Ο πρώτος τίτλος της σεζόν στην Αγγλία βάφτηκε κόκκινος, στα χρώματα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το Λιγκ Καπ δεν συνιστά κάποιο βαρύτιμο τρόπαιο, το οποίο θα δικαιολογούσε τους έξαλλους πανηγυρισμούς ενός συλλόγου τέτοιου μεγέθους, όμως οι συνθήκες το έκαναν να φαίνεται -και να είναι- πολύ πιο σημαντικό από ό,τι στην πραγματικότητα.

Εξι ολόκληρα χρόνια είχε η Γιουνάιτεντ, να στολίσει την τροπαιοθήκη της με ένα καινούργιο «ασημικό». Από το 2017, που ο Ζοσέ Μουρίνιο την είχε οδηγήσει στην κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ. Με αυτό το ταπεινό Κύπελλο συμπλήρωσε τα 67, όσα μετράει και η μεγάλη της αντίπαλος, Λίβερπουλ (η ομάδα του Μάντσεστερ υπερέχει σε εγχώριους τίτλους, ενώ η Λίβερπουλ, σε διεθνείς). Αλλά το κυριότερο είναι, αυτό που η επιτυχία συμβολίζει για τους οπαδούς των «Κόκκινων Διαβόλων»: μια νέα αρχή, έπειτα από χιλιάδες μέρες γεμάτες απογοητεύσεις και προσδοκίες που διαψεύστηκαν με πάταγο.

Πέρα από την κατάκτηση του Λιγκ Καπ, την περασμένη Κυριακή στο «Γουέμπλεϊ», είναι φανερό πως κάτι έχει αλλάξει. Εδώ και λίγους μήνες, η Γουνάιτεντ παίζει… σαν Γιουνάιτεντ. Σαν την παλιά, καλή Γιουνάιτεντ που οι οπαδοί της αναπολούν. Πέντε προπονητές (Ντέιβιντ Μόγιες, Λουίς φαν Χάαλ, Ζοσέ Μουρίνιο, Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ και ο υπηρεσιακός Ραλφ Ράνγκνικ) πέρασαν από τον πάγκο της μετά την αποχώρηση του σερ Αλεξ Φέργκιουσον, και σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ διατέθηκε για την ενίσχυσή της από το 2013 κι έπειτα, όμως κανείς δεν κατάφερε να της δώσει πίσω τη χαμένη της αγωνιστική ταυτότητα. Ο φαν Χάαλ της χάρισε ένα Κύπελλο Αγγλίας, ο Μουρίνιο ένα Λιγκ Καπ και το Γιουρόπα Λιγκ την ίδια χρονιά (2017), αλλά οι επιτυχίες αυτές αποδείχτηκαν περιστασιακές. Τώρα, ο Ερικ τεν Χαγκ μοιάζει να είναι ο άνθρωπος που ο πληγωμένος σύλλογος αναζητούσε επί σχεδόν μια δεκαετία.

Η πρόσληψή του ανακοινώθηκε τον Απρίλιο του 2022, έπειτα από έναν διασυρμό (4-0) της Γιουνάιτεντ από τη Λίβερπουλ, και πολλοί δεν το πίστευαν: ότι άφησε τον Αγιαξ, το δημιούργημά του, το οποίο εκείνη την εποχή θαύμαζε όλος ο πλανήτης, για να αναλάβει… το χάος. Ηταν ένα τεράστιο ρίσκο. Αλλά, 10 μήνες μετά, θα πρέπει να νιώθει απόλυτα δικαιωμένος.

Πώς τα κατάφερε; Με τις στοχευμένες μεταγραφικές του επιλογές (Λισάντρο Μαρτίνες, Αντονι, Κασεμίρο…), οι οποίες δεν είχαν ενθουσιάσει, όμως αποδείχθηκαν εξαιρετικά επιτυχημένες. Με τη σωστή διαχείριση του ρόστερ που παρέλαβε. Απογοητευμένοι ποδοσφαιριστές, που αναζητούσαν τον επόμενο σταθμό της καριέρας τους, όχι μόνο πείστηκαν να παραμείνουν στο «Ολντ Τράφορντ», αλλά και αναγεννήθηκαν αγωνιστικά. Ο Ράσφορντ, ο Μπισάκα, ο Βαράν, ο Σάντσο, ο Ντε Χέα, ο Σο, ο Φρεντ… Κυρίως, όμως, με τους χειρισμούς του στην υπόθεση του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο τρόπος με τον οποίο ύψωσε το ανάστημά του, ως προπονητής, στην «ντίβα» της ομάδας, έκανε τους υπόλοιπους παίκτες του να τον εκτιμήσουν βαθιά.

