Η Ομάδα Παραστατικών Τεχνών προΤΑΣΗ, τέσσερα χρόνια μετά την Dominatrix, την πρώτη παράσταση σε γκαρσονιέρα, παρουσιάζει τη νέα της δουλειά στην Αθήνα με τίτλο ΕΓΚΑΤΑλελειμμένοι. Ένα σπονδυλωτό έργο για δύο ηθοποιούς, με έξι καταθέσεις μαρτύρων και μια ζωντανή σύνδεση από το Μέγαρο των Δικαστηρίων: Ένας Λύκος κι ένα Ελάφι εγκλωβισμένοι σε ελάχιστα τετραγωνικά δράσης, ανήμποροι να εντοπίσουν το σημείο φυγής. Δείτε τι μας είπε ο Δημήτρης Φοινίτσης, συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου καθώς και οι πρωταγωνιστές Ιουλία Σιάμου και Χρυσοβαλάντης Κωστόπουλος.

Η σκηνή της παράστασης είναι 2 διαφορετικά δωμάτια. Ακόμα και τα αντικείμενα στους χώρους έχουν τοποθετηθεί ώστε να δένουν με τις ερμηνείες των ηθοποιών. Βοήθησε ο χώρος ή είχατε αποφασίσει ήδη ότι θα μοιράζατε τις σκηνές με αυτόν τον τρόπο;

Δημήτρης Φοινίτσης: Η επιλογή του χώρου έγινε και πάλι σύμφωνα με τη συγγραφική βούληση και τη σκηνοθετική γραμμή που εδώ -τι ευτυχία!- συμπίπτουν. Μια αποθήκη αφημένη στη φθορά του χρόνου, σχεδόν εγκαταλελειμμένη, ανήλιαγη, σκοτεινή όπως η ζωή στην απρόσωπη πόλη. Ο χώρος στην αρχή φάνταζε μέγα εμπόδιο ώσπου να ενταχθεί πλήρως στη δράση και να δομηθούν δύο παράλληλοι κόσμοι. Αυτός των ηρώων και αυτός των μαρτύρων στο δικαστήριο. Τα περιορισμένα τετραγωνικά μέτρα ήταν πράγματι ζάλη μέχρι την ώρα που επέβαλαν και αυτά με τη σειρά τους τον υποκριτικό κώδικα που από νωρίς προτάθηκε. Αφαίρεση και μινιμαλισμός, τα πάγια ζητούμενα της Ομάδας προΤΑΣΗ.

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το έργο.

Δ.Φ.: Η επιθυμία ενός ανθρώπου να «φύγει», να χαθεί, να ξεμπερδεύει απ’ αυτό το βάσανο. Την χρόνια αρρώστια, εννοώ. Και η αδυναμία του να το πράξει. Να θέλεις αλλά να μην μπορείς, να μην αντέχεις να το κάνεις. Η μεγαλύτερη τραγωδία! Η είδηση αυτή καθεαυτή με ενδιέφερε δραματουργικά από τότε που την πρωτοδιάβασα και με ώθησε να ανασυνθέσω όλη την ιστορία με όχημα τη φαντασία. Να απαντήσω με τον τρόπο μου στα πιθανά «γιατί» και κυρίως να μην αφορίσω όπως έκαναν τα αδηφάγα ΜΜΕ με τους εύκολους τίτλους και χαρακτηρισμούς. Ούτε και να δικαιολογήσω. Απλώς, να προσπαθήσω να κατανοήσω και να παρατάξω δυο ανθρώπους με εσωστρεφή συμπεριφορά και σε πλήρη εγκατάλειψη.

Υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Μια κίνηση φιλανθρωπίας ή έγκλημα;

Δ.Φ.: Τίποτε από τα δύο. Στο έργο είναι μια εν ψυχρώ αντίδραση σε έναν άνευ όρων εξευτελισμό. Είναι μια αντανακλαστική κίνηση. Αυτόματη. Και ακαριαία.

Οι σκηνές βίας είναι έντονες χωρίς να υπάρχει πραγματική βία. Γιατί αποφασίσατε να τις δείξετε έμμεσα χωρίς να υπάρχουν οι συνηθισμένες σκηνές χειροδικίας;

Δ.Φ.: Θα ήταν μπανάλ και τρομακτικά προβλέψιμο. Άλλωστε ο κώδικας που επιλέχθηκε μας οδήγησε προς αυτήν την κατεύθυνση με κλειστά μάτια. Επίσης, τα όρια πραγματικότητας και φαντασίας είναι δυσδιάκριτα πολλές φορές. Ειδικά στην εποχή μας. Νομίζεις π.χ. πως ζεις σε μια ευνομούμενη δυτική χώρα και ξυπνάς ένα πρωί στην πλέον τριτοκοσμική με μια αφόρητη, τρισυπόστατη δικτατορία πάνω απ’ το κεφάλι σου! Τυχαίο το παράδειγμα, εντελώς τυχαίο! Από την άλλη απεχθάνομαι τη βία, σε οποιαδήποτε μορφή της. Άλλωστε ο λόγος ενέχει αυτόν τον παράγοντα σε ικανοποιητικό βαθμό ώστε ο θεατής να ενεργοποιηθεί ανάλογα.

