Ταξίδι στο Big Apple. Πήγα, είδα και επέστρεψα, καταφέρνοντας να μείνω 2 βδομάδες έξω από τη δύσκολη και σκοτεινή πραγματικότητα της χώρας. Στην αρχή κρύφτηκα μέσα στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’60, την Αστόρια. Οι πατριώτες εκεί κάνουν Πάσχα φορώντας τα καλά τους ρούχα και περνούν την καθημερινότητά τους προσπαθώντας να μάθουν τι γίνεται back home sto Ellada. Τι να τους εξηγήσω, τι να τους πρωτοπώ… Οι μεγάλοι ζουν με το όνειρο να ξαναγυρίσουν στα πάτρια εδάφη και οι μικρότεροι μοιάζουν να ασφυκτιούν προσπαθώντας να χωρέσουν στη σύγχρονη ζωή τους τα πατροπαράδοτα έθιμα με την ανάγκη τους να νιώθουν πιο πολύ αμερικάνοι.

Τρένο:
Το μετρό της Νέας Υόρκης είναι πάνω από 100 ετών. Κι όμως απόλυτα πρακτικό. Σε πάει παντού και γρήγορα. Α, είναι και βρώμικο. Πολύ βρώμικο. Μπροστά του το δικό μας μοιάζει με παλάτι! Στα βαγόνια θα δεις να κάθονται δίπλα-δίπλα όλες οι φυλές του κόσμου. Ετερόκλητο πλήθος σε απόλυτη διάταξη. Κανείς δεν κουτσομπολεύει κανέναν. Όλοι ασχολούνται με τα i-phone ή τα i-pod τους. Μερικοί διαβάζουν βιβλία σε ταμπλέτες(i-pad κλπ). Κάποιοι άλλοι παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Μέσα σε 15 μέρες μέτρησα μόλις 5 ανθρώπους να διαβάζουν κανονικά βιβλία με εξώφυλλα και σελίδες..

Μανχάταν:
Ουρανοξύστες κι άγιος ο Θεός. Όλοι οι νεοτουρίστες περπατούν κοιτάζοντας ψηλά. Μα, πώς τους χτίζουν έτσι; Πόσα πατώματα έχουν;  100, 120; Κόσμος πάει κι έρχεται. Το 90% των πλάνοδιων χοτ-ντογκάδικων ανήκει πια σε αλυσίδες. Κάτι Πακιστανοί, σκορπισμένοι σε όλες τις γωνιές του κέντρου τα διαχειρίζονται. Έχουν και ομπρέλες για να προστατεύονται από τον ήλιο και τη βροχή. Οι περισσότερες γράφουν «NIKAS sausages» κι έχουν το γνωστό ελληνικό λογότυπο. Μάλλον ο δικός μας είναι, λέω εγώ.. Twra kai stin Ameriki!

Broadway:
Ο Ρόμπιν Ουίλιαμς, τώρα, στον καιρό της δολοφονίας του Οσάμα, πρωταγωνιστεί σε μια παράσταση που παρωδεί την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ. Κάνει τους υπεύθυνους κομματάκια χρησιμοποιώντας άβουλα αμερικανάκια για στρατιώτες και συνειδητοποιημένους Ιρακινούς να διηγούνται την ιστορία πότε με ψυχραιμία και πότε με λυγμούς στα μάτια και την ψυχή.  Masterpiece.
Παραπέρα, το “American Idiot”. Μιούζικαλ βασισμένο στο ομώνυμο άλμπουμ των συνειδητοποιημένων και πολιτικοποιημένων Greenday. Η ιστορία αποτελεί μέρος της σημερινής πραγματικότητας των νέων: το αμερικάνικο όνειρο, το κυνήγι για να το φτάσουν οι 3 επαρχιώτες ήρωες, η ήττα τους, η άδοξη επιστροφή στο χωριό. Μμμ, κάπου την ξέρω αυτή την ιστορία…
Δεξιά κι αριστερά το καινούργιο έργο του Τομ Στόπαρντ, ο -Χάρι Πότερ- Ντάνιελ Ράντκλιφ σε μιούζικάλ, η μαγική Φράνσις Μακ Ντόρμαντ σε ένα σπαρακτικό ρόλο άνεργης μάνας( κι αυτό κάτι μου θυμίζει), ο Μπεν Στίλερ, η Ίντι Φάλκο(από τους Soprano’s) και η Τζένιφερ Τζέισον Λη στο “House of blue leaves” αντιμετωπίζουν το θέμα της μελαγχολίας και της ψυχασθένειας μέσα στην οικογένεια. Sounds familiar too!

