“Το χειρότερο πράγμα με τους φανατικούς είναι η ειλικρίνεια”
Όσκαρ Ουάιλντ

Δίκιο είχε ο ιρλανδός συγγραφέας που πέθανε σαν σήμερα, 30 Νοεμβρίου του 1900. Ειλικρινά μιλάω και γω και “Εκ βαθέων”, όπως όλοι, που μεσούσης της Κρίσης μοιάζει να ζούμε παράλληλα και την εποχή της Αποκάλυψης. Ατομικής και συλλογικής.

*Ειλικρινά μιλάμε και οι δημοσιογράφοι που απεργούμε σήμερα και ανακαλύψαμε τελευταία την Αμερική- του πόσο δηλαδή ευτελίστηκε το να “γράφεις δημόσια” στον έντυπο Τύπο ή να μιλάς από οθόνης ή μικροφώνου στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Ειλικρινά κάνουμε την αυτοκριτική μας, ενίοτε το προχωράμε στην αυτομαστίγωση, καταγγέλουμε την ανάλγητη εργοδοσία, τα παίρνουμε στο κρανίο για την αναισθησία του κοινού. Και από την τόση ειλικρίνεια φανατιζόμαστε μεταξύ μας και με τις άλλες κοινωνικές ομάδες. Εμείς λέμε ότι “δεν είμαστε εμείς οι αλήτες, ρουφιάνοι. Αυτοί δεν κινδυνεύουν”. Εσείς μας απαντάτε “φταίτε όλοι”. Και … ειλικρινά έχουμε όλοι το δίκιο μας.

*Ειλικρινά ισχυρίζονται και οι πολιτικοί ότι αλλάζουν γιατί κατάλαβαν ότι το υπάρχον σύστημα βουλιάζει, και ότι τώρα θα δούμε μια νέα κολεξιόν πολιτικής, που θα είναι προσιτή σε όλους και θα είναι και ποιοτική. Δηλώνουν ότι έμαθαν από τα λάθη τους, καθώς η χρεωκοπία ξεπερνάει την οικονομική και αγγίζει τη δομή του πολιτικού συστήματος. Θα γίνουν τώρα όλοι Καμίνηδες και Μπουτάρηδες, θα μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι και όχι σαν ομιλούσες κεφαλές, θα σταματήσουν επίσης τις κοκορομαχίες στην Τι-Βι. Αλλωστε τώρα όλοι έχουν σάιτ και σελίδα στο facebook και απο κει θα βρουν φίλους, υποστηρικτές, εθελοντές, γιατί δεν θέλουν πια οπαδούς.

*Ειλικρινά και όλοι μας, πολίτες μιας χώρας που περνάει από το αίσθημα του μεγαλείου στο αίσθημα κατωτερότητας, σαν εκκρεμμές, προσπαθούμε να καταλάβουμε, να βρούμε το κλειδί που θα μας ξανακάνει θετικούς και δημιουργικούς και να αφήσουμε στην άκρη το αντικλείδι που ανοίγει την πόρτα ενός δικαστηρίου, όπου όλοι οι άλλοι είναι κατηγορούμενοι κι εμείς εισαγγελείς. Αλλά φυλακισμένοι, όπως και ο Οσκαρ Ουάιλντ, ο καθένας στο προσωπικό κελί της ανασφάλειας και της οργής, γράφουμε μεμονωμένα “De profundis” χωρίς να ξέρουμε αν και ποιός θα τα παραλάβει ποτέ.

*Ειλικρινά, βρισκόμαστε σε μια στιγμή που δεν μας παίρνει να ξαναγίνουμε κυνικοί όπως τα τελευταία χρόνια. Γιατί όπως έλεγε και ο Όσκαρ “κυνικός είναι αυτός που ξέρει την τιμή όλων των πραγμάτων και την αξία κανενός”…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News