Διαβάζω στα ΝΕΑ για τα μήλα, τα πορτοκάλια αλλά και τις πέτρες που πέταξαν αγανακτισμένοι στο Κοπιαπό της Χιλής εναντίον όσων από τους 33 μεταλλωρύχους  (αυτούς που διασώθηκαν σε ζωντανή σύνδεση τον Οκτώβριο του 2010) συνόδευαν το χιλιανό πρόεδρο σε φιέστα μνήμης που προφανή στόχο είχε να βοηθήσει στην ανάκαμψη της δημοτικότητάς του.

Κι η δημοφιλία του προέδρου φυσικό κι αναμενόμενο είναι να έχει τα πάνω και τα κάτω της, όπως συμβαίνει στην πολιτική. Οι μεταλλωρύχοι, όμως; Γιατί έγιναν στόχος επιθέσεων; Άλλοι λένε επειδή ταυτίσθηκαν με το καθεστώς, άλλοι επειδή  έδειξαν απληστία (κάνοντας μηνύσεις κατά των υπευθύνων για ελλιπή μέτρα ασφαλείας στο μεταλλείο και ζητώντας αποζημίωση σχεδόν 400 χιλ. ευρώ ο καθένας) απέναντι στο κράτος που κατά καθήκον ενήργησε για να σωθούν.

Ό,τι από αυτά κι αν συμβαίνει, είναι αρκετό για να στρέψει εναντίον τους (με αυτό τον προσφιλή και στη χώρα μας τρόπο) όσους πριν από ένα χρόνο πανηγύριζαν που ήταν ζωντανοί; Η απάντηση είναι ναι. Όπως δεν είναι ίδιοι οι λόγοι, που καθένας επευφημεί και ζητοκραυγάζει, έτσι είναι διαφορετικές κι οι αιτίες που οδηγούν στις μούτζες και τη γούχα. Καθένας ζει τη δική του ιστορία, ξεκλέβει, όμως, και καμιά ματιά για να δει, πού βρίσκονται και πώς αντιδρούν οι διπλανοί του. Έτσι ο τρόπος που οι άλλοι ζουν την κατάσταση γίνεται μέρος (μεγάλο ή μικρό, σημαντικό ή ασήμαντο) και της δικής μας ιστορίας, διαμορφώνοντας στο ένα ή άλλο βαθμό αυτό που λέμε κοινή γνώμη κι είναι αθεράπευτα επιρρεπής στον ενθουσιασμό και την απόγνωση.

Ο στόχος είναι πάντοτε ο ίδιος και βιαστικός: να καλοπιάσουμε το καλό και να ξορκίσουμε το κακό, χωρίς να χάνουμε χρόνο σε κριτική, λογική και συνειδητή εξέταση των φαινομένων. Άσκηση της εξουσίας μέσω της δεισιδαιμονίας, το είπε πριν από πολλά χρόνια ο Έκο και δεν έπεσε έξω.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News