Βρέθηκα χθες με φίλους από τα παλιά. Μου έκαναν στο παρελθόν την τιμή να στους προετοιμάσω για τις πανελλαδικές. Η Μαρία τείνει να ολοκληρώσει τις σπουδές της στο τμήμα «Ηλεκτρολόγων-Μηχανικών και Η/Υ» του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης- είναι και δεινή χειρίστρια αεροσκαφών, συμμετέχει στη χορωδία του Παν/μίου «Γιάννης Μάντακας», χορεύει, ζωγραφίζει κλπ, είναι καλλιτεχνο-χτυπημένη- και ο Αλέξανδρος μόλις ορκίστηκε στο Παιδαγωγικό Ρόδου και ετοιμάζεται να εργαστεί ως αναπληρωτής δάσκαλος. Νέοι άνθρωποι με δημιουργικότητα, ζωηρή διάθεση, όρεξη και αυτοσεβασμό.

«2011: δώσε «ΑΣΕΠ», μου λέει ξεκάρφωτα ο Αλέξανδρος. «Γιατί;», τον ρωτώ. «Για να ξεμπερδεύεις!», μου απαντά. «Από τι;», τον ξαναρωτώ. «Από την αβεβαιότητα της δουλειάς σου», μου ξαναλέει εύστοχα. «Άσε που από μέσα χτυπιέται η σαπίλα. Θα δώσεις ΑΣΕΠ»!

Μεγάλωσα με Τσακνή και τη «Σύμβαση αόριστου χρόνου». Παράλληλα, γενιές ελληνόπουλων έχουν μεγαλώσει με την προοπτική της δημοσιοϋπαλληλικής εξασφάλισης. Δηλαδή, γενικά με τη νοοτροπία της εξασφάλισης. Εξασφάλιση με το γάμο, εξασφάλιση με το σπίτι, με τη δουλειά στο δημόσιο, με τις γνωριμίες. Παντού η Ελλάδα των γνωριμιών έκανε ντου για να εξασφαλίσει τα παιδιά της. Επιλογή δουλειάς με στόχο να «τρουπώσω» (θυμάστε τον Παπαγιαννόπουλο;). Επιλογή συντρόφου με στόχο την αποκατάσταση, επιλογή ‘φίλων’ με στόχο το prestige και το βόλεμα, επιλογή με στόχο και σκοπό…Ελάχιστες κινήσεις και επιλογές γίνονται αυθόρμητα, χωρίς το καλούπι της λογικής. Και άντε και καλά έγινε η όποια «επιλογή» – γιατί οι δεύτερες και τρίτες σκέψεις δεν είναι επιλογές ψυχής, είναι συμβόλαια διασφάλισης με αντίτιμο την ίδια μας την υπόσταση. Το μετά πώς ορίζεται; Ευτυχές; Επιτυχές; Ισορροπημένο; Γιατί οι επιλογές βάσει σκεπτικισμού και ορθής λογικής, όχι στρατηγικής, συνήθως καταλήγουν στο μάγκωμα της ψυχούλας, στα ανάποδα χαμόγελα, στο ανικανοποίητο, στη μιζέρια και τη γκρίνια… Πάντως σε πρόσωπα με λαμπερά βλέμματα δεν καταλήγουν.

Η εργασία δεν προάγει μόνο τον άνθρωπο, τον κρατά και ζωντανό. Όχι όμως μια οποιαδήποτε εργασία, αλλά μόνο εκείνη που γίνεται με κέφι, διάθεση και ο καθείς τη γουστάρει τρελά. Τότε έχει αποτέλεσμα και μέλλον. Το ίδιο συμβαίνει και με τους γάμους. Κρατούν μόνο εκείνοι που υπάρχει λόγος να κρατήσουν. Οι άλλοι διαλύονται, όχι πάντα με δικαστικές παρεμβάσεις, υπάρχουν και οι διαλυμένοι που ζουν τον εξευτελισμό της υποκρισίας μέσα στο σπίτι τους.

Να, λοιπόν, γιατί η κοινωνία μας είναι γεμάτη από άτομα με ανάποδα χαμόγελα και θλιμμένα βλέμματα. Γιατί οι περισσότεροι είναι συμβιβασμένοι με τα πρέπει και όχι με το πρέπον. Δεν γνωρίζω το ρόλο που θα παίξουν οι επιτηρητές της Ελλάδας στην προκειμένη περίπτωση- αναφέρομαι στην εξασφάλιση του δημοσιοϋπαλληλικού καθεστώτος – να και ένα καθεστώς που το πλήθος ψηφίζει δαγκωτό- αλλά φαντάζομαι ότι έχει πλησιάσει επικίνδυνα για τους ‘βολεψάκηδες’ η άρση της μονιμότητας. Και η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη, όχι για εκείνους που έχουν μάθει να εργάζονται με συνέπεια και αυτοσεβασμό, αλλά για εκείνους που έχουν ζήσει ‘εργαζόμενοι’ ‘δουλεύοντας’ τον κόσμο και τους εαυτούς τους. Ίσως, τότε να είναι περιττό να χτυπηθεί η σαπίλα εκ των έσω.

 

 

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News