Κάποιοι από εσάς θα έχετε ακούσει, από μερικούς ανεγκέφαλους, πως όταν βιάζεται μια γυναίκα υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να ευθύνεται -έως και εξ ολοκλήρου- η ίδια, λόγω συμπεριφοράς, ντυσίματος, ακόμη και ομορφιάς!

Εξυπακούεται πως δεν συμφωνώ. Και εύχομαι το ίδιο για κάθε πολιτισμένο νου.

Έφερα στη φαντασία μου τη χώρα αυτή, την Ελλάδα, ως μια γυναίκα. Τέτοια γυναίκα. Βιασμένη.

«Δυστυχώς» είχε όλα τα εχέγγυα και φόντα για να τη βιάζουν αγρίως και αδιαλείπτως. Επί πολλά χρόνια. Είναι πανέμορφη πρώτα απ' όλα. Έχει καμπύλες, έχει βουνά και χαράδρες και θάλασσες να κολυμπάς αφού σε προκαλεί καταγάλανη. Κάθεται σχεδόν σταυροπόδι με ανασηκωμένο ελαφρώς το φουστάνι σε περίοπτη, ζηλευτή θέση. Θα μπορούσε να είναι και θρόνος. Αέρηδες απ' όλες τις πλευρές την δροσίζουν. Ανεμίζουν τα μαλλιά της και τα αρώματά της προκαλούν. Έχει την απαιτούμενη θερμοκρασία σώματος για να έλκει κάθε είδους «κατακτητή». Την έχουν βιάσει πολλοί λαοί. Βάρβαροι και μη.

Το ήθελε; Έφταιγε η ομορφιά της; Η μεστότητά της; Οι γνώσεις της; Η ιστορία της; Η κληρονομιά της; Ήταν πλούσια. Σε γη και ύδωρ.Της έμεινε το ύδωρ.Τώρα το θέλουν και αυτό και μάλιστα χωρίς πόλεμο. Ούτε καν για δέκα χρόνια. Ούτε καν σαν της Ελένης. Μυριάδες οι λόγοι για να την πάρουν με το ζόρι. Να την καταπατήσουν. Να την οργώσουν ξένα αλέτρια. Να την ποδοπατήσουν αλλότριες οπλές. Να την γκαστρώσουν βιαστές και να γεννά παιδιά που μάλλον δεν ήθελε. Που ίσως δεν ήθελε, δεν θέλει, όπως κάθε βιασμένη γυναίκα.

Είχε δίκιο που φοβόταν να γεννοβολάει. Εκτρώματα πολλά έβγαλε. Τέρατα με δύο και τρία κεφάλια που μόνο στόχο είχαν να βυζαίνουν απ' τα τεράστια στήθη της όλους τους χυμούς της. Ρουφούσαν αχόρταγα μέχρι να της πάρουν όλη τη δύναμη. Τα ιδια της τα παιδιά. Ποια μάνα αφήνει ατάιστα τα παιδιά της;

Κι ήρθαν κι άλλοι βιασμοί κι άλλα εκτρώματα και έχασε το χρώμα της, την ταυτότητά της. Μια ιστορία της έμεινε να την αναμασάει όταν έβρισκε γκόμενο της αρεσκείας της. Μια ιστορία που την έκαναν γκρί έως αόρατη. Και συνεχίζει να βαυκαλίζεται πως έδωσε φως, χωρίς να τολμά να παραδεχτεί πως δεν της άφησαν ή δεν κράτησε για τον εαυτό της παρά μόνο σκοτάδι. Έτσι ειναι οι βασανισμένες, ταλαιπωρημένες, παρατημένες βασίλισσες. Αναμασούν, αναπολούν, γοητεύουν με πληγές. Ένα μισογκρεμισμένο μνημείο τής έμεινε για κορώνα και περισπούδαστο ύφος. Κιτρινωπό τα βράδια, κάτι σαν ομίχλη. Σαν να ντρέπεται για όλον αυτόν τον σαδισμό που έχει υποστεί. Και πώς να μην ντρέπεται;

Τα ίδια της τα παιδιά, καθαρόαιμα τάχαμου, άρπαξαν ένα αρχαίο σύμβολό της και με σημαία αυτό την καπηλεύονται και κάνουν λοβιτούρες για τους μη Άριους. Και κοπάδια από πίσω οι οπαδοί, χειροκροτούν, επευφημούν κι έχουν μπερδέψει την αρχαία της ομορφιά με το καμουφλάζ του φασισμού τους.

Τραγωδία. Γεννήθηκε απο σοφούς. Το ζει στο πετσί της το γερασμένο. Τα ίδια της τα παιδιά τη βιάζουν. Την κακοποιούν βάναυσα. Την περηφάνια της την κάναν περιδέραιο που κρέμονται χαϊμαλιά σαν τις αρκούδες στο τσίρκο. Ήλιοι που ποτέ δεν ανέτειλαν, νέες δημοκρατίες που σφετερίστηκαν την παλιά, το σπλάνο της. Κρέμονται και κουδουνίζουν ποτάμια, ελιές, με δεκάδες καμπανάκια να καλούν τα πρόβατα προς σφαγήν…

Κοκκίνησαν τη θάλασά της απ' το αίμα. Όταν κλαίει, τα δάκρυά της είναι βρώμικα. Θέλει να ξεράσει τη σαπίλα, μα δεν την αφήνουν. «Σε αγαπώ» της φωνάζουν. Τη χαϊδεύουν πριν της ξεσκίσουν τα σωθικά. Έτσι δεν κάνει ο κάθε βιαστής; Γι' αυτήν, για τ' όνομά της, για την ιστορία της, για το μέλλον της «παλεύουν» κάθε τόσο τα παιδιά της. Το ίδιο και χθες και την επόμενη Κυριακή, ίσως…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News