Στεκόμουν στο διάζωμα που χωρίζει στα δύο το κοίλον του θεάτρου του Λυκαβηττού, όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το «No one like you». Δίπλα μου ένα ζευγαράκι του λυκείου – 16 χρονών ήταν/δεν ήταν κι οι δυο τους – άρχισαν να φιλιούνται με πάθος, «παραπλανημένοι», ίσως, από τους στίχους του τραγουδιού, προσπαθώντας, πάντως, και με αυτόν τον τρόπο, να ξεχάσουν ότι άρχισαν και πάλι τα σχολεία και οι υποχρεώσεις. Παραπέρα, ένας κύριος γύρω στα 55, με το πουκαμισάκι του και ένα πουλοβεράκι δεμένο στη μέση, στεκόταν όρθιος, με το χέρι σε έκταση και το κινητό προτεταμένο εν λειτουργία, και αφιέρωνε το τραγούδι σε κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο που δεν μπόρεσε να έρθει στη συναυλία. Παλαιός ροκάς, πιθανόν, που βαστάει η ψυχή του ακόμα, σκέφτηκα. Πραγματικά περιστατικά και τα δύο. Και συνέβησαν στην προχθεσινοβραδινή (12/9), δεύτερη από τις τρεις προγραμματισμένες, unplugged συναυλίες των Scorpions στο θέατρο του Λυκαβηττού (η τελευταία θα γίνει το Σάββατο 14/9 στον ίδιο χώρο).

Σύμφωνοι, οι Scorpions έχουν – για πολλούς – «καταντήσει» πιο γραφικοί και από τη Σαντορίνη. Επισκέπτονται τη χώρα μας συνεχώς και επιμένουν να κάνουν συναυλίες αποχαιρετιστήριες. Όμως, γεμίζουν τους χώρους που εμφανίζονται και καταφέρνουν να μαζεύουν κοινό από όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, γεγονός που αποδεικνύεται και από την περιγραφή της εισαγωγής. Ακόμα και οι προοδευτικοί μουσικοκριτικοί και δημοσιογράφοι, με το δαιμόνιο αισθητήριο και το ξεχωριστό αυτί, παρίστανται στις συναυλίες τους, με ήσυχη τη συνείδησή τους – φαντάζομαι – και έχοντας «κράξει» αρκούντως τις προηγούμενες μέρες το συγκρότημα στα γραπτά τους.

Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan του συγκροτήματος. Έως τώρα, παρότι είχα πάμπολλες ευκαιρίες, δεν είχε τύχει να παραβρεθώ σε κάποιο live τους. Το επιχείρησα Πέμπτη βράδυ (12/9) και δεν απογοητεύθηκα. Σίγουρα, οι – περιμετρικοί της σκηνής – κίονες και το κιτς background στο φόντο, με τις παραπομπές στην Αρχαία Ελλάδα, δεν με ενθουσίασαν. Ούτε και το unplugged σχήμα, με τις ακουστικές κιθάρες επί σκηνής να ξεπερνούν σε αριθμό, χρώματα και σχήματα, κάθε καταγεγραμμένο προηγούμενο. Θα προτιμούσα λίγο περισσότερα «γκάζια». Ωστόσο, τα τραγούδια που ακούστηκαν συγκροτούσαν ένα greatest hits playlist και με «γύρισαν πίσω», ενώ η φωνή του 65χρονου Klaus Meine με εντυπωσίασε με την καθαρότητά της και την αναλλοίωτη χροιά της. Ο κατάμεστος Λυκαβηττός έδωσε «ψήφο εμπιστοσύνης» στο συγκρότημα και το σκηνικό έμοιαζε επιτηδευμένα συγκινητικό.

Οι Scorpions, αναμφίβολα, έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα και – αν μη τι άλλο – θα αφήσουν παρακαταθήκη μερικές από τις ωραιότερες μπαλάντες της ροκ. Τελικός κριτής; Ο κόσμος και ο χρόνος. Κανείς άλλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News