Τι να πρωτογράψεις για το BMW Μ3. Εννοώ το «46άρι». Έχουν γραφτεί τα πάντα, έχουν οδηγηθεί σε όριο και καθημερινόητα, έχει γίνει αυτοκίνητο-φετίχ, πλέον θεωρείται ότι βρίσκεται ένα τσικ πριν το κλασικό καθώς κλείνει τα 25 του χρόνια. 

Μαζί και η σπανιότητα να βρεις ένα καθαρό αυτοκίνητο σε σχετικά ανθρώπινη τιμή. Δε λέμε να πουλήσεις νεφρό. Άσε που δεν ξέρω πόσα πιάνει ένα νεφρό. Πάντως, ενδεικτικά, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι τιμές έχουν πλέον πάει σιγά-σιγά σε άλλα επίπεδα. Τουλάχιστον μιλώντας για τα καλά δείγματα του είδους. 

Στην κορυφή δε της πυραμίδας βρίσκεται η έκδοση CSL η οποία, όπως βλέπω για παράδειγμα αυτές τις μέρες, πουλιέται μία τέτοια στο εξωτερικό έναντι €150.000. Στη δε Αμερική πουλήθηκε ένα CSL για $207.832 Εντάξει, αυτό είναι ακραίο παράδειγμα.

Κατά τα λοιπά όμως, αυτό ήταν το αυτοκίνητο το οποίο το σωτήριον έτος 2000 δημιούργησε το δικό του ορόσημο της κατηγορίας. Την εποχή εκείνη ουσιαστικός και μόνος αντίπαλός του ήταν το Porsche 911 Carrera (996). Καθώς έχω οδηγήσει συχνά και τα δύο, παρότι το τελευταίο ήταν λίγο πιο σπορ ως εμπειρία, κυρίως από το σασί και το καλύτερο τιμόνι, η λαίδη ήταν συνολικά πιο ποθητή στο κοινό. 

Το BMW M3 το «46άρι» διέθετε την αλητεία, την εντυπωσιακή υπερστροφή ισχύος, τον υπέροχο εξακύλινδρο που ήταν μακράν καλύτερος από τον αντίστοιχο του 996, την πρακτικότητα, την αίσθηση-«μπαμπάκ» από την ανάρτηση ακόμα και στους ελληνικούς καρόδρομους, την ικανότητα να κάνεις τα πάντα μαζί της, από ταξίδι μέχρι ό,τι άλλο γουστάρεις,  αυτόν τον μοναδικό ήχο -κάτι σε υπόγειο γουργουρητό έως μεταλλική υστερία (αναλόγως βάθους στροφομέτρου)- και το σχήμα. 

Όσον αφορά το τελευταίο ήταν -και παραμένει- το πιο αθλητικό στη Σειρά 3 της BMW. Σωστό μέγεθος, χωρίς σχεδιαστικές ακρότητες, συμπαγές, όσο πρέπει πρησμένο, μία τελειότητα αναλογιών. Εντάξει, γούστα. Αλλά καθολικά αποδεκτά γούστα. Σωστά;

Βεβαίως βγήκαν στην επιφάνεια και κάποια θέματα, ειδικά σε πολύ έντονη χρήση μακράς και έντονης πίεσης όπως, για παράδειγμα, σασί που εμφάνισαν κοψίματα καθώς και κάποιες άλλες παθογένειες (αναλυτικά εδώ).

Όχι ότι ήταν ο κανόνας σε όλα τα «κομμάτια». Βγήκαν βέβαια κάποιοι την ευκαιρία να το κράξουν. Βασικά, από Ιταλία μεριά. Όμως, ας μην ξεχνάμε ότι το μέγεθος της αλητείας, του οδηγικού κορεσμού ή του κανιβαλισμού από άσχετους που έβαζαν μία πρώτη στο κιβώτιο και επιδίδονταν μονίμως σε «ντόνατ» και άλλα τέτοια με ένα αυτοκίνητο που έχει το παντιλίκι για πλάκα, εμφάνισε πιο εύκολα τα ασθενή σημεία του αυτοκινήτου. Προσωπικά, εκτιμώ ότι το βασικότερο πρόβλημά του ήταν τα μάλλον αδύναμα φρένα σε διαρκή έντονη χρήση και το βάρος των περίπου 1600 κιλών, αναλόγως εξοπλισμού.

Ναι, υπάρχουν ένα κάρο πράγματα και μερικές χιλιάδες λέξεις που μπορούν να γραφτούν για το Μ3, το «46άρι». Εδώ όμως δεν επιχειρείται μία νέα Wikipedia, ούτε να βαρεθείτε να διαβάσετε «σεντόνια». Με αυτά και εκείνα, λοιπόν, τουλάχιστον όπως το βλέπω, τούτο είναι το αυτοκίνητο που επηρέασε περισσότερο επί δύο δεκαετίες τα δεδομένα της κατηγορίας. Κανείς δεν είναι τέλειος, όμως το BMW Μ3 έχει ήδη κατακτήσει την θέση του στο πάνθεον των αυτοκινήτων που αγαπήσαμε. Χρόνια πολλά σε μία λαίδη και πόρνη μαζί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News