Ο λόγος για τον οποίο η αμερικανική έκδοση του Politico διερευνά τις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Σαουδική Αραβία δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι ο Μπαράκ Ομπάμα επισκέπτεται σήμερα το Ριάντ. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι κανείς και ειδικός των διεθνών σχέσεων για να καταλάβει ότι η σχέση των δύο πλευρών βρίσκεται στην ανηφόρα. Πριν από μερικές ημέρες, για παράδειγμα, η Σαουδική Αραβία είχε απειλήσει να πουλήσει αμερικανικά ομόλογα ύψους 750 δισ. δολαρίων που έχει στην κατοχή της εάν το αμερικανικό Κογκρέσο υπερψήφιζε τον νόμο Justice Against Sponsors of Terrorism.

Από την ονομασία του νόμου και μόνο γίνεται σαφές ότι η Σαουδική Αραβία δεν θα καθαρίσει και τόσο εύκολα το όνομά της όπως επιθυμεί διακαώς. Κι έπειτα οι Αμερικανοί – σημειώνει το Politico – δεν ξεχνούν τους περιορισμούς που επιβάλλει το καθεστώς στις γυναίκες, αλλά και την συνήθειά του να αποκεφαλίζει τους παραβάτες του νόμου. Δεν ξεχνούν επίσης ότι ο Οσάμα μπιν Λάντεν ήταν Σαουδάραβας, όπως Σαουδάραβες ήταν και οι 15 από τους 19 δράστες των επιθέσεων της 11^ης Σεπτεμβρίου, ενώ θεωρούν ότι το Ισλάμ που προπαγανδίζει το Ριάντ δεν είναι πολύ διαφορετικό από το Ισλάμ που προπαγανδίζει το ISIS.

Από την άλλη πλευρά, όμως, η Ουάσινγκτον έβλεπε πάντα το Ριάντ ως ένα στοιχείο σταθερότητας στην χαοτική Μέση Ανατολή. Ο ρόλος της Σαουδικής Αραβίας στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας – επισημαίνουν πολλοί ειδικοί – είναι στρατηγικός. Κι αυτό που θέλει το Ριάντ τώρα είναι να αναγνωριστεί αυτός ο ρόλος και από το Κογκρέσο αλλά και από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Πώς; Με τη βοήθεια διάφορων λόμπι που δουλεύουν στην Ουάσινγκτον προς αυτήν την κατεύθυνση. Στο μεταξύ, όμως, το καθεστώς θα μπορούσε να ξεκινήσει από κάτι πιο απλό: θα επιτρέψει επιτέλους στις γυναίκες να οδηγήσουν;

Είναι αδύνατο να μην θυμάται κανείς τη Σάμπρα και τη Σατίλα. Είναι οι προσφυγικοί καταυλισμοί στον Λίβανο όπου πριν από 34 χρόνια ο ισραηλινός στρατός κατέσφαξε εκατοντάδες παλαιστίνιους πρόσφυγες. Στη Σάμπρα και τη Σατίλα, όμως, δεν σκορπίστηκε μόνο ο θάνατος. Γεννιέται καμιά φορά και η ελπίδα. Κι αυτή η ελπίδα ενσαρκώνεται σήμερα στο πρόσωπο μιας Παλαιστίνιας, η οποία έγινε το νέο σύμβολο της αλληλεγγύης. Γιατί η Μπασιμά – αυτό είναι το όνομά της – είναι ο νέος άγγελος των προσφύγων. Που όμως δεν είναι πια οι παλαιστίνοι αδελφοί της, αλλά οι Σύροι.

Η Μπασιμά παράτησε οικογένεια και δουλειά στη Σάμπρα για να προσφέρει βοήθεια στους νέους πρόσφυγες μαζί με τη φίλη της Ναμπίλα. Οι απελπισμένοι βοηθούν τους πιο απελπισμένους. Ενώ η Ευρώπη ασχολείται με τείχη και κλειστά σύνορα, κι ενώ στο Καλαί πολλοί Γάλλοι ενοχλούνται από τον καταυλισμό που λόγω των απάνθρωπων συνθηκών ονομάστηκε «Ζούγκλα», στον Λίβανο των δύο εκατομμυρίων προσφύγων μια γυναίκα, αποφασισμένη, επιμένει να διαθέσει τις δυνάμεις της για την υποδοχή των προσφύγων από το Χαλέπι και τη Δαμασκό. «Αισθάνομαι ότι πρέπει να τους βοηθήσω. Αισθάνομαι ότι πρέπει  να το κάνω γιατί κάποιοι άνθρωποι βοήθησαν τις δικές μας οικογένειες όταν ήρθαμε εδώ».

Η Μπασιμά δεν ξεχνά. Φαίνεται, όμως, ότι ξεχνούν πολλοί σε μια Ευρώπη  που πολλές φορές στο παρελθόν έχει υπάρξει ήπειρος μεταναστών.

