Την ανάγκη ο Ντόναλντ Τραμπ να είναι σκληρός απέναντι στον ρώσο ομόλογό του Βλαντίμιρ Πούτιν και να καταστήσει σαφές ότι οποιαδήποτε επιθετικότητα από μέρους του θα έχει μεγάλες συνέπειες εκφράζει με άρθρο του στους Financial Times ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο.

Σύμφωνα με τον κορυφαίο αμερικανό διπλωμάτη, οι εξαιρετικές συναντήσεις που πραγματοποίησε ο Ντόναλντ Τραμπ την περασμένη εβδομάδα με τον ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, τον ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι και βασικούς ευρωπαίους ηγέτες καταδεικνύουν τη βαθιά του δέσμευση στην επίτευξη μιας διαρκούς ειρήνης ύστερα από τριάμισι χρόνια αιματοχυσίας — κάτι που ο προκάτοχός του ποτέ δεν επιδίωξε.

Ο Τραμπ κινητοποιεί την αμερικανική ισχύ για να οικοδομήσει τον αναγκαίο συνασπισμό που θα διασφαλίσει το μέλλον της Ουκρανίας – ακριβώς το μέσο πίεσης που φοβάται ο Πούτιν. «Ως κάποιος που κάθισε απέναντι από τον Πούτιν ως υπουργός Εξωτερικών, γνωρίζω ότι ανταποκρίνεται μόνο στη δύναμη. Ο Τραμπ το αντιλαμβάνεται αυτό. Η επιτυχία του να εξασφαλίσει τη δέσμευση των συμμάχων του ΝΑΤΟ για δαπάνες 5% στην άμυνα αποδεικνύει ότι η προσέγγισή του φέρνει αποτελέσματα εκεί όπου αποτυγχάνουν οι διπλωματικές ευγένειες. Αυτή η ρεαλιστική καθαρότητα θα είναι κρίσιμη για να διασφαλιστεί ότι οποιαδήποτε συμφωνία για τον τερματισμό του πολέμου της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας θα προστατεύει την κυριαρχία του Κιέβου και θα αποτρέπει τη Μόσχα από μελλοντικές επιθετικές ενέργειες», τονίζει ο Πομπέο.

Συνεχίζοντας στο άρθρο του στους FT, σημειώνει ότι ο Πούτιν έχει δηλώσει ότι θέλει ο Ζελένσκι να παραδώσει τις ανατολικές επαρχίες Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, ως προϋπόθεση για τον τερματισμό του πολέμου. Αυτό θα αποτελούσε στρατηγική καταστροφή για την Ουκρανία και πολιτικά απαράδεκτη κίνηση για την κυβέρνησή της. Η παράδοση του βιομηχανικού κέντρου και του κρίσιμου αμυντικού αναχώματος της Ουκρανίας στη Ρωσία –για τα οποία χιλιάδες Ουκρανοί πολέμησαν και θυσιάστηκαν– θα κατέστρεφε την ανοικοδόμηση της χώρας και θα προετοίμαζε το έδαφος για την ολοκλήρωση της ρωσικής κατάκτησης.

Σε πιο θεμελιώδες επίπεδο, η επιβράβευση της ρωσικής επιθετικότητας με εδαφικά κέρδη θα έστελνε το μήνυμα σε κάθε δικτάτορα στον κόσμο ότι η βία αποδίδει. Οι γείτονες της Ρωσίας στις Βαλτικές χώρες και σε άλλα πρώην σοβιετικά κράτη, όπως η Μολδαβία, θα είχαν τότε σοβαρούς λόγους να φοβούνται ότι θα είναι οι επόμενοι στη λίστα του Πούτιν.

Επισημαίνει ακόμη ότι «για να είμαστε σαφείς, η επίτευξη ειρήνης πιθανότατα θα απαιτήσει δύσκολους συμβιβασμούς. Με τον πόλεμο σε αδιέξοδο και τον ουκρανικό λαό εξαντλημένο από χρόνια αιματοχυσίας και καταστροφών, ο Ζελένσκι βρίσκεται μπροστά σε μια επιλογή ανάμεσα στη συνεχιζόμενη οδύνη και σε ατελείς λύσεις. Ομως υπάρχει μια κόκκινη γραμμή: η Ουκρανία δεν πρέπει ποτέ να εξαναγκαστεί να αναγνωρίσει τις ρωσικές αξιώσεις επί εδαφών που η Μόσχα έχει καταλάβει και κατέχει παράνομα. Μια τέτοια αναγνώριση θα νομιμοποιούσε τη θέση της Ρωσίας και θα της χάριζε μια τεράστια στρατιωτική και προπαγανδιστική νίκη. Και αν η Αμερική φανεί να υποστηρίζει τη ρωσική αρπαγή εδαφών –πόσο μάλλον να αναγνωρίσει επισήμως τέτοιες αξιώσεις–, θα ήταν σαν να στέλναμε στον Σι Τζινπίνγκ μια χαραγμένη πρόσκληση να καταλάβει την Ταϊβάν».

