Η Γιορτή της Μητέρας είναι δύσκολη για όλους όσους έχουν χάσει τη μητέρα τους, αλλά ειδικά φέτος, ακόμα περισσότερο, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, γράφει η Αντζελίνα Τζολί σε ένα αποκαλυπτικό για την προσωπική της ζωή και συγκινητικό άρθρο της στους New York Times (εδώ με συνδρομή).

«Πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει έναν γονιό ξαφνικά, από τον κορονοϊό, χωρίς να μπορέσουν να βρίσκονται στο πλευρό του, να τον φροντίσουν και να τον αγαπήσουν με τον τρόπο που είχαν φανταστεί», σημειώνει.

Η Τζολί αναφέρει ότι έχασε τη μητέρα της λίγο μετά τα 30 της. «Κοιτώντας πίσω στον χρόνο, καταλαβαίνω πόσο με άλλαξε ο θάνατός της. Δεν ήταν ξαφνικός, όμως πολλά μετακινήθηκαν μέσα μου. Χάνοντας την αγάπη της μητέρας και την ζεστή και απαλή αγκαλιά της, είναι σαν σου παίρνουν με βία μία προστατευτική κουβέρτα», γράφει.

Η ηθοποιός θυμάται το τατουάζ που έκανε στο χέρι της με το γράμμα W. Πολλοί νόμιζαν ότι ήταν Μ για το όνομά της, Μάρτσελιν, όμως, στην πραγματικότητα ήταν το αρχικό από τη λέξη Winter (χειμώνας), το ομώνυμο τραγούδι των Rolling Stones, που της τραγουδούσε η μητέρα της όταν ήταν μωρό.

«“Ηταν ένας μακρύς κρύος χειμώνας”, μου τραγουδούσε. Και στον στίχο, “θέλω να τυλίξω το παλτό μου γύρω σου”, με τύλιγε ζεστά με τις κουβέρτες και με αγκάλιαζε».

Η Τζολί συνεχίζει λέγοντας πόσο αγαπούσε τη μαμά της και πώς πλέον καταλαβαίνει ακούγοντας το «Winter», ότι ένιωθε μοναξιά και φόβο, αλλά και πόσο αποφασισμένη ήταν να είναι καλά τα παιδιά της.

Η ίδια αποκαλύπτει πόσο πολύ πληγώθηκε η μητέρα της όταν ο άντρας της και πατέρας της Τζολί, Γιον Βόιτ, την απάτησε. Τότε, διαλύθηκε η έννοια της οικογένειας που είχε στο μυαλό της η Μάρτσελιν και καταστράφηκαν τα όνειρά της.

Ποτέ δεν σταμάτησε όμως να φροντίζει τα παιδιά της. Για να τα μεγαλώσει μόνη της, στα 26 της, άφησε στην άκρη την καριέρα που ήθελε να ακολουθήσει ως ηθοποιός. Και ήταν καλή στην υποκριτική, λέει η Τζολί, που βρήκε ένα φιλμάκι με πρωταγωνίστρια τη μητέρα της, όταν αυτή πέθανε.

«Πριν τον θάνατό της, μου είπε ότι τα όνειρα μπορούν απλά να αλλάξουν σχήμα». Το όνειρο να γίνει ηθοποιός η κόρη της, το είχε και η γιαγιά της. Και στη συνέχεια η μητέρα της Τζολί για την κόρη της.

«Σκέφτομαι πόσες γενιές χρειάστηκαν για να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρα τόσων γυναικών πριν από εμάς», γράφει η Τζολί.

«Καθώς το τατουάζ στο χέρι μου ξεθώριασε, το ίδιο έγινε και με την αίσθηση της ασφάλειας και της ζεστασιάς του σπιτιού. Η ζωή μου είχε πολλά γυρίσματα. Είχα και τις δικές μου απώλειες και είδα τη ζωή μου να παίρνει διαφορετική κατεύθυνση. Και πόνεσε περισσότερο από όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ», συνεχίζει η Τζολί.

