Απόρησα και κακοκαρδίστηκα πολύ με ένα σχόλιο της εφημερίδας Τα Νέα – υπογραφή Δ. Μητρόπουλος. Επικρίνεται ο Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, Γ. Μπουτάρης, επειδή χαρακτήρισε ως «βλακώδες» το σχέδιο ιδιωτικοποίησης του λιμανιού της πόλης του. (Ας σημειωθεί πως, όπως το αναφέρει επί τροχάδην και ο αρθρογράφος της εφημερίδας, ο Δήμαρχος πρωτίστως είχε κατά νου να μην περάσει σε ξένα χέρια η πρώτη προβλήτα του λιμανιού, στολίδι και σημείο αναφοράς πλέον της πολιτιστικής, αλλά και της οικονομικής ζωής της πόλης.)

Το επίμαχο -για μένα, τουλάχιστον- σχόλιο ξεκινά από τη νουθεσία τού Ταγίπ Ερτντογάν προς τον ημέτερο Αντώνη Σαμαρά. Εν συνόψει: οι πάσης φύσεως ιδιωτικοποιήσεις είναι που στήριξαν την ανόρθωση της τουρκικής οικονομίας κι αυτόν τον δρόμο πρέπει ν’ ακολουθήσετε κι εσείς, αν θέλετε να δείτε χαϊρι στον τόπο σας. Δεν θα ανακινήσω εδώ το θέμα που άλλοι, αρμοδιότεροι εμού, είναι σε θέση να χειριστούν. Αρκούμαι να πω ωστόσο πως μάλλον περίττευε η αναφορά στην παρακίνηση του Τούρκου ηγέτη. Ο δικός μας, ως υπεύθυνος πρωθυπουργός και ως σπουδαγμένος μάλιστα οικονομολόγος, θα μπορούσε και θα έπρεπε να κάνει από μόνος του τις επιλογές του.

Άλλο ήταν όμως αυτό που κυρίως με ενόχλησε στο επικριτικό δημοσίευμα των Νέων. Στηριζόταν στην τυποποιημένη πλέον ελεεινολογία των δεινών που μαστίζουν τη δήθεν αθεράπευτα οπισθοδρομική χώρα μας, και που οδήγησαν βέβαια στη σημερινή οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση. «Κρατικισμός, τοπικισμός, συντεχνίες, πελατειακές σχέσεις». Από αυτές όλες τις μάστιγες υποτίθεται ότι θα απαλλαγούμε μόνον εφόσον προχωρήσουμε με θάρρος σε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων του παραγωγικού μας δυναμικού.

Αφήνω, είπα, τη γνωμοδότηση επί του θέματος στα χέρια των εμπειρογνωμόνων – και, βέβαια, την τελική απόφαση στην κρίση των συμπολιτών μας. Μένω όμως στο πομπωδώς εκτιθέμενο και καταφανώς αταίριαστο δίδυμο: «Κρατικισμός, τοπικισμός». Παρατίθενται  άκριτα οι δύο –ισμοί ωσάν να ήταν το πιο ταιριαστό ζευγάρι, ενώ είναι ολοφάνερο ότι χάσκει ανάμεσά τους ένα μεγάλο ρήγμα. Από τη μια μεριά μια κακοφορμισμένη όντως συγκεντρωτική διοίκηση, που εκ των πραγμάτων στηρίζεται σε μια πελατειακή όσο όμως και απρόσωπη γραφειοκρατική φάμπρικα, και από την άλλη μια ελπιδοφόρος αποκεντρωμένη δύναμη, που σαφώς έχει την προοπτική να εκφράσει την κοινωνία των ενεργών πολιτών.

Προϋπόθεση όμως για να καρποφορήσει η ελπίδα και να δικαιωθεί αυτή η προοπτική είναι οι κατά τόπους δημοτικοί και κοινοτικοί άρχοντες να πάψουν να είναι εγκάθετοι των κομματικών παρατάξεων που διεκδικούν την κεντρική εξουσία. Και ασφαλώς να έχουν ως προτεραιότητα το καινοτόμο -καλώς εννοούμενο- επιχειρείν, υπέρ του τόπου δηλαδή που διαφεντεύουν και όχι υπέρ των λογής-λογής παρασιτικών παραγόντων, που ξέρουν πάντα να βρίσκουν την άκρη με την κεντρική, όσο και με την εξαρτημένη από αυτήν τοπική αρχή.

Ο Μπουτάρης, όπως συνομολογείται, άλλωστε, στο σχόλιο των Νέων, έχει το κοφτερό επιχειρηματικό μυαλό και την πολύτιμη εμπειρία, αποκτημένη χάρη στις ρηξικέλευθες προσωπικές πρωτοβουλίες του, και όχι ελέω διασυνδέσεων με συγκεντρωτικά κυβερνητικά σχήματα. Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει τον πρώτο και αποφασιστικό λόγο για την πόλη του; Και όχι μόνο βέβαια για τις προβλήτες του λιμανιού της, παρά και για τους εκπαιδευτικούς οργανισμούς της, από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο, τις συγκοινωνίες, τα νοσοκομεία της και τις άλλες, υπό την ευρεία έννοια προσοδοφόρες -καθώς εξασφαλίζουν, δηλαδή, την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας- υπηρεσίες της. Πώς ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να χαρακτηρίζεται ως «οπισθοδρομικός» -οριακά, μάλιστα, ως «αντιδραστικός»- όταν υπερασπίζεται σθεναρά και με παρρησία την κοινωνία των πολιτών που κλήθηκε να εκπροσωπήσει; (Ας χαιρετιστεί εδώ και η πρωτοβουλία ενός άλλου ανεξάρτητου Δημάρχου, του Γ. Καμίνη, προϊσταμένου του Δήμου Αθηναίων – προσοχή, όχι της Αθήνας, αλλά των Αθηναίων. Πέτυχε αυτές τις μέρες να διοργανώσει μιαν -ευρέος φάσματος- συνάντηση ξένων και Ελλήνων ταξιδιωτικών επιχειρηματιών, για την εδραίωση του τουριστικού προϊόντος της πρωτεύουσάς μας, κάτι που ο απελπιστικά νωθρός, συγκεντρωτικός ΕΟΤ σχεδιάζει και εξαγγέλλει χρόνια τώρα χωρίς κανένα αποτέλεσμα – και ο τουρισμός της Αθήνας ολοένα φθίνει…)   

Όσοι επιμένουν συγκεντρωτικά, βρίσκονται πλέον εκτός τόπου και χρόνου. Ενός χρόνου, ακριβώς, στον οποίο κυριαρχούν -σε παγκόσμια κλίμακα, πια- οι ρυθμοί της περιφέρειας και της τοπικότητας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News