Τα χρόνια που πήγαινα στο πανεπιστήμιο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Έχω λοιπόν αποκοπεί από τη φοιτητική πραγματικότητα εδώ και πολύ καιρό.  Προχτές το μεσημέρι, τυχαία, βρέθηκα σε μια παρέα εικοσάρηδων και εικοσιπεντάρηδων που μιλούσαν για τις εξεταστικές και τους καθηγητές τους. Ο Βαγγέλης φοιτά στη σχολή του, τη Γεωπονική, εδώ και 5 χρόνια. Υπολογίζει ότι θα χρειαστεί, χαλαρά, άλλα 2 μέχρι να καταφέρει να πάρει το πτυχίο. Τον ρωτάω γιατί συμβαίνει αυτό και στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκέφτομαι " ..να άλλος ένας τύπος που κωλοβαράει..". Η απάντησή του με καθηλώνει. "Εξαρτάται από τους καθηγητές", μου λέει.  "Υπάρχουν 2-3 που έχουν σύστημα να μη βάζουν πάνω από 4.5 εδώ και κάμποσα εξάμηνα. Οι παλιότεροι φοιτητές μας το έλεγαν όταν πρωτομπήκαμε στη σχολή κι εμείς γελάγαμε. Τώρα πια, ό, τι και να πούμε είναι λίγο..". Και καλά, δεν μπορείτε να κάνετε κάτι, ρωτάω αφελώς. "Τι να κάνουμε; Αν πάμε να ζητήσουμε αναβαθμολόγηση των γραπτών μας μπαίνουμε αμέσως στη μαύρη λίστα. Δεν θα τελειώσουμε ποτέ, οπότε ..τουμπεκί".

"Εμείς στη Φιλοσοφική έχουμε άλλους περίεργους" πετάγεται η Αναστασία. “ Είναι 2 καθηγητές που διδάσκουν τα βιβλία τους για να βάλουν κοινό βαθμό στα Αρχαία στο τέλος κάθε εξαμήνου. Ο ένας βαθμολογεί κανονικά. Ο άλλος εδώ και 3 εξάμηνα μου βάζει -2. Σταθερά". Γιατί, κοριτσάκι μου; " Γιατί μας λέει ότι θέλει να συνετίσει όσους θεωρεί ότι μπορεί και να σκέφτονται να αντιγράψουν". Μα, έχει αποδείξεις, ρωτάει η μέσα φωνή μου που ξαφνικά βγαίνει μπροστά σαν άλλη πασιονάρια. "Τι να τις κάνουνε τις αποδείξεις μωρέ;" φωνάζει από μακριά ο Αργύρης. " Εμείς, 2 χρόνια τώρα στο Μαθηματικό, παίρνουμε άσσο σε συγκεκριμένο μάθημα  γιατί η καθηγήτρια είναι σίγουρη ότι αντιγράφουμε. Κι ας μη βλέπει ούτε έναν από μας να το κάνει στα αμφιθέατρα!  Δεν τη νοιάζει καθόλου." 

Ο Στρατής, από απέναντι, αρχίζει να γελάει. "Εσείς έχετε πλαφόν στις εξετάσεις σας;" Μα, κι εδώ το ΔΝΤ, σκέφτομαι; Τι στα κομμάτια. Τον ακούω να εξηγεί. "Εμείς, μέχρι που το πήρα το ρημάδι το πτυχίο, είχαμε πλαφόν στο οικονομικό της Νομικής. Κάθε εξάμηνο ένας συγκεκριμένος καθηγητής επέλεγε να περάσει μόνο 10 από μας κι ας είχαμε γράψει όλοι πάνω από τη βάση. Δεν τον ένοιαζε. Μου πήρε 4 εξεταστικές, αλλά τα κατάφερα και το πήρα το 5άρι μου!"

Μα καλά, τόσο βαθιά νυχτωμένη είμαι..; Ο νους μου πάει στις φοιτητικές οργανώσεις. Ρωτάω αν μπορούν να βοηθήσουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Τα παιδιά γελάνε. Μαζί μου. "Κανείς δεν κάνει τίποτα αν δεν έχει αντάλλαγμα. Κανείς δεν τα βάζει με τους καθηγητές ούτε με τις πρυτανικές αρχές γιατί το μόνο που τους νοιάζει να τα έχουν καλά με όλους. Και να περνάνε τα μαθήματα σχεδόν χωρίς να δίνουν εξετάσεις. Συνέχεια λένε ότι προσπαθούν κι εκεί κοντά στις εκλογές πετάνε κάτι τσιτάτα για να κερδίσουν ψηφαλάκια. Άμα είσαι πρωτοετής, ψήνεσαι. Μετά συνηθίζεις. Και στο ψέμα και στη μούγκα. Δεν μιλάει κανείς για να καταφέρει να το πάρει το χαρτί. Φωνάζουνε και οι γέροι.. Τι να τους λέμε, τι να τους εξηγούμε.."

Τους ακούω τους πιτσιρικάδες. Και παρατηρώ την απάθειά τους. Δεν μοιάζει να την παλεύουν. Καθόλου. Δεν αντιστέκονται στις αναποδιές και στους, όποιους λίγους, κακούς καθηγητές. Αποδέχονται αυτό που συμβαίνει. Δεν μπαίνουν σε διαδικασία να μιλήσουν γιατί νιώθουν ότι δεν θα τους ακούσει κανείς. Πόσο λάθος κάνουν.. Φωνάζουν σ' εμάς τους μεγάλους να σηκωθούμε από τον καναπέ την ίδια ώρα που εκείνοι μοιάζουν έτοιμοι να λιώσουν πάνω του.

Γιατί, ρε παιδί μου;

ΥΓ. Ξέρω πολύ καλά ότι η πιο πάνω περιγραφή ΔΕΝ ισχύει για όλες τις σχολές, όλους τους φοιτητές, όλες τις οργανώσεις και όλους τους καθηγητές. Υπάρχει όμως και αυτή η πλευρά του νομίσματος. Δυστυχώς. Εξαρτάται από ποια μεριά θα το δεις. Το νόμισμα.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News