Σήμερα πήγα στο μεγαλύτερο σούπερ μάρκετ της πόλης, το Ριμ Πιγκ. Ο χώρος ήταν γεμάτος από Κινέζους τουρίστες που έρχονται με απευθείας πτήση από το Πεκίνο για να περάσουν μία εβδομάδα και να κάνουν όσο περισσότερο shopping μπορούν.

Ο δικός μου σκοπός, με την επίσκεψη, ήταν διαφορετικός. Ήθελα να ψάξω να δω αν υπήρχε κάποιο ελληνικό προϊόν στα ράφια. Αφού ξόδεψα κάνα δύο ώρες εξονυχιστικής έρευνας, μπορώ υπερήφανα να ανακοινώσω το αποτέλεσμα: Μηδέν! Τίποτα!

Ούτε κρασί, ούτε λάδι, ούτε γιαούρτι και, φυσικά, για προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, ούτε συζήτηση. Ακόμα και ο τενεκές σε ένα ράφι – που έφερε την επιγραφή “Kalamata Olives” – απεδείχθη ότι ήταν ιταλικής εταιρείας, με τις ελιές να είναι, όπως ήταν γραμμένο, “produced in Italy”. Με άλλα λόγια, η Καλαμάτα είναι – πλέον – μια πόλη της Ιταλίας!

Όταν, λοιπόν, εδώ στη Ν.Α. Ασία, το ταχύτερα αναπτυσσόμενο μέρος του κόσμου, δεν υπάρχει στα σούπερ μάρκετ πολυτελείας ούτε ίχνος ελληνικών προϊόντων, μπορεί κανείς εύκολα να εξάγει ορισμένα συμπεράσματα για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Διότι, εδώ, βλέπει κάποιος – με τον πιο ωμό τρόπο – ότι οι τεράστιες νέες αστικές τάξεις του μέλλοντος, της Κίνας, της Ινδίας, της Ταϊλάνδης, της Σιγκαπούρης, της Μαλαισίας κ.λπ., ούτε γνωρίζουν, ούτε θέλουν να γνωρίζουν τα ελληνικά προιόντα. Κοιτώντας τα άδεια, από ελληνικά προϊόντα, ράφια έβλεπε κανείς τη σκληρή πραγματικότητα αυτού που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «έλλειψη ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας. Μία πραγματικότητα που δεν πρόκειται να βελτιωθεί ούτε με μέτρα λιτότητας – όπως υποστηρίζουν οι μεν – αλλά και ούτε με μέτρα τόνωσης της ζήτησης, όπως υποστηρίζουν οι δε. Και στις δυο περιπτώσεις η ανταγωνιστικότητα θα παραμείνει στα ίδια άθλια επίπεδα.

Η μόνη λύση, όπως έχω υποστηρίξει πολλές φορές, είναι ένας σεισμός που θα ρίξει το επίπεδο τιμών-μισθών κατά τουλάχιστον 50%. Όχι σταδιακά, διότι τότε δεν έχει αποτελέσματα, αλλά από τη μια ημέρα στην άλλη. Μόνο ένας τέτοιος σεισμός θα κάνει τα ελληνικά προϊόντα ανταγωνιστικά, θα οδηγήσει σε πακτωλό ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα και θα δώσει δουλειά στους χιλιάδες νέους που βλέπουν τα νιάτα τους να θυσιάζονται στο βωμό της άρρωστης φαντασίωσης του ευρώ.

Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι το μόνο σοβαρό αναπτυξιακό μέτρο – που ελήφθη ποτέ στη μεταπολεμική Ελλάδα – ήταν η υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου κατά 50%, τη δεκαετία του '50.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News