O Χρήστος έχει σπουδάσει παιδαγωγική προσχολικής ηλικίας, ψυχολογία και υποκριτική. Για μεγάλο διάστημα δούλεψε στον τουρισμό και ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το δικό του εγχείρημα, αλλά η πανδημία ανέτρεψε τα σχέδιά του. Τότε μπήκε στη ζωή του η βιομηχανία θεάματος και ο ίδιος προσγειώθηκε στα πλατό, με έναν ρόλο που σπανίως του δίνουμε σημασία όταν βλέπουμε μια σειρά ή μια ταινία, αλλά χωρίς αυτόν οι σκηνοθέτες θα ήταν αναγκασμένοι να γυρίζουν μόνο ολιγοπρόσωπες σκηνές.

Οι βοηθητικοί ηθοποιοί ή κομπάρσοι είναι καταλυτικός παράγοντας στην κινηματογραφική και τηλεοπτική παραγωγή. Η δική μας βιομηχανία θεάματος, βέβαια, άργησε να τους δώσει όση σημασία τους αξίζει. Οπωσδήποτε, τα μικρότερα μπάτζετ των εγχώριων παραγωγών καθορίζουν το ντύσιμο μιας σκηνής με κομπάρσους, αλλά πέρα από αυτό, δεν υπήρχε και το αντίστοιχο ενδιαφέρον.

Ειδικά στην τηλεόραση, ακόμα και σήμερα, σε αρκετές σειρές τοποθετούν μερικά άτομα στο σετ για μπούγιο, χωρίς ιδιαίτερη ενδυματολογική ή σκηνική καθοδήγηση. Και με λίγη παρατηρητικότητα θα διαπιστώσεις ότι είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι που γυρνούν από παραγωγή σε παραγωγή για να γεμίσουν τα πλάνα εκεί όπου χρειάζεται.

«Θα έλεγα ότι πλέον δίνεται μεγαλύτερη προσοχή και στο ενδυματολογικό και στο υποκριτικό κομμάτι, όχι όμως κάτι το ιδιαίτερο. Αλλωστε, αν σε ένα πλάνο είσαι πίσω, απλά για να γεμίζεις τον χώρο, πόσες οδηγίες να χρειαστεί να πάρεις σε επίπεδο υποκριτικής;» αναφέρει ο Χρήστος, συμφωνώντας ότι όντως τα ίδια πρόσωπα ανακυκλώνονται σε διαφορετικές παραγωγές, ακόμα και τώρα που το επίπεδο της ελληνικής μυθοπλασίας έχει αντικειμενικά ανέβει, προσπαθώντας να μιμηθεί τα ξένα πρότυπα.

Εξαρτάται, βέβαια, και από την εκάστοτε παραγωγή. Αλλες δείχνουν μεγάλη προσοχή στους βοηθητικούς ηθοποιούς, άλλες τους αντιμετωπίζουν ως τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Αλλά γενικώς… «κακά τα ψέματα, οι extras, όπως εν συντομία μας λένε, δεν αντιμετωπίζονται ως ισότιμο μέλος της ομάδας και ειλικρινά δεν ξέρω και αν θα αντιμετωπιστούν ποτέ έτσι» σημειώνει.

Οι ξένες παραγωγές, βέβαια, αναγνωρίζουν τη σημασία του βοηθητικού ηθοποιού και αυτό καθορίζει τη συμπεριφορά απέναντι του. Το έχει διαπιστώσει ιδίοις όμμασι στα πλατό, δουλεύοντας και από τις δύο πλευρές: «Στις ξένες παραγωγές οι βοηθητικοί αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη φροντίδα, σεβασμό και επαγγελματισμό. Ευτυχώς, αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης αρχίζει σιγά-σιγά να λειτουργεί ως παράδειγμα και για τις δικές μας παραγωγές».

Μπορείς να επιβιώσεις κάνοντας το επάγγελμα του βοηθητικού;

Ο Χρήστος Γεώργας διανύει την τρίτη χρονιά κάνοντας το συγκεκριμένο επάγγελμα, αλλά δεν ζει από αυτό. Είναι ένα επικουρικό εισόδημα που συμπληρώνει τα έσοδά του. Οι περισσότεροι στην Ελλάδα έτσι το βλέπουν, μιας και οι αμοιβές παραμένουν μικρές αναλογικά με τον χρόνο που πρέπει να αφιερώσεις: «Τι θα συμβούλευα κάποιον που θέλει να ασχοληθεί συστηματικά; Θα του πρότεινα να απευθυνθεί στα γραφεία που υπάρχουν και έχουν ως αντικείμενο το να στέλνουν έξτρα κόσμο στα διάφορα γυρίσματα. Θα του έλεγα επίσης να οπλιστεί με αρκετή υπομονή γιατί τα γυρίσματα είναι πολύ συχνά πολύωρα, οι ώρες αναμονής ατέλειωτες και οι συνθήκες σε αρκετές περιπτώσεις δύσκολες».

Ο ίδιος έχει δουλέψει για πολλές ελληνικές και ξένες παραγωγές. Ενδεικτικά μού αναφέρει το «Σμύρνη μου Αγαπημένη», τον «Αγιο Παΐσιο», το «Ετερος Εγώ», το βραβευμένο με Emmy «Tehran», το «Jack Ryan», το «Γάμος α λα Ελληνικά 3», το «Rise», που είχε ως θέμα τη ζωή του Γιάννη Αντεντοκούμπο, κ.ά. Εχει συμμετάσχει επίσης σε πολλές τηλεοπτικές διαφημίσεις.