Central Park:
Μαγικός τόπος. Με λοφάκια, λιμνούλες με πάπιες και κύκνους και βαρκούλες που αρμενίζουν, σκίουρους που ψάχνουν παντού για τροφή, γυναίκες και άντρες να λιάζονται φορώντας τα μαγιώ τους, γονείς που παίζουν με τα παιδιά και τα σκυλιά τους. Το δικό μας Ελληνικό, ρε παιδί μου.. Χωρίς πλάκα, εκεί η αίσθηση της κοινότητας είναι διαρκώς παρούσα. Κανένα σκουπίδι, κανένα cd player στην τσίτα γιατί έτσι γουστάρουμε, καμία παραφωνία στην αρμονία του τοπίου. Α, κύριε Καμίνη, κύριε Μπουτάρη, κλπ, σχεδόν όλα τα παγκάκια του μεγάλου αυτού πάρκου έχουν έναν ιδιοκτήτη-χορηγό. Αυτός δίνει χρήματα για τη φροντίδα και τη συντήρησή τους με αντάλλαγμα μια μικρή, κομψή μεταλλική ταμπελίτσα επάνω σε κάθε παγκάκι. Τι γράφουν αυτές οι ταμπελίτσες; Αποτυπώνουν συναισθήματα αγάπης, συντροφιάς, έλλειψης. Θυμίζουν όσους ο χρόνος πάει να ξεχάσει: από κάποια θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου ως.. τον αγαπημένο σκύλο μιας οικογένειας που «έφυγε» πριν χρόνια. Τι σας λέω κι εγώ τώρα..;

Pier 83:
Από εκεί ξεκινούν τα τουριστικά καραβάκια για το άγαλμα της Ελευθερίας, το  Ellis island και τον, από θαλάσσης, γύρο του Μανχάταν. Την ημέρα που αποφάσισα να κάνω το tour συνέβη το εξής: από τη μια μεριά της αποβάθρας έκαναν ήσυχη διαμαρτυρία Κινέζοι αντικαθεστωτικοί με πανώ και συνθήματα κατά του Χου Τζιν Τάο και από την άλλη, πάνω στο καραβάκι είχαν ανέβει ορδές Κινέζων, πάντα σε γκρουπ, που ούτε γύρισαν να κοιτάξουν τους συμπατριώτες τους. Μιλούσαν, γελούσαν και φωτογράφιζαν σαν να μην υπήρχε αύριο.. Περί εκδημοκρατισμού της χώρας, όχι, δεν είπαν τίποτα! Τυχαίο;

Κλειστά μαγαζιά:
Ούτε κι αυτά είναι αποκλειστικό μας προνόμιο. Πολλά τα λουκέτα. Πολλοί οι ζητιάνοι στο δρόμο, στα τρένα, στα πάρκα. Ο μέσος αμερικάνος τη νιώθει την κρίση στο πετσί του. Η οικοδομή και το real estate έχουν πάρει την κάτω βόλτα για τα καλά. Η οικονομία παραπαίει, το χρηματιστήριο έκαψε κόσμο και ντουνιά και ο τομέας της Υγείας δε νιώθει πολύ καλά τελευταία.. Ναί, και εκεί τα ίδια συμβαίνουν και χωρίς μνημόνιο.

