Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν ως εξής: ο 58χρονος Γκουίντο Κόντι, πρώην επικεφαλής του σώματος της Δασοφυλακής στην περιοχή της Πεσκάρα, βγήκε από το σπίτι του στις εννέα το πρωί της Παρασκευής και με το Smart του πήγε σε ένα κατάστημα χαρτικών, αγόρασε τρεις κόλλες χαρτί και τρεις φακέλους, στη συνέχεια έγραψε τρεις επιστολές κι έπειτα πήγε σε ένα μέρος που αγαπούσε πολύ. Αυτό ήταν το όρος Μαρόνε. Κι όπως γράφει η Corriere della Sera, εκεί έθεσε τέλος στο ζωή του με μια σφαίρα στον δεξί του κρόταφο.

Τι τον οδήγησε σε αυτή την πράξη; Το εξηγεί ο ίδιος στις επιστολές του: «Από την τραγωδία στο Ριγκοπιάνο και μετά, η ζωή μου έχει αλλάξει. Οι νεκροί βαραίνουν τη συνείδησή μου επειδή πολλά από τα έγγραφα της υπηρεσίας φέρνουν και τη δική μου υπογραφή. Με το ξενοδοχείο δεν είχα καμία σχέση. Αλλά για την κατασκευή του κέντρου ευεξίας είχα υπογράψει κι εγώ. Εκεί θύματα δεν υπήρχαν. Ένα ερώτημα όμως δεν έχει πάψει να με βασανίζει: δεν θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα;».

Τι είχε συμβεί στο Ριγκοπιάνο; Στις 18 του περασμένου Ιανουαρίου μια χιονοστιβάδα πλάκωσε το ξενοδοχείο προκαλώντας τον θάνατο 29 ανθρώπων. Αυτήν την ενοχή δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ο Γκουίντο Κόντι. Και όλες οι διαφορές με κάποιους που δεν αναλαμβάνουν την παραμικρή ευθύνη για τα θύματα της πλημμύρας στην Μάνδρα δεν είναι καθόλου, μα καθόλου συμπτωματικές.

Φωτό: Σωστικά συνεργεία μάταια έψαχναν επιζώντες στο Ριγκοπιάνο. Πηγή: EPA/ALESSANDRO DI MEO

Ο Ντόναλντ Τραμπ λέει τουλάχιστον πέντε ψέματα την ημέρα – 5,5 για την ακρίβεια. Αυτό προκύπτει από ανάλυση της Washington Post, η οποία κατά τη διάρκεια αυτού του πρώτου έτους της προεδρίας δεσμεύτηκε, με το τμήμα της που ασχολείται ειδικά με το fact-checking, να αναλύσει όλες τις δηλώσεις του προέδρου.

Ετσι, λοιπόν, σε 298 ημέρες στο Λευκό Οίκο, ο Τραμπ φαίνεται να έχει κάνει 1.628 δηλώσεις που δεν είναι απολύτως αληθείς. Που είναι ψέματα, στρεβλώσεις, υπερβολές, μισές αλήθειες. «Πείτε τα όπως θέλετε», σχολιάζει στο Cnn ο Κρίς Σιλίζα. «Αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο: ο Ντόναλντ Τραμπ το κάνει σε απίστευτο βαθμό». Αν συνεχιστεί με αυτόν το ρυθμό, σημαίνει ότι μέχρι τις 20 Ιανουαρίου, όταν θα γιορτάσει την πρώτη του χρονιά ως πρόεδρος, θα έχει ξεπεράσει τα 2.000 ψέματα, τα οποία θα γίνουν περίπου 8.000 στο τέλος της τετραετούς θητείας. Εύκολα, εάν σκεφτεί κανείς τις τελευταίες 35 ημέρες, όπου ο μέσος όρος που καταγράφεται είναι 9 παραπλανητικές δηλώσεις ανά ημέρα.

Η εφημερίδα επισημαίνει πάντως ότι δεν πρόκειται για 1.628 διαφορετικά ψέματα. Στην πραγματικότητα, πολλά από αυτά επαναλαμβάνονται – τουλάχιστον 50 από αυτά έχουν ειπωθεί τρεις ή περισσότερες φορές. Το ψέμα που χρησιμοποιείται περισσότερο από τον πρόεδρο, περίπου 60 φορές και σε πολλές παραλλαγές, είναι το γεγονός ότι ο νόμος Affordable Care Act – γνωστός ως Obamacare, η μεταρρύθμιση στον τομέα της υγείας που υπέγραψε ο Μπαράκ Ομπάμα, «είναι ουσιαστικά νεκρός».

Πρώτα θα του βγει η ψυχή και μετά το χούι.