Λένε ότι έκαναν για να γίνουν πιο ελαστικές οι ποινές και να προσαρμοστούν στη σοβαρότητα του αδικήματος που έχει διαπραχθεί. Αλλά είναι έτσι; Ή απλώς η θανατική ποινή απέκτησε τιμή στην Κίνα;

Για να γίνει αντιληπτή η αλλαγή στον ποινικό κώδικα της χώρας πρέπει να υπενθυμιστεί πρώτα το εξής: η κλοπή στη χώρα του Δράκου μπορεί να οδηγήσει τον δράστη στην κρεμάλα. Εδώ και τρία χρόνια η αυστηρότητα του νόμου για το αδίκημα της διαφθοράς είναι παροιμιώδης – ειδικά εάν οι παραβάτες είναι κρατικοί αξιωματούχοι. Στο εξής, όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Η θανατική ποινή θα εφαρμόζεται σε «εξαιρετικά σοβαρές περιπτώσεις», δηλαδή όταν η μίζα ξεπερνά τα 3 εκατομμύρια γιούαν – ποσό που αντιστοιχεί στα 463.000 δολάρια.

Ο νέος νόμος ισχύει από προχθές. Και γεννήθηκε από μια απόφαση της Ανώτατου Λαϊκού Δικαστηρίου που θα αποτελέσει δεδικασμένο για το μέλλον. Σύμφωνα με αυτόν, λοιπόν, η καταδίκη σε θάνατο μπορεί να ανασταλεί για δύο χρόνια εν αναμονή νέων στοιχείων που θα μπορούσαν να ελαφρύνουν το κατηγορητήριο. Σε περίπτωση ελαφρυντικών, η θανατική ποινή μπορεί επίσης να μετατραπεί σε ισόβια. Κάπως έτσι την γλίτωσε ο πρώην επικεφαλής της δημόσιας ασφάλειας Τσου Γιόνγκανγκ, ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια για διαφθορά. Δεν ήταν το ίδιο τυχεροί δυο υπεύθυνοι κρατικών επιχειρήσεων που συνελήφθησαν έναν χρόνο νωρίτερα για δωροδοκία και καταδικάστηκαν σε θάνατο και η ποινή τους εκτελέστηκε άμεσα.

H λατρεία του σέρφινγκ εμφανίστηκε πριν από 55 χρόνια. Τους πρώτους σπόρους έριξαν συγχρόνως ο Ελβις Πρίσλεϊ με την ταινία Blue Hawaii και οι Beach Boys με το τραγούδι Surfin’. Κανένας από αυτούς όμως δεν μπορούνε να φανταστεί το 1961 ότι το σέρφινγκ θα γινόταν το έμβλημα ενός τρόπου ζωής, μια φιλοσοφία, το κλειδί ενός παραδείσου. Αλλά κανένας τους – και πολλοί μετά από αυτούς – δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι κάποτε στο μέλλον αληθινές συμμορίες σερφιστών θα καταλάμβαναν μια περιοχή και θα απειλούσαν όποιον τολμούσε να εμφανιστεί εκεί και να παλέψει με τα κύματα χωρίς να ανήκει στη συμμορία.

Το φαινόμενο – γράφουν οι ΝΥΤ – έχει αποκτήσει διαστάσεις στη Δυτική Ακτή. Από το Ρεντόντο Μπιτς έως το Λουνάντα Μπέι, οι καταγγελίες είναι πολλές. Ανθρωποι που, χωρίς να γνωρίζουν τη νέα πραγματικότητα, έκαναν το λάθος να κάνουν σέρφινγκ στις περιοχές που οι συμμορίες θεωρούν δικές τους ήρθαν αντιμέτωποι με έναν εφιάλτη. Οι μέθοδοι των συμμοριών αυτών δεν διαφέρουν από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι συμμορίες στα φτωχά προάστια του Λος Αντζελες. Με μια διαφορά: τα μέλη των συμμοριών του σέρφινγκ δεν είναι φτωχοί Αφροαμερικανοί ή Λατίνος. Αλλά πλούσιοι λευκοί με μέσο ετήσιο εισόδημα 170.000 δολάρια. Δεν είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός και η γκετοποίηση που τους οδηγεί σε τέτοιες ακραίες συμπεριφορές. Αλλά η πλήξη.

Υπάρχει κάτι που ενώνει πολλούς ανθρώπους στην ενήλικη ζωή τους: η προοδευτική απόσυρση από τις φιλίες. Γι’ αυτό η Ελίζαμπεθ Μπέρβνστιν ανέλαβε να περιγράψει στην WSJ «την επιστήμη της φιλίας στην ενήλικη ζωή».

Πρώτο αξίωμα: «Το πρόβλημα αφορά όλους τους ανθρώπους. Οι φίλοι χάνονται σταδιακά». Δεύτερο αξίωμα: «Οσο περισσότερο μεγαλώνει κανείς τόσο πιο δύσκολο είναι να κάνει φιλίες. Ο χρόνος είναι λιγότερος, είναι πιο δύσκολο να βρει κανείς ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, ενώ γίνεται λιγότερο κοινωνικός». Πιο δύσκολο, όμως, δεν σημαίνει και αδύνατο. Τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει κανείς είναι τα εξής: δεν πρέπει να περιμένει πολύ, πρέπει να διευρύνει τους ορίζοντές του, να αφεθεί ελεύθερος, να ασκεί τα χόμπι του, να ακολουθεί τα χόμπι των άλλων, να επιμένει – με άλλα λόγια, δεν αρκεί ένα και μόνο τηλεφώνημα σε εκείνον τον παλιό φίλο που έχει χαθεί.

Φαίνονται κάπως σύνθετα όλα αυτά; Μπορεί και να είναι. Αλλά – διαβεβαιώνει η αμερικανίδα δημοσιογράφος – αξίζει να προσπαθήσει κανείς.