Σάββατο μεσημέρι ξεκίνησα να πάω στα παλιά ΚΤΕΛ Αθηνών, ένα εγκαταλελειμμένο τσιμεντένιο κτίριο, στο κέντρο της πόλης, για την παράσταση – δρώμενο «project 2: Θυμός». Δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς θα συνέβαινε. Φθάνοντας εκεί και βλέποντας το γκισέ, θυμήθηκα αμέσως τα φοιτητικά μου χρόνια, όταν το ταξίδι Γιάννενα-Αθήνα διαρκούσε τουλάχιστον εφτά ώρες και περνούσες με πλοίο το Ρίο-Αντίρριο, με οχτώ μποφόρ, απολαμβάνοντας εξαιρετικό χαρμάνι «καραβίσιου» καφέ!

Το κτίριο των ΚΤΕΛ, χώρος γνώριμος, χώρος αποχωρισμών και αφετηρίας ονείρων. Τελικά, οι τοίχοι δεν είναι ποτέ αδιάφοροι. Έχουν τους συμβολισμούς τους και μια συναισθηματική φόρτιση που ειλικρινά δεν περίμενα να νιώσω. Πολλές φορές η μετακίνηση με τα ΚΤΕΛ συνδέονταν με την έναρξη της ενήλικης ζωής σου, των φοιτητικών σου χρόνων. Είχες πλέον την ευκαιρία να ξεφύγεις! Άλλοτε πάλι ήταν σημείο αποχωρισμών ερωτευμένων ζευγαριών, φαντάρων που πηγαινοέρχονται προκειμένου να υπηρετήσουν τη μητέρα πατρίδα.

Τα Γιάννενα είναι το μέρος όπου πάντα πολλοί φεύγουν και άλλοι τόσοι έρχονται. Πόλη φιλική που αφομοιώνει τον επισκέπτη, με χιλιάδες φοιτητές να καταφθάνουν κάθε χρόνο, ακόμα και από το τελευταίο ακριτικό νησί της Ελλάδας, με αρκετούς από αυτούς να εγκαθίστανται μόνιμα στην πόλη. Τα ΚΤΕΛ παραμένουν σημείο αναφοράς αφού το τρένο δεν έφθασε ποτέ στα Γιάννενα και το αεροπλάνο παραμένει μια πολυτελής επιλογή μετακίνησης.

Τέλος πάντων, άλλο ξεκίνησα να αφηγούμαι. Μια ομάδα καλλιτεχνών, οι nomades artcore, σε συνεργασία με  «ανήσυχους» συμπολίτες μας και το Πνευματικό Κέντρο του δήμου Ιωαννιτών, ήταν εκείνοι που απηύθυναν την πρόσκληση για να βρεθούμε στα ΚΤΕΛ με σκοπό να επεξεργαστούμε -θεατές και συντελεστές- από κοινού, το συναίσθημα του θυμού. Μας προσκαλούσαν να ανακαλέσουμε μνήμες, εξερευνώντας αυτό το βασικό συναίσθημα, δημιουργώντας και συμμετέχοντας σε ένα ιδιαίτερο θεατρικό ντοκιμαντέρ.

Κάθε πόλη έχει το δικό της συναίσθημα: φόβος, χαρά, θλίψη, θυμός και αγωνία. Η ομάδα για τα Γιάννενα είχε διαλέξει τον θυμό. Η διαδραστική «παράσταση» κατέλαβε όλο το κτίριο: τα εκδοτήρια, το λογιστήριο, τον χώρο αναχωρήσεων, συνδυάζοντας μουσική, φωτογραφία, χορό και εικαστικές εγκαταστάσεις. Πολλές από τις σκηνές άγγιζαν θέματα της νεοελληνικής πραγματικότητας όπως η ενδοοικογενειακή βία και ο θυμός που μας προκαλεί η σκληρή καθημερινότητα. Ήταν, όντως, μια έντονη συναισθηματική εμπειρία. Μια εμπειρία έκλυσης συναισθημάτων. 

Το κλείσιμο με τη μουσική του ροκ συγκροτήματος VIC (Villagers of Ioannina City) ήταν  ανακουφιστικό μετά από τόση ένταση, με την μπάντα επί της ουσίας να υπηρετεί το έργο. Έμαθα ότι, πριν τα Γιάννενα, οι nomades artcore καταπιάστηκαν με το συναίσθημα του φόβου στο εγκαταλελειμμένο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Αν κι εσείς συναντήσετε τους nomades artcore στην πόλη σας μη φοβηθείτε και μη θυμώσετε. Απλώς, αισθανθείτε μαζί τους. Το παλιό κτίριο των ΚΤΕΛ δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο για όσους βρεθήκαμε εκεί μαζί τους!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News