Δεν ζητάτε εισιτήριο, αλλά ό,τι θέλει να δώσει ο θεατής. Ο κόσμος πώς αντιδρά σε αυτή σας την κίνηση; Οικονομικά «βγαίνετε»;

Δ.Φ.: Σημασία έχει ο κόσμος να κλείσει την τηλεόραση, να σηκωθεί από τον καναπέ, να βγει στο δρόμο, να φθάσει ως τον Αιγόκερο και να δει τι προτείνουμε. Να επικοινωνήσουμε δίχως όρους και προκαθορισμένες τιμές. Και να μην έχει άλλοθι πως το εισιτήριο είναι ακριβό και δεν μπορεί να πάει στο θέατρο. Να πάει! Να ξεπεράσει αυτό το στάδιο. Το αν οικονομικά «βγαίνουμε» αυτό είναι μια άλλη νεοελληνική τραγωδία. Τουλάχιστον δεν το βάζουμε κάτω. Πολεμάμε με ό,τι έχουμε! Προσπαθούμε να μην παίζουμε άμυνα στην κρίση, αλλά επίθεση. Δεν καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, άεργοι, κλαίγοντας για τη δυστυχία που μας επέβαλαν.

Υπήρχαν στιγμές στη ζωή σου που ο «λύκος» ήταν κομμάτι της; Έχεις βρεθεί στη θέση του;

Χρυσοβαλάντης Κωστόπουλος: Έχω βρεθεί κι εγώ στη θέση του Λύκου υπακούοντας άκριτα σε μοντέλα συμπεριφοράς προκειμένου να εξασφαλίσω την ένταξή μου στην κοινωνική ομάδα που λέγεται οικογένεια, σχολείο, φίλοι. Είναι μία απαραίτητη διαδικασία για την ανάπτυξη του ατόμου, πρέπει όμως οπωσδήποτε το άτομο να φιλτράρει τις πληροφορίες που έχει πάρει από το παρελθόν του μέσα από την κρησάρα τον προσωπικών του στόχων και του οράματός του για τη ζωή. Ο ήρωας που προσπαθώ να ερμηνεύσω στην παράσταση, λόγω του ρομαντισμού του, της ευπιστίας του και της υπερπροστατευτικότητας πάνω στη μητέρα του δεν επέτρεψε να εξελιχθεί η κοινωνική αυτή διαδικασία στον εαυτό του. Είχα κι εγώ καθυστερήσει να κόψω αυτόν τον ομφάλιο λώρο, γιατί είχα επαναπαυτεί στην ασφάλεια που μου παρείχε, στοιχείο ζητούμενο για πολλούς, αλλά τελικά όχι για εμένα. Όταν το διαπίστωσα και το αποδέχτηκα αυτό, απέφυγα την συγκεκριμένη πραγματικότητα που περνάει ο Λύκος στο έργο του Δημήτρη Φοινίτση.

Η ψυχολογική κατάσταση του χαρακτήρα που υποδύεστε, δείχνει μια αδύναμη γυναίκα που κρατιέται δυνατή από την επιθυμία της να βρει το χέρι που θα της πραγματοποιήσει την μοναδική της επιθυμία. Ταυτίζεστε με τον ρόλο σας;

Ιουλία Σιάμου: Η δημιουργία του ρόλου, η σύνθεσή του, το πλάσιμό του είναι κάθε φορά το ζητούμενο. Χρειάζεται να διεισδύσεις στην ψυχολογία του χαρακτήρα, να τον κατανοήσεις, να τον απορροφήσεις και στη συνέχεια να τον αφήσεις να μιλήσει, να αποκτήσει ύλη, εφόσον έχεις περάσει τη διαδικασία της εξονυχιστικής σου έρευνας. Ο χαρακτήρας κάθε φορά είναι διαφορετικός και ακριβώς αυτή η διαφορετικότητα είναι που καθιστά τη διαδικασία μαγική. Η ταύτιση δεν αποτελεί εργαλείο δουλειάς γιατί σου αφαιρεί αυτόματα τη δημιουργική σου σύνθεση. Ο χαρακτήρας του Ελαφιού που υποδύομαι μου ασκεί γοητεία και στόχος είναι να κρατηθεί ζωντανή μέσα στο μυαλό μου και κατά την διάρκεια της παράστασης.

Περισσότερες πληροφορίες:

Κείμενο – σκηνοθεσία: Δημήτρης Φοινίτσης
Προσωπεία – σκηνικό – κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Μουσική επιμέλεια – αφίσα: Νατάσα Λιτσαρδοπούλου
Κίνηση: Φένια Αποστόλου
Φωτογραφίες: Παναγιώτα Καραστεργίου

Στα έγκατα του «Αιγόκερου»
(Τσαμαδού 8, Πλατεία Εξαρχείων)
Παραστάσεις: Κυριακή στις 19:00
Δευτέρα – Τρίτη στις 21:30
Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά χωρίς διάλειμμα.
Με προαιρετική συνεισφορά αντί εισιτηρίου.

Πληροφορίες – κρατήσεις: 699 7166 210
Περισσότερα στην επίσημη ιστοσελίδα της Ομάδας προΤΑΣΗ

*Ο Αίαντας Αρτεμάκης γεννήθηκε το 1982 και είναι δημοσιογράφος και «κομπιουτεράς». Πουλάει κομπιουτεράκια στην Ομόνοια, με προτίμηση στα γιαπωνέζικα. Του αρέσει να διαβάζει και να ονειρεύεται μια γερή δημοκρατία. Παντρεύτηκε το 1989 τον καλό του φίλο, Amstramd 1512. Δυστυχώς, από τότε, έχει αλλάξει πολλούς αγαπημένους. Τώρα συζεί με έναν Z800 HP. 

Προηγούμενα άρθρα του Αίαντα Αρτεμάκη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News