1405
Μέσι και Νεϊμάρ πανηγυρίζουν την πρόκριση της Μπάρτα στα προημιτελικά. Οι πλούσιοι σύλλογοι σχεδιάζουν μια διοργάνωση όπου οι εκπλήξεις θα είναι όλο και πιο σπάνιες | Reuters / Albert Gea

Το νέο Champions League της ολιγαρχίας

Sportscaster Sportscaster 27 Μαρτίου 2016, 07:46
Μέσι και Νεϊμάρ πανηγυρίζουν την πρόκριση της Μπάρτα στα προημιτελικά. Οι πλούσιοι σύλλογοι σχεδιάζουν μια διοργάνωση όπου οι εκπλήξεις θα είναι όλο και πιο σπάνιες
|Reuters / Albert Gea

Το νέο Champions League της ολιγαρχίας

Sportscaster Sportscaster 27 Μαρτίου 2016, 07:46

Το νέο Champions League -της ολιγαρχίας- σχεδιάζεται αυτή την εποχή πίσω από κλειστές πόρτες, στο αρχηγείο της UEFA στη Νιόν της Ελβετίας. Ράβεται στα μέτρα των πιο πλούσιων και ισχυρών κλαμπ της Ευρώπης, που απαιτούν από την ποδοσφαιρική συνομοσπονδία μεγαλύτερα έσοδα από τη χρυσοφόρο διοργάνωση, εις βάρος των λιγότερο «εμπορικών» συλλόγων.

Με το νέο σύστημα διεξαγωγής των αγώνων, το οποίο βρίσκεται στα σκαριά, θα είναι πολύ πιο δύσκολο για ομάδες εκτός των Big 5 (των πέντε σπουδαιότερων πρωταθλημάτων) να τρυπώσουν στους ομίλους – των ελληνικών συλλόγων μη εξαιρουμένων. Αλλά, ακριβώς αυτή είναι η κεντρική ιδέα: οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι.

Το σχέδιο αποκάλυψε -προ ημερών- ο Guardian, ο οποίος επικαλέστηκε πηγές από μεγάλο σύλλογο της Premier League. Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα, η UEFA προσανατολίζεται σε ένα μοντέλο παρόμοιο με αυτό του «Top 16» της Euroleague του μπάσκετ. Δηλαδή, στη συρρίκνωση της φάσης των ομίλων, όπου θα αγωνίζονται 16 ομάδες (σε δυο γκρουπ των «οκτώ»), αντί για 32 (σε οκτώ γκρουπ των «τεσσάρων») σήμερα. Η πρόταση που εξετάζεται, περιλαμβάνει αλλεπάλληλους προκριματικούς αγώνες -το καλοκαίρι- από τους οποίους θα προκύπτουν 16 ομάδες. Αυτές θα αντιμετωπίζουν, στα play-offs, τις 16 κορυφαίες στη βαθμολογία της UEFA, για την πρόκριση στους δύο ομίλους των «οκτώ».

Οπως ευκόλως εννοείται, για να φτάσει ώς εκεί ένας σύλλογος χαμηλότερης δυναμικότητας, θα πρέπει να περάσει από συμπληγάδες. Ετσι, η φάση των Ομίλων θα είναι -ουσιαστικά- δυο παράλληλα μίνι πρωταθλήματα 14 αγωνιστικών, στα οποία τα μεγαθήρια θα παίζουν μεταξύ τους, επτά αγώνες εντός και επτά εκτός έδρας. Κάτι που συνεπάγεται εντονότερο ενδιαφέρον από τους φιλάθλους, τα κανάλια και τους χορηγούς, και -συνεπώς- περισσότερα έσοδα. Το πλάνο ίσως συμπεριλάβει και ένα τρίτο ευρωπαϊκό Κύπελλο, για όσους μείνουν εκτός Ομίλων. Κάτι σαν… Champions League της παρηγοριάς.

2016-03-15T192150Z_101071310_MT1ACI14314015_RTRMADP_3_SOC

Πίσω από το σχέδιο αυτό βρίσκεται η αμερικανική εταιρεία Relevent Sports, που -κάθε καλοκαίρι- διοργανώνει το International Champions Cup (ένα τουρνουά φιλικών αγώνων, στο οποίο πρόπερσι είχε λάβει μέρος και ο Ολυμπιακός). Αλλά οι ηθικοί αυτουργοί του είναι οι κορυφαίοι σύλλογοι της Ευρώπης, οι οποίοι βαρέθηκαν να μοιράζονται τα πλούσια ελέη του Champions League με κλαμπ που δεν ανήκουν στην παραδοσιακή αριστοκρατία του ποδοσφαίρου, και τα θέλουν όλα δικά τους. Κι έχουν τα δίκια τους, όπως εξηγεί ο Guardian.