Κανείς, πριν από αυτόν, δεν είχε τολμήσει να αφήσει τον «CR7» στον πάγκο. Διαπιστώνοντας ότι η παρουσία του αλαζόνα Πορτογάλου έβλαπτε σοβαρά το κλίμα στα αποδυτήρια, αλλά και ότι ο παίκτης δεν μπορούσε (ή δεν ήθελε) να προσαρμοστεί στο παιχνίδι υψηλής έντασης που ζητούσε από όλους, ο 53χρονος Ολλανδός δεν δίστασε να συγκρουστεί μαζί του. Και όταν του δόθηκε η κατάλληλη αφορμή -όσα είπε ο Ρονάλντο στην περιλάλητη συνέντευξη που παραχώρησε στον Πιρς Μόργκαν- του έδειξε την πόρτα της εξόδου.

Αυτό κι αν ήταν ρίσκο! Ο Κριστιάνο είχε πολλούς και φανατικούς υποστηρικτές μεταξύ των οπαδών της ομάδας, αλλά και διοικητικών στελεχών του συλλόγου. Αν τα επόμενα αποτελέσματα στους αγώνες της Γιουνάιτεντ δεν ήταν τα επιθυμητά, ο τεν Χαγκ θα είχε σοβαρό πρόβλημα. Αλλά ήταν καλύτερα και από εκείνα που προσδοκούσαν οι πλέον αισιόδοξοι. Στους τρεις μήνες που ο Ρονάλντο δεν ανήκει στο ρόστερ της, σε 21 επίσημα ματς, η ομάδα έχει να επιδείξει 17 νίκες, τρεις ισοπαλίες και, μόλις, μια ήττα: από την πρωτοπόρο Αρσεναλ με γκολ στο 90’.

Την Κυριακή, την ώρα που η πρώην ομάδα του αντιμετώπιζε τη Νιούκαστλ στον τελικό του Λιγκ Καπ, ο πορτογάλος σούπερ-σταρ προτίμησε να παρακολουθήσει (από κοντά) τον πολυσυζητημένο πυγμαχικό αγώνα του Τζέικ Πολ με τον Τόμι Φούρι, και όχι την προσπάθεια των παλιών του συμπαικτών στην TV. Οποιος γνωρίζει τον χαρακτήρα του, μπορεί να αντιληφθεί πόσο τον έχει ενοχλήσει, που η Γιουνάιτεντ τα καταφέρνει καλύτερα χωρίς εκείνον.

Ο τεν Χαγκ απέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο, ποιος είναι το «αφεντικό» στην ομάδα. Η αποχώρηση του Ρονάλντο είχε θεαματικά αποτελέσματα στην απόδοση κάποιων ποδοσφαιριστών. Ο Μάρκους Ράσφορντ είναι, ίσως, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Με 25 γκολ και 9 ασίστ σε 38 εμφανίσεις του, ο διεθνής άγγλος φορ διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του. Το περασμένο καλοκαίρι ήθελε να φύγει από το Μάντσεστερ, αλλά μετά τη διακοπή για το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ο πιο φορμαρισμένος παίκτης στην Αγγλία.

Η Γιουνάιτεντ είναι η μόνη ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ που δεν έχει χάσει, ακόμη, κανέναν από τους εφετινούς της στόχους. Κατέκτησε το Λιγκ Καπ, συνεχίζει στο Κύπελλο Αγγλίας (απόψε αντιμετωπίζει τη Γουέστ Χαμ στους «16»), είναι από τα φαβορί στο Γιουρόπα Λιγκ, έχοντας αποκλείσει την Μπαρτσελόνα, ενώ δικαιούται να ονειρεύεται ακόμη και τον τίτλο στο αγγλικό πρωτάθλημα (βρίσκεται 8 βαθμούς πίσω από την πρωτοπόρο, Αρσεναλ).

Σε κάθε περίπτωση, η επιστροφή της στο Τσάμπιονς Λιγκ (το 2023-2024) είναι κάτι παραπάνω από πιθανή. Αυτό είναι και το υπ’ αριθμόν ένα ζητούμενο. Τα έσοδα από την κορυφαία διοργάνωση θα τη βοηθήσουν να επανέλθει ακόμη πιο γρήγορα στο ιστορικό της μέγεθος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News