Κατά τις επίσημες διαρροές και διαβεβαιώσεις του Μεγάρου Μαξίμου, στο διάστημα που θα μεσολαβήσει έως τις εκλογές θα ψηφιστούν 30 νομοσχέδια. Τριάντα!

Αυτό κυκλοφόρησε λίγο προτού ο Πρωθυπουργός επαναλάβει την Πρωτοχρονιά τα γνωστά περί εκλογικού χρονοδιαγράμματος, το οποίο φαίνεται ότι αφήνει τα πάντα ανοιχτά από το Απρίλιο κι έπειτα. Για πολύ αργότερα δεν είναι πολύ ρεαλιστικά τα ενδεχόμενα, αφού υπάρχει η (ανεξήγητη σε κανονικές χώρες, αλλά υπαρκτή στην Ελλάδα) περιπλοκή με τις Πανελλαδικές, που ξεκινούν αρχές Ιουνίου.

Το ενδεχόμενο να γίνουν οι εκλογές νωρίτερα θα σημάνει έναν αιφνιδιασμό και μία επίσπευση, που μπορεί να μην είναι και τόσο αθέμιτη, αλλά πάντως δεν προκύπτει αυτή τη στιγμή.

Υπό αυτές τις συνθήκες καταλαβαίνουμε ότι ο νομοθετικός προγραμματισμός είναι εκτός τόπου και χρόνου και η δημοσιοποίηση του είναι μάλλον μία (από τις τελευταίες;) απόπειρα αντιπερισπασμού.

Κατά τούτα, αν οι πρώτες εκλογές γίνουν στις αρχές Απριλίου, η Βουλή θα πρέπει να έχει διαλυθεί περίπου ένα μήνα νωρίτερα. Κάτι που σημαίνει ότι τα 30 νομοσχέδια της κυβέρνησης θα πρέπει να έχουν τεθεί σε διαβούλευση, να έχουν συζητηθεί και να έχουν ψηφιστεί έως τις αρχές, οριακά έως τα μέσα του Μαρτίου. Σε δυόμισι μήνες από σήμερα.

Ο ρυθμός αυτός αντιστοιχεί πάνω κάτω σε τρία νομοσχέδια την εβδομάδα. Μόνο αν έχουν βάλει στοίχημα στο Μαξίμου ότι θα σπάσουν κάποιο ρεκόρ για κάποιον ανεξήγητο λόγο και ότι θα βάλουν σε δοκιμασία όλες τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, θα υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο. Αλλιώς θα πρέπει να το δει