Τη φωτιά την άναψε η εκκωφαντική εμπορική επιτυχία της Premier League, η οποία πούλησε τα τηλεοπτικά δικαιώματα των αγώνων της, για την τριετία 2016-2019, στο Sky Sports και την BT Sport, έναντι του ιλιγγιώδους ποσού των 6,87 δισ. ευρώ. Επιπλέον 2,8 δισ. ευρώ θα εισπραχθούν -για το ίδιο χρονικό διάστημα- από την πώληση της τηλεοπτικής εικόνας του αγγλικού πρωταθλήματος στο εξωτερικό. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Τα εξής φοβερά: Ο πρωταθλητής της Premier League την επόμενη σεζόν (2016-2017) θα καρπωθεί τρεις φορές περισσότερα χρήματα από όσα ο θριαμβευτής του Champions League. Ακόμη και η ομάδα που θα τερματίσει τελευταία στο αγγλικό πρωτάθλημα, θα έχει έσοδα μόλις κατά το 1/3 χαμηλότερα από εκείνα της Πρωταθλήτριας Ευρώπης. Τα μπάτζετ και των 20 συλλόγων της Premier League θα είναι μεγαλύτερα από αυτά των περισσότερων κορυφαίων κλαμπ των υπόλοιπων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Η Αστον Βίλα, για παράδειγμα, η οποία φέτος κινδυνεύει με υποβιβασμό, με τα δεδομένα της επόμενης σεζόν θα είχε έσοδα τρεις φορές υψηλότερα από ό,τι η ισπανική Σεβίλλη.

Οι «μεγάλοι» του Champions League ζήλεψαν – και ο αμερικανός δισεκατομμυριούχος Τσάρλι Στιλιτάνο (πρόεδρος της Relevant Sport) φρόντισε να τους… κουρδίσει ακόμη περισσότερο, όπως γράφει ο Guardian: «Ποιος παράγει ποδόσφαιρο περισσότερο, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή η Λέστερ; Ποιος παίζει σπουδαιότερο ρόλο, η Γιουνάιτεντ ή η Λέστερ; Η ιστορία της Λέστερ είναι υπέροχη -δεν λέω- αλλά θα πρέπει να δούμε τα πράγματα και από τη σκοπιά της Γιουνάιτεντ».

Η… επανάσταση είχε αρχίσει από το Λονδίνο, με μπόλικο τσάι. Σε μια συνάντηση του Στιλιτάνο με εκπροσώπους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Τσέλσι, της Αρσεναλ, της Λίβερπουλ και της Μάντσεστερ Σίτι -η οποία είχε διαρρεύσει ακαριαία αλλά οι σύλλογοι την είχαν αρνηθεί- ο πρόεδρος της Relevant Sport είχε αποκαλύψει πως η εταιρεία του ερευνά την ιδέα να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή λίγκα, αφήνοντας να εννοηθεί πως αυτή δεν θα περιλαμβάνει -για παράδειγμα- τη Λέστερ, κι ας είναι πρώτη στη βαθμολογία, αλλά μόνο τους πέντε «αριστοκράτες» από την Αγγλία. Το ίδιο και από τα άλλα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Νωρίτερα, ο Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε είχε προτείνει τη δημιουργία μιας κλειστής λίγκας για λίγους και εκλεκτούς, με συμμετοχή ομάδων από τα πέντε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (Αγγλίας, Ισπανίας, Ιταλίας Γερμανίας και Γαλλίας). «Θα μπορούσε να γίνει και υπό την UEFA, αλλά και πιο ιδωτικά», είχε πει με νόημα ο γερμανός πρόεδρος -τότε- της Ευρωπαϊκής Ενωσης Συλλόγων (ECA – European Club Association), σε συνέδριο για το Financial Fair Play στο Μιλάνο. Ο πρόεδρος της Μπάγερν Μονάχου, ο οποίος είχε τις ευλογίες και των Ανιέλι (της Γιουβέντους), απέφυγε να μιλήσει με ονόματα, όμως όλοι τα γνωρίζουν, πάνω – κάτω: Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Ατλέτικο Μαδρίτης, Σεβίλλη ή Βαλένθια, Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Αρσεναλ, Λίβερπουλ, Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντερ, Νάπολι, Μπάγερν Μονάχου, Ντόρτμουντ, Λεβερκούζεν, Παρί Σεν Ζερμέν, Μαρσέιγ και Λιόν. Ο νυν πρόεδρος της FIFA (τότε γ.γ. της UEFA), Τζιάνι Ινφαντίνο, είχε απαντήσει – με νόημα κι αυτός: «Αυτή η λίγκα υπάρχει, και λέγεται Champions League. Ωστόσο, η UEFA είναι ανοιχτή στο διάλογο για το πώς μπορούν να βελτιωθούν οι δομές των διοργανώσεών μας».