Ελληνες ή ξένοι απαιτούν περισσότερη εχεμύθεια στο γύρισμα;

«Και στις ελληνικές παραγωγές υπογράφουμε ρήτρες εχεμύθειας, και όχι, δεν θα έλεγα πως υπάρχει διαφορά στον όγκο της χαρτούρας, όμως η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να συγκρίνεις μια ελληνική παραγωγή με μια ταινία του Χόλιγουντ ή με μια διεθνή αμερικανική σειρά που κάνει επιτυχία σε όλον τον κόσμο. Οι ρήτρες εχεμύθειας υπάρχουν για να προστατεύσουν το σύνολο της παραγωγής και οι ξένες παραγωγές είναι πολύ προσεκτικές με αυτό. Δεν θέλουν να υπάρχει διαρροή φωτογραφιών ή βίντεο από τους χώρους των γυρισμάτων, φωτογραφίες των πρωταγωνιστών, φωτογραφίες από τα κοστούμια, πληροφορίες για τις τοποθεσίες των γυρισμάτων κλπ. Για να τα επιτύχουν όλα αυτά φροντίζουν να είναι πολύ αυστηροί, κυρίως on set. Τώρα, δεν θα έλεγα πως μου έχει ζητηθεί ποτέ να κάνω τίποτα ιδιαίτερα “κουλό” λόγω εχεμύθειας. Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ, και μάλλον είναι και το πιο ακραίο που μου έχει συμβεί, είναι πως σε μια παραγωγή, πριν μας μεταφέρουν στον χώρο του γυρίσματος, μας έβαλαν να αφήσουμε τα κινητά μας στις τσάντες μας, οι οποίες ήταν συγκεντρωμένες όλες μαζί σε χώρο της παραγωγής που απείχε χιλιόμετρα από τον χώρο του γυρίσματος».

Στο ίδιο σετ με μεγάλους πρωταγωνιστές της παγκόσμιας βιομηχανίας θεάματος

Ο Χρήστος έχει βρεθεί να εργάζεται δίπλα σε πολύ διάσημους ηθοποιούς και σκηνοθέτες, στις πολλές παραγωγές που επιλέγουν πλέον και την Ελλάδα για γυρίσματα. Εχει βρεθεί στο ίδιο σετ με τη Νία Βαρντάλος, τον Τζέιμς Φράνκο, τον Τζον Κραζίνσκι και την Γκλεν Κλόουζ. Με την τελευταία έζησε μια εμπειρία που τον συγκίνησε: «Μετά το τέλος του γυρίσματος μιας σκηνής που αφορούσε μια κηδεία, η κυρία Κλόουζ πήγε σε όλους τους βοηθητικούς ηθοποιούς που συμμετείχαν στη σκηνή, τους αγκάλιασε έναν-έναν και τους ευχαρίστησε που τη βοήθησαν με την ερμηνεία τους και την παρουσία τους να ερμηνεύσει πειστικά τον ρόλο της. Ηταν συγκινητικό να βλέπεις μια σταρ τέτοιου μεγέθους να συμπεριφέρεται με τόσο ευγενικό τρόπο και να αναγνωρίζει έμπρακτα την προσφορά εκείνων των ανθρώπων που κάποιοι τους θεωρούν στα σετ ως τον τελευταίο τροχό της αμάξης».

Οσον αφορά τη συμμετοχή που τον άγγιξε ιδιαίτερα και τον φόρτισε συναισθηματικά περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, ήταν στον «Αγιο Παΐσιο»: «Εκεί υποδυόμασταν τους πρόσφυγες από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, που εκδιώκονται από τον τόπο τους και έρχονται στην Ελλάδα για να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή. Είχαμε σκηνές με καραβάνια προσφύγων, είχαμε σκηνές που συγκρουόμασταν με τους ντόπιους στην Ελλάδα γιατί μας θεωρούσαν ανεπιθύμητους… Οταν, λοιπόν, έμπαινες στη διαδικασία να σκεφτείς πως όλα αυτά συμβαίνουν και σήμερα, πως απελπισμένοι άνθρωποι διακινδυνεύουν ή ακόμα και χάνουν τη ζωή τους αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον και πως αυτοί οι άνθρωποι πολύ συχνά αντιμετωπίζονται ως εχθροί από τους εκάστοτε ντόπιους, αισθανόσουν ένα σφίξιμο στο στομάχι. Σαν να βλέπεις μπροστά σου την Ιστορία να επαναλαμβάνεται, όχι ως όμως ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία».

Υπάρχει ενδόμυχα η επιθυμία ενός «κανονικού» ρόλου;

«Και ενδόμυχα και φανερά υπάρχει η επιθυμία! Δεν νομίζω ότι θα βρεις ηθοποιό που να εργάζεται ως βοηθητικός και να μη θέλει να ανέβει πίστα. Αλλωστε και εγώ δεν έχω εργαστεί μόνο ως βοηθητικός, έχω συμμετάσχει σε διάφορες παραγωγές και με κανονικούς ρόλους, αν και όχι πρωταγωνιστικούς, για την ώρα. Είμαι σίγουρος πως σχεδόν όλοι οι βοηθητικοί έχουν ονειρευτεί ότι γίνονται κάποιοι στιγμή  πρωταγωνιστές, αλλά μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας η απόσταση είναι μεγάλη. Είναι άλλο πράγμα να το θες και άλλο πράγμα το να μπορείς να το κάνεις».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News