Φωτό: Το ψέμα δεν είναι που είχε κοντά ποδάρια; Πηγή: Reuters/ Alberto Lowe

Ο λογιστής λέει ότι έπρεπε να μάθουν απέξω το «Footsteps», ένα τραγούδι που έλεγε ότι ο νέος ηγέτης Κιμ Γιονγκ Ουν όταν ήταν τριών χρονών χρησιμοποιούσε πυροβόλο όπλο και όταν ήταν πέντε ίππευε άλογο. Ο φοιτητής μιλά για την καθημερινή υποχρεωτική ιδεολογική εκπαίδευση των 90 λεπτών. Ο εργάτης οικοδομών θυμάται τους  έξι μήνες που αντί για μισθό έπαιρναν ρύζι, λάχανο και ένα αυγό την ημέρα, ζώντας σε ένα κοντέινερ στο εργοτάξιο. Και ο σινεφίλ ψαράς αποκαλύπτει μια λεπτομέρεια πιο διαφωτιστική και από εκατό  γεωπολιτικές αναλύσεις: «Στο παρελθόν κατέληγες σε στρατόπεδο εργασίας μόνο αν σε έπιαναν να παρακολουθείς νοτιοκορεάτικες ή αμερικανικές ταινίες. Με τον Κιμ Γιονγκ Ουν, αυτό συμβαίνει ακόμη και με τις κινέζικες».

Οι εικοσιπέντε Βορειοκορεάτες, που η Washington Post κατάφερε να εντοπίσει μετά τη διαφυγή τους στη Νότια Κορέα και την Ταϊλάνδη, ξετυλίγουν ένα μέρος της καταπιεστικής ζωής στη σκιά του Κιμ Γιονγκ Ουν. Η άνοδός του στην εξουσία είχε δημιουργήσει σε πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους ελπίδες που σύντομα εξανεμίστηκαν. Η μόνη ουσιαστική αλλαγή ήταν η μετάβαση σε μία οικονομία της αγοράς που ευνοεί το λαθρεμπόριο και η οποία αύξησε τις μίζες, τη διαφθορά και τις ανισότητες: «Κανείς δεν περιμένει πια ότι η κυβέρνηση μπορεί να προσφέρει κάτι. Ο καθένας πρέπει να βρει τον τρόπο να επιβιώσει». Είτε πουλώντας παράνομα DVD players ή στικάκια USB  με απαγορευμένες ταινίες. Eίτε πουλώντας ρύζι και ψάρια στη μαύρη αγορά.

Τα κίνητρα εκείνων που δραπετεύουν μακριά από τη χώρα, εκτός από την πείνα και τον πόλεμο, είναι τα ίδια με πολλούς μετανάστες: «Κάποιος αφήνει τη Βόρεια Κορέα επειδή θέλει τα παιδιά του να έχουν μια καλύτερη εκπαίδευση. Κάποιος γιατί αισθάνεται ότι τα όνειρά του γκρεμίστηκαν. Και κάποιος επειδή θέλει να είναι σε θέση να εκφράζει ελεύθερα ό,τι σκέφτεται».

Φωτό: Η εικονογράφηση από το πενάκι του Dominic Bugatto. Πηγή: The Washington Post

Μέσα σε μόλις είκοσι χρόνια η Ισλανδία κατάφερε να απελευθερώσει τους νέους της από τα δεσμά του αλκοόλ και των ναρκωτικών. Πρόκειται για ένα είδος θαύματος, εάν σκεφτεί κανείς ότι οι εξαρτημένοι έφηβοι έχουν πέσει από το 48% το 1998 στο 5% το 2016. Όπως αναφέρει το BBC, σε ένα βίντεο που εξηγεί πώς πραγματοποιήθηκε αυτό το επαναστατικό εγχείρημα, «η Ισλανδία έχει αφήσει πίσω της το θλιβερό  ρεκόρ της χώρας με τους πιο βαρείς χρήστες αλκοόλ και ναρκωτικών στην Ευρώπη». Πώς τα κατάφεραν; Με το σωστό συνδυασμό. Έναν συνδυασμό πρόληψης, προώθησης του αθλητισμού, στενής συνεργασίας μεταξύ γονέων και σχολείου.

Οι Ισλανδοί δεν δίστασαν να επιβάλουν ακόμη και απαγόρευση της κυκλοφορίας στους έφηβους – δέκα η ώρα τον χειμώνα όλοι στο σπίτι. Μήπως λοιπόν το πιλοτικό πρόγραμμα «Νεολαία στην Ισλανδία» θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες; «Η επανάσταση κατά των ναρκωτικών άρχισε το 1992, αλλά οι βάσεις είχαν τεθεί νωρίτερα στη Νέα Υόρκη με μια διδακτορική διατριβή από τον Χάρβεϊ Μίλκμαν, καθηγητή ψυχολογίας που διδάσκει σήμερα το Ρέικιαβικ. Ο καθηγητής κατέληξε στο συμπέρασμα πώς οι άνθρωποι καταναλώνουν ηρωίνη ανάλογα με την προδιάθεση τους για διαχείριση του στρες» δηλώνουν οι θαυματοποιοί στο BBC.

Το 1991, ο Μίλκμαν προσκλήθηκε για πρώτη φορά στην Ισλανδία για να μιλήσει για τις μελέτες του. Ένα χρόνο αργότερα, μαθητές ηλικίας 15 έως 16 ετών όλων των σχολείων υποβλήθηκαν σε τεστ, το οποίο επαναλήφθηκε τα επόμενα χρόνια. Με βάση τα αποτελέσματα, η ισλανδική κυβέρνηση ξεκίνησε ένα εθνικό πρόγραμμα αποκατάστασης. Ή μάλλον ξεκίνησε μια πραγματική πολιτιστική επανάσταση. Και αφού πέτυχε, έχει έρθει η ώρα να ξεκινήσει και αλλού.

Φωτό: Είναι να μην πανηγυρίζει; Πηγή: Shuttestock