Μπορεί να είναι και σύμπτωση, ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα κάνει μια κάποια εντύπωση στον ενήμερο αναγνώστη: την ώρα που ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν επιτίθεται με σφοδρότητα στον «ισλαμιστή και εθνικιστή» Ερντογάν για την «πολιτική επεκτατισμού» που ασκεί (στην Ανατολική Μεσόγειο), ένα μεγάλο και παραδοσιακό παρισινό Μέσο ασχολείται με το «πλανώμενο πάνω από τη Γαλλία φάντασμα» — όχι του κομμουνισμού φυσικά, αλλά της ισλαμοποίησης. Μάλιστα, της ισλαμοποίησης της ίδιας της Γαλλίας και του περιλάλητου «λαϊκού κράτους» της που είναι και το αρχετυπικό μοντέλο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας!

Εκεί, βέβαια, στη γαλλική επικράτεια, οι ισλαμιστικές πολιτικές του τούρκου προέδρου φθάνουν (αν φθάνουν) σαν μακρινός αχός από την εξωτική Ανατολή, και  στην ουσία δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο, αφού υπάρχουν γάλλοι πολίτες, γηγενείς κιόλας, οι οποίοι ενδεχομένως επιδιώκουν τη στροφή του κράτους τους στο (πολιτικό) Ισλάμ – και με τους δικούς τους όρους, εννοείται, όχι τους τουρκικούς.

Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια η υποπρολεταριακή μάζα των Αράβων με καταγωγή από το Μαγκρέμπ και με γαλλική υπηκοότητα, πλήθος που επί μισόν αιώνα ήταν στοιβαγμένο στις λαϊκές πολυκατοικίες των προαστίων και λίγο-πολύ ζούσε με επιδόματα και με τη στήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πλέον… ξεμύτισε και κάνει αισθητή την παρουσία του στο παρισινό κέντρο. Είναι μια καινούργια κατάσταση, και μάλιστα γίνεται αντιληπτή και από τον τυχαίο επισκέπτη της γαλλικής πρωτεύουσας.

Η Figaro, λοιπόν, δημοσίευσε κείμενο που θέτει το ερώτημα της «λιβανοποίησης» (εκ του Λιβάνου) του «λαϊκού κράτους» με τον κάποτε πιστό καθολικό πληθυσμό. Το συντηρητικό Μέσο παίρνει αφορμή από την πρόσφατη επίσκεψη του Μακρόν στην κατεστραμμένη από την έκρηξη Βηρυτό για να προτείνει στον γάλλο πρόεδρο «ενέργειες προς αποφυγήν της λιβανοποίησης», την οποία, κατά τη Figaro, εκείνος είδε με τα ίδια του τα μάτια. Οι σέχτες του Ισλάμ, η κοινωνική σημασία της μουσουλμανικής «σαρίας» απειλούν, γράφει, να αντικαταστήσουν τις αξίες της Δημοκρατίας.

Για την ανάπτυξη των παραπάνω συλλογισμών η Figaro χρησιμοποιεί ένα μυθιστόρημα του γάλλου συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ. Στο εν λόγω πόνημά του ο Ουελμπέκ (που, σημειωτέον, εισήλθε στον συγγραφικό στίβο με μία βιογραφία τού πρωτοπόρου αμερικανού συγγραφέα ιστοριών τρόμου αλλά μάλλον φιλοναζιστή Χ. Φ. Λάβκραφτ) φαντάστηκε μία Γαλλία που το 2022 (αύριο…) θα έχει πρόεδρο μουσουλμάνο με τη βοήθεια των Σοσιαλιστών και των αριστεριστών. Η σύμπηξη αυτών των ιδεολογικά ασύμπτωτων δυνάμεων έγινε με σκοπό να μην καταλάβει την εξουσία η… Λεπέν. Επακολούθησε ο εξισλαμισμός της κοινωνίας και η εκθεμελίωση των θεσμών του κράτους.

Αξιοπαρατήρητο είναι το γεγονός ότι το βιβλίο του Ουελμπέκ είχε κάνει πάταγο στη Γαλλία, διότι η κυκλοφορία του συνέπεσε με τη σφαγή που προξένησαν ισλαμιστές τρομοκράτες στο περιοδικό Charlie Hebdo το 2015.

Τραγικά δείγματα

Η Figaro αναγνωρίζει σε αυτό το μυθιστόρημα (τρόμου, οπωσδήποτε) δυσάρεστες όψεις της γαλλικής πραγματικότητας. Πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή, γράφει, διότι συντελείται κοινωνική μετατόπιση και με την ευθύνη της Ακρας Αριστεράς η οποία είναι φιλοϊσλαμική.

Ο συναγερμός του γαλλικού Μέσου ακούγεται κάπως υπερβολικός στα ανυποψίαστα ή αδιάφορα άτομα είναι η αλήθεια, δεν τον ενστερνίζονται άλλα γνωστά έντυπα, όπως λόγου χάρη η αριστερίστικη Libération, ωστόσο κάτι κινείται στη Γαλλία. Ο νέος υπουργός Εσωτερικών Ζεράρ Νταρμανέν, που λαμβάνει υπ’ όψιν του τέτοιες ανησυχίες, παρακολουθεί ήδη αν δήμαρχοι και δημοτικά συμβούλια σε όλη τη χώρα έχουν εκδώσει ή ετοιμάζονται να εκδώσουν αποφάσεις αντίθετες με τις συνταγματικά κατοχυρωμένες δημοκρατικές αξίες, ιδίως όσον αφορά το ακανθώδες θέμα της ισότητας ανδρών και γυναικών – κάτι αδιανόητο για τους ισλαμιστές.

Ο ίδιος υπουργός τον περασμένο Ιούλιο είχε ευθαρσώς δηλώσει σε συνέντευξή του ότι «πρέπει να είναι κάποιος τυφλός ώστε να μη βλέπει τι συμβαίνει: υπάρχει πολιτικό σχέδιο που δημιουργήθηκε από εκείνους που θέλουν να θέσουν τέρμα στο έθνος μας όπως το γνωρίζουμε». Βαριές κουβέντες, είναι επίσης η αλήθεια.

Ενα άλλο ζήτημα, που τίθεται εκ των πραγμάτων στη Γαλλία του σήμερα, είναι ο έλεγχος των δημοσίων κονδυλίων που εισπράττουν φυσικά πρόσωπα και σύλλογοι. Πού πραγματικά καταλήγουν αυτά τα λεφτά; Ελέγχονται πιθανοί δεσμοί τους με το πολιτικό Ισλάμ; Ασφαλώς στον σχετικό προβληματισμό θα υπάρξει συνέχεια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News