Είναι εύκολο να είσαι υπεράνω- όταν δεν έχεις βρεθεί από κάτω. Είναι ανέξοδο να είσαι ανθρωπιστής- αν δεν έχεις πληρώσει το κόστος του μίσους. Είναι ρομαντικό να μιλάς για μια κοινωνία χωρίς ρατσισμό- αν δεν έχεις νιώσει στο πετσί σου τη βία.

Άφωνη έμαθα για τον βαρύ τραυματισμό του 20άχρονου γιου μιας φίλης μου, από ομάδα αλλοδαπών, που του επιτέθηκε στον Κεραμεικό και μάλιστα Σάββατο βράδυ, στην γεμάτη κόσμο πλατεία. Η παρέα του νεαρού μου φίλου δεν απάντησε στις προκλήσεις, εκείνος μόνο γύρισε και τους κοίταξε ενοχλημένος, χωρίς να πει κουβέντα.

Αυτό ήταν αρκετό για να του εξασφαλίσει εισιτήριο στο Γενικό Κρατικό και είσοδο στο χειρουργείο με σπασμένα ζυγωματικά. Άκουγα τη φίλη μου, ψύχραιμη μετά το σοκ που πέρασε, να μου εξηγεί τα της επέμβασης και να καταλήγει: «κάτι πρέπει να γίνει πια. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο».

Είναι αλήθεια και το ήξερα από τα τόσα περιστατικά βίας, κλοπών, επιθέσεων, που συμβαίνουν παντού και όχι μόνο στις «σεσημασμένες» περιοχές. Αλλά, ειλικρινά, όταν ένα γεγονός δεν είναι ένα ακόμη περιστατικό στις ειδήσεις ή ένας άλλος αριθμός, αλλά ένα παιδί που το ξέρεις από τότε που γεννήθηκε, ή ένας φίλος, ή εσύ ο ίδιος, τότε μόνο αντιλαμβάνεσαι ότι «ναι, οι Αθηναίοι πια φοβούνται να κυκλοφορήσουν στην πόλη τους».

Δεν με έχουν κατηγορήσει ποτέ για ρατσισμό, ούτε για φολκλορικά τσιτάτα του στυλ «Σικάγο γίναμε». Αλλά ούτε και για στρουθοκαμηλισμό. Το πρόβλημα της βίας στην Αθήνα έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, που επείγει η αντιμετώπισή του, πριν σαρώσει ο μισαλλόδοξος ακροδεξιός λόγος. Πριν τα «παλικάρια» του ελληνισμού αποφασίσουν αυτά να απονείμουν «δικαιοσύνη», στα σκουλήκια της πλατείας Αμερικής ή του Αγ. Παντελεήμονα. Αν δεν είναι ήδη αργά, αν δεν φτάσαμε σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να παίζουμε μια επικίνδυνη "Τυφλόμυγα", με μια βία διπλής κατεύθυνσης.

Και έχει τις ευθύνες της η Πολιτεία, όπως και η Τοπική Αυτοδιοίκηση που έχει την τιμητική της αυτόν τον καιρό και υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια. Πάσχει, όμως, από μυωπία και πρεσβυωπία μαζί: ούτε από μακριά, ούτε από κοντά βλέπει το πρόβλημα και τις διαστάσεις του.

Ο νυν Δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης, παρά τους θριαμβευτικούς απολογισμούς του έργου που κάνει, δεν βλέπω γιατί μπορεί να είναι περήφανος για την κατάντια, όχι μόνο του ιστορικού κέντρου, αλλά γενικότερα της Αθήνας. Όση φασίνα και να κάνει τις τελευταίες προεκλογικές μέρες στα σκαλάκια του Δημαρχείου, η εικόνα δεν καθαρίζει!

Ο Γιώργος Καμίνης, που ζητάει την ψήφο μας για πρώτη φορά, σε όσες ομιλίες του άκουσα, διαπιστώνει το πρόβλημα και προτείνει λύσεις που μοιάζουν εφικτές και στοχεύουν σε δύο κατευθύνσεις: να αποκατασταθεί το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, αλλά να αντιμετωπιστεί με σωστό τρόπο και το πρόβλημα των μεταναστών.

Δύσκολο στοίχημα; Ναι, αλλά όχι ακατόρθωτο. Αλλιώς, είτε θα δηλώνουμε αορίστως αντιρατσιστές, αγνοώντας ότι ο φόβος κόβει βόλτες στην πόλη, ή θα επισκεπτόμαστε 20άχρονους τραυματίες, μη ξέροντας τι να τους απαντήσουμε στο ερώτημα «γιατί φτάσαμε εδώ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News