Μουσεία:
Ο πολιτισμός, ο λίγος που έχουν ως χώρα και ο πολύς που έχουν αποκτήσει με τον παρά τους, είναι μια συνεχής πηγή εσόδων. Metropolitan, MoMa, Guggenheim, Neue Gallery, the Bowery, the New Museum: ό, τι κι αν εκθέτουν, παλιό ή νέο, έχει κόσμο. Πολύ κόσμο όλων των ηλικιών και των διαθέσεων. Απλό και έξυπνο δεν ακούγεται; Τι μας λείπει, ρε παιδί μου;

Soho, Village, High Line:
Η ακρίβεια και η απλότητα μαζί. Μαγαζιά μόδας δίπλα σε grunge καφέ, φτηνά και καλόγουστα εστιατόρια δίπλα στις φιρμάτες αλυσίδες καταστημάτων, μπαράκια στεγασμένα σε κτίρια 100 και 150 χρόνων δίπλα σε εμπορικά κέντρα. Κι όλα αυτά σε πλήρη αρμονία. Τίποτα δεν ενοχλεί το μάτι. Τίποτα δεν είναι περιττό. Ακόμα και τα περιττά, βρίσκουν να τα κάνουν κάτι. Όπως, ας πούμε, ένα κομμάτι εγκαταλελειμμένης γραμμής τρένου μήκους 2 χλμ που βρίσκεται  πάνω από την 9η και τη 10η λεωφόρο, ανάμεσα στους 14 και τους 20 δρόμους! Αφού το καθάρισαν, φύτεψαν δέντρα, λουλούδια και θάμνους καθ’ όλο το μήκος του. Τώρα πια, όλοι χαίρονται έναν υπέργειο κήπο. Όλοι απολαμβάνουν μια βόλτα που ξεκινάει από την καρδιά της πόλης και καταλήγει, δυτικά, στο ποτάμι.

Υπάλληλοι:
Οι άνθρωποι εκεί δουλεύουν πολλές ώρες. Παρόλα αυτά, χαμογελούν. Και εξυπηρετούν με ευγένεια και, πολλές φορές, με ειλικρίνεια! Γιατί υπερτονίζω τα αυτονόητα; Γιατί υπάρχουν στιγμές που, εδώ, μου λείπουν πολύ αυτά τα αυτονόητα. Όσοι δουλεύουν ως σερβιτόροι ή γκαρσόνια ασφαλίζονται από τους επιχειρηματίες που τους προσλαμβάνουν. Μόνο. Τα χρήματα που φτάνουν στα χέρια τους έρχονται μόνο από το φιλοδώρημα των πελατών. 20% επί του ποσού κάθε τελικού λογαριασμού, παρακαλώ! Είπε κανείς κάτι;

Και δηλαδή, τι συμβαίνει; Μοιάζουμε; Διαφέρουμε; Περνάμε τα ίδια δεινά και δεν το ξέρουμε; Ποιοι, για ολόκληρες δεκαετίες,  φάγανε λεφτά, χορηγίες και κονδύλια για να μην μπορούμε σήμερα να αναδείξουμε κι εμείς τη δύναμη, την ομορφιά και τη μοναδικότητα της πόλης μας; 

ΥΓ 1. Η ουρά έξω από το Guggenheim ήταν τεράστια. Μας πήρε 1 ώρα να μπούμε μέσα στο μουσείο. Το ίδιο μεγάλη ήταν κι αυτή έξω από το Ambercrombie της 5ης λεωφόρου. Οι πιτσιρικάδες περίμεναν καρτερικά έως και μιάμιση ώρα για να διαβούν την είσοδο του καταστήματος. Πίνακες και γλυπτά από τη μια, t-shirts και τζην από την άλλη. Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω..

ΥΓ 2.  Αυτά που ξέραμε ως μαγαζιά που πουλούν cd, να τα ξεχάσουμε! Πουθενά δεν τα βρίσκεις πια.. Μόνο κρυμμένα σε μικρούς τοίχους μεγάλων βιβλιοπωλείων ή μέσα σε εξειδικευμένα καταστήματα ήχου και εικόνας. Θλίψη μ’ έπιασε. Αυτά που ήξερα πρέπει, προφανώς, να τα ξεχάσω…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News