η Οδό, ενώ λίγα μέτρα πιο μακριά, πίσω από ένα αστυνομικό οδόφραγμα, στέκονταν και σπρώχνονταν φωτογράφοι προκειμένου να πετύχουν το κλικ του ενός εκατομμυρίου.

Ενα στιγμιότυπο με το φουστάνι της Μέριλιν Μονρόε να ανεμίζει, καθώς η μεγάλη σταρ στεκόταν πάνω από τον ηλεκτρικό. «Οι Ρώσοι θα μπορούσαν να είχαν εισβάλει στο Μανχάταν και κανείς δεν θα το είχε πάρει χαμπάρι», θυμήθηκε ύστερα από χρόνια ο δημοσιογράφος Ρόι Κραφτ, που κατέγραφε το περιστατικό.

Η συγκέντρωση μόνο τυχαία δεν ήταν. Και αυτό επειδή εκείνη την εποχή οι εφημερίδες διέθεταν όντως μεγάλη δύναμη, ώστε να πληροφορούν και να κατευθύνουν τους αναγνώστες τους – και όχι μόνο. Διάφορα φύλλα είχαν ανακοινώσει από μέρες πού και πότε θα γυριζόταν η σκηνή της ταινίας «Επτά χρόνια φαγούρα», σε σκηνοθεσία Μπίλι Γουάιλντερ. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο Τομ Ιγουελ, ως οικογενειάρχης Ρίτσαρντ Σέρμαν, η πλούσια φαντασία του οποίου τον οδηγεί στα όρια της τρέλας, και, φυσικά, το απόλυτο sex symbol της εποχής στον ρόλο της γειτόνισσας του επάνω ορόφου.

Η επίδοξη στάρλετ βάζει τα εσώρουχά της στο ψυγείο λόγω καύσωνα και βουτάει πατατάκια στη σαμπάνια της, ενώ φλερτάρει με τον γείτονα. Το αποκορύφωμα του καλοκαιρινού τους φλερτ είναι η επίμαχη σκηνή, με το ζευγάρι να βγαίνει από τον κινηματογράφο. Η Μονρόε, που μόλις έχει εκφράσει «συμπάθεια» για το τέρας της ταινίας, το οποίο αναζητά τη στοργή και το ενδιαφέρον των άλλων, στέκεται πάνω από τη σχάρα και λέει: «Νιώθεις το αεράκι από το μετρό; Δεν είναι υπέροχο;», ενώ ο αέρας σηκώνει το ιβουάρ κοκτέιλ φόρεμά της με τις πιέτες από ρεγιόν και κρεπ ύφασμα. Δύο φορές περνάει ο συρμός και δύο φορές σηκώνεται η φούστα της Μέριλιν, με τον Ιγουελ να χαζεύει.

Ο κορυφαίος αυστριακός δημιουργός που έκανε καριέρα στο Χόλιγουντ γύρισε τη συγκεκριμένη σκηνή 14 φορές, ενώ το ανδρικό κοινό που είχε μαζευτεί φώναζε «πιο ψηλά» κάθε φορά που μια ριπή αέρα σήκωνε τη φούστα. Τελικά τα γυρίσματα χρειάστηκαν τρεις ώρες για να ολοκληρωθούν, υπό το άγρυπνο βλέμμα περίπου 100 φωτογράφων. Η Μέριλιν έχανε επανειλημμένα τις ατάκες της, με αποτέλεσμα τα αρχικά πλάνα εκείνης της νύχτας να μην περάσουν ποτέ στην ταινία. Ο θόρυβος του πλήθους τα είχε αχρηστέψει.

Για την Ιστορία, το θρυλικό στιγμιότυπο που βλέπουμε στην τελική κόπια είναι γυρισμένο στο στούντιο Fox Lot της Καλιφόρνιας. Εκεί ο Γουάιλντερ ένιωσε ότι είχε καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα. Οι λήψεις, πάντως, επί της λεωφόρου Λέξινγκτον δεν πήγαν χαμένες: χρησιμοποιήθηκαν για διαφημιστικούς σκοπούς.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είδαν αργότερα το φως της δημοσιότητας, το φόρεμα –που έμεινε γνωστό ως «subway dress»- δεν άρεσε και τόσο στον δημιουργό του, Γουίλιαμ Τραβίγια, επικεφαλής σχεδιαστή μόδας της 20th Century Fox. Μάλιστα, ο ίδιος το αποκαλούσε «αυτό το ανόητο μικρό φόρεμα». Παρ’ όλα αυτά ήταν απολύτως λειτουργικό για τον σκοπό που το ήθελαν ο σκηνοθέτης και η πρωταγωνίστριά του: αρκετά βαρύ για να περιστρέφεται καθώς περπατούσε η σταρ, αλλά και αρκετά ελαφρύ για να σηκωθεί με το αεράκι.

Ούτε και ο σχεδιαστής, πάντως, ήταν τυχαίος. Το 1949 είχε κερδίσει Οσκαρ για τη δουλειά του στις «Περιπέτειες του Δον Ζουάν» και συνέχισε να δημιουργεί τα κοστούμια για πολλές από τις ταινίες της Μονρός, όπως το «Το έκτο κλειδί της γκαρσονιέρας» και «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθιές».

Σύμφωνα με τον Guardian, η ηθοποιός Ντέμπι Ρέινολντς αγόρασε το φόρεμα για 200 δολάρια και έγινε μέρος της συλλογής αναμνηστικών της στο Χόλιγουντ. Σκοπός της ήταν να ανοίξει ένα μουσείο, κάτι που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ετσι, το 2011 η ηθοποιός αποφάσισε να δημοπρατήσει τα αντικείμενά της, ανάμεσα στα οποία και το λευκό φόρεμα της Μονρόε. Σύμφωνα με κάποιες αναφορές, πουλήθηκε για τουλάχιστον 4,6 εκατομμύρια δολάρια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News