Στη συνέχεια, η πρώην σύζυγος του Μπραντ Πιτ, λέει πως οι κόρες της την βοήθησαν να ξαναθυμηθεί την αξία της δικής της μητέρας. «Ηταν μία γυναίκα που είχε πολλή αγάπη παρά την απώλειά της και δεν έχασε ποτέ την χάρη της και το χαμόγελό της. Τώρα ξέρω πώς είναι να είσαι μόνη σου και να τυλίγεις αυτούς που αγαπάς με το παλτό σου. Και ξέρω πώς είναι να αισθάνεσαι ευγνώμων που είσαι δυνατή και μπορείς να κρατήσεις τα παιδιά σου ασφαλή και ζεστά».

Στη συνέχεια, η Αντζελίνα Τζολί, μιλά για τις μητέρες πρόσφυγες, που έχει συναντήσει στα πολλά ταξίδια της ως πρέσβειρα του ΟΗΕ, οι οποίες ζουν σε συνθήκες φτώχειας, μακριά από τα σπίτια τους και τις πατρίδες τους.

«Ολες τους ξεκίνησαν το ταξίδι της μητρότητας με την υπόσχεση να κάνουν ό,τι μπορούν για να προστατέψουν τα παιδιά τους. Μέσα από αυτές, κατάλαβα ότι μία μητέρα είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο. Είναι μία δύναμη που κινείται χάρη στην αγάπη και την αφοσίωση. Δεν υπάρχει κανείς που λύνει περισσότερα προβλήματα. Οταν έχει μόνο αγάπη να δώσει, ξεχύνεται από την ψυχή της.

»Οταν μία μητέρα σού ζητά βοήθεια και δεν μπορείς να της την παρέχεις, μπορεί να δακρύσει, αλλά δεν θα τα παρατήσει ποτέ. Οταν αρνείσαι ασφάλεια και καταφύγιο για το παιδί της, μπορεί να το ζητήσει σε μία εχθρική γή, όπου το σώμα της είναι ευάλωτο στην κακοποίηση. Η καρδιά της θα αρρωστήσει από την απώλεια, αλλά θα συνεχίσει να πολεμά για το παιδί της. Επειδή είναι μητέρα», γράφει η Τζολί.

Και προσθέτει ότι οι κακοποιημένες μητέρες συχνά προσπαθούν να διαχειριστούν τον κίνδυνο για τα παδιά τους με το να στέκονται μπροστά του, παρά την απομόνωση και την κριτική που δέχονται. Στον πόλεμο ή σε ένα στρατόπεδο προσφύγων, οι μητέρες θα υποφέρουν από ανείπωτο πόνο αλλά δεν θα αφήσουν το παιδί τους απροστάτευτο.

«Θυμάμαι όλα τα όμορφα πρόσωπα των προσφύγων που συνάντησα, σαν σελίδες ενός οικογενειακού άλμπουμ. Τα μάτια τους είναι κουρασμένα, αλλά δεν τα παρατούν ποτέ. Γιατί ήταν και αυτές κάποτε κόρες, που τώρα πρέπει να τυλίξουν τα παιδιά τους με μια κουβέρτα.

»Τίποτα δεν είναι πιο οδυνηρό από μία μητέρα ή πατέρα που δεν μπορεί να δώσει στο παιδί του όσα χρειάζεται. Αυτή είναι η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλές οικογένειες στην πανδημία, ακόμα και στις ΗΠΑ. Αλλά έχω μάθει ότι όταν τα παιδιά γνωρίζουν πόσο τα αγαπάς, μερικές φορές, αυτή η γνώση είναι που μετρά περισσότερο. Και όταν μεγαλώσουν, αυτό που θα μετρήσει είναι ότι θα ξέρουν ότι ποτέ δεν τα εγκατέλειψες ούτε τα παράτησες σε μία δύσκολη κατάσταση ούτε σταμάτησες ποτέ να παλεύεις για αυτά.

Η Τζολί τελειώνει το κείμενό της, τιμώντας όλες τις τις μητέρες που αισθάνονται αβοήθητες αλλά δίνουν ακόμα την τελευταία τους μπουκιά και τη μόνη κουβέρτα που έχουν, στα παιδιά τους.

«Και σε όποιον πενθεί αυτή την Ημέρα της Μητέρας, ελπίζω να βρείτε παρηγοριά και δύναμη στις αναμνήσεις σας», καταλήγει στο άρθρο της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News