Κάθε ειρηνευτική συμφωνία που δεν περιλαμβάνει ισχυρές εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία δεν αξίζει καν το χαρτί στο οποίο θα είναι γραμμένη. Η Ουκρανία έχει ξαναδεί αυτό το έργο: το 1994 η Δύση υποσχέθηκε να προστατεύσει την κυριαρχία της με αντάλλαγμα την παράδοση των σοβιετικών πυρηνικών όπλων που βρίσκονταν τότε στο ουκρανικό έδαφος. Ομως τα μεγάλα λόγια δεν έγιναν πράξη, όπως απέδειξε ο Πούτιν όταν εισέβαλε για πρώτη φορά το 2014 και ξανά το 2022. Στην πραγματικότητα, ο Πούτιν δεν έχει δείξει την παραμικρή πρόθεση να παραχωρήσει κάτι σημαντικό στο όνομα της ειρήνης και έχει εκφράσει την περιφρόνησή του για τη διπλωματική διαδικασία συνεχίζοντας τις επιθέσεις εναντίον ουκρανών αμάχων τις τελευταίες ημέρες.

Επιπλέον, η παράλογη πρόταση του Σεργκέι Λαβρόφ ότι η Ρωσία θα έπρεπε να έχει ουσιαστικό βέτο σε κάθε ρύθμιση ασφαλείας για την προστασία της Ουκρανίας δείχνει ότι το Κρεμλίνο πιστεύει πως μπορεί είτε να εκφοβίσει είτε να ταπεινώσει τη Δύση, ώστε να συναινέσει σε μια κακή συμφωνία. Οι τρέχουσες συζητήσεις για εγγυήσεις ασφαλείας είναι ενθαρρυντικές, αλλά χωρίς λεπτομερείς και συγκεκριμένες δεσμεύσεις –ευρωπαϊκές δυνάμεις αναπτυγμένες κατά μήκος των συνόρων της Ουκρανίας και μια αδιαπραγμάτευτη αμερικανική δέσμευση στήριξής τους– η Ουκρανία δεν θα μπορέσει να αποδεχθεί καμία ειρηνευτική συμφωνία.

«Ο Πούτιν πρέπει να πειστεί ότι οποιαδήποτε μελλοντική επιθετικότητα θα πυροδοτήσει μια συντριπτική απάντηση. Τελικά, ο Τραμπ πρέπει να παραμείνει αταλάντευτος στη στήριξη της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων» και έτοιμος να πράξει ό,τι χρειαστεί απέναντι σε κάθε μελλοντική ρωσική παραβίαση της ουκρανικής κυριαρχίας. Ο Ζελένσκι έχει το δυσβάσταχτο έργο να βρει έναν συμβιβασμό που θα είναι αποδεκτός από τον λαό του, εφικτός στο τρέχον γεωπολιτικό πλαίσιο, και που δεν θα επιτρέπει το τέλειο να γίνει εχθρός του καλού.

Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι η Ουκρανία πρέπει απλώς να αποδεχθεί τους όρους του Πούτιν για χάρη της ειρήνης. Ομως, ως κάποιος που διαπραγματεύθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με δικτάτορες, από την Πιονγκγιάνγκ έως τη Μόσχα, γνωρίζω ότι ο κατευνασμός απλώς ανοίγει την όρεξή τους· παραφράζοντας τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, είναι σαν να ταΐζεις έναν κροκόδειλο ελπίζοντας ότι θα σε φάει τελευταίο. Αν η Αμερική προΐσταται διαπραγματεύσεων που καταλήγουν σε νίκη του Πούτιν, δεν θα τερματίσουμε αυτόν τον πόλεμο – θα εγγυηθούμε τον επόμενο», καταλήγει ο Πομπέο στους Financial Times.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News