Πρόκειται για το αέναο παιχνίδι των ισχυρών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με την UEFA. Είναι η συνήθης πρακτική των ισχυρών κλαμπ για να παίρνουν από την UEFA αυτό που θέλουν. Ακριβώς με τον ίδιο εκβιασμό -της ιδιωτικής ευρωπαϊκής λίγκας- άλλαξε μορφή το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης, την περίοδο 1991-1992, με την καθιέρωση ομίλων που σήμαιναν περισσότερα παιχνίδια (και μεγαλύτερα έσοδα) για τις μεγάλες ομάδες – και την επόμενη σεζόν μετονομάστηκε σε Champions League. Οι πατεράδες της ιδέας δεν ήταν οι τότε κεφαλές της UEFA, ο Γιόχανσον και ο Αϊγκνερ, αλλά δυο επιχειρηματίες: ο Χέμπελ και ο Λεντζ, ιδρυτές της περίφημης ΤΕΑΜ. Μαθητές -και οι δυό τους- του Ντάσλερ της Adidas, τη δεκαετία των 70’s που ο γιος του ιδρυτή της εταιρείας άλλαζε -με τον θεσμό των χορηγιών- τον παγκόσμιο αθλητικό χάρτη.

Μερικά χρόνια αργότερα, το 1998, οι λεγόμενοι Media Partners -με μπροστάρη τον Μπερλουσκόνι (της Μίλαν) απείλησαν, πάλι, πως θα εγκαταλείψουν τη διοργάνωση, για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο μερίδιο από τα 1,9 δισεκατομμύρια ευρώ, που ήταν -τότε- τα ετήσια έσοδα της UEFA από τα τηλεοπτικά δικαιώματα του Champions League. Αμέσως η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία ανακοίνωσε την κεντρική διαχείριση της εικόνας, με μεγαλύτερα συμβόλαια για τις μεγάλες ομάδες, και την προσθήκη δεύτερης φάσης στη διοργάνωση.

Η UEFA δείχνει πρόθυμη να εγκαταλείψει το «δόγμα Πλατινί», υπέρ της συμμετοχής όσο το δυνατόν περισσότερων χωρών στις κορυφαίες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, και να τους κάνει το χατίρι

Βλέπετε, οι Media Partners, που τον Σεπτέμβριο του 2000 συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες προκειμένου να αποκτήσουν και νομική υπόσταση με την επωνυμία G-14, δεν ήταν όποιοι κι όποιοι. Αυτοί οι σύλλογοι είχαν κατακτήσει -μαζί- 250 τίτλους εθνικών πρωταθλημάτων και 41 τρόπαια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών / Champions League σε 51 αγωνιστικές περιόδους.

Τον Μάρτιο του 2006, πάλι ο Guardian είχε αποκαλύψει απόρρητα έγγραφα φακέλου με τίτλο «G-14 Vision Europe», από τα οποία προέκυπτε η ξεκάθαρη πρόθεση των G-14 (που, στο μεταξύ, είχαν γίνει 18) να πάρουν τα δικαιώματα του Champions League από την UEFA και να αποκτήσουν οικονομική και οργανωτική ανεξαρτησία. Τι ήθελαν αυτή τη φορά; Να μη μειωθεί ο αριθμός των ξένων παικτών που αγωνίζονται στις ευρωπαϊκές ομάδες. Επιπλέον, η FIFA να αποζημιώνει τους συλλόγους για κάθε διεθνή παίκτη (το ποσό είχε οριστεί αρχικώς στα 4.000 ευρώ την ημέρα). Οι τότε πρόεδροι της FIFA (Μπλάτερ) και της UEFA (Πλατινί), όχι μόνο υποχώρησαν, αλλά και ήταν… πρώτη μούρη στις αναμνηστικές φωτογραφίες των εκπροσώπων των G-14 που έκαναν τις διαπραγματεύσεις. Την ημέρα που επήλθε η συμφωνία, οι G-14 μετονομάστηκαν σε European Club Association.

Με το γνωστό κόλπο «παίρνουμε το καπελάκι μας και φεύγουμε», οι ισχυροί ζητούν τώρα ακόμη περισσότερα. Και θα τα πάρουν. Η UEFA δείχνει πρόθυμη να εγκαταλείψει το «δόγμα Πλατινί», υπέρ της συμμετοχής όσο το δυνατόν περισσότερων χωρών στις κορυφαίες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, και να τους κάνει το χατίρι. Αλλά οι όποιες αλλαγές δεν πρόκειται να ανακοινωθούν πριν από την άνοιξη του 2017 – και θα ισχύσουν από το καλοκαίρι του 2018 και μετά, αφού τα εμπορικά δικαιώματα του Champions League έχουν ήδη πωληθεί και για την περίοδο 2017-2018.

Πάντως, η αλήθεια είναι οτι οι εκβιασμοί των ισχυρών κλαμπ τα τελευταία 25 χρόνια μετέτρεψαν το άλλοτε Κύπελλο Πρωταθλητριών -που ήταν σαφώς πιο δίκαιο για τα μικρότερα- στο μεγαλύτερο ετήσιο ποδοσφαιρικό σόου του πλανήτη, που είναι το σημερινό Champions League. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος, οτι ο Τελικός του 1991 μεταδόθηκε τηλεοπτικά σε 51 χώρες. Η εικόνα του περυσινού (Μπαρτσελόνα – Γιουβέντους στο Βερολίνο) έφτασε σε 208 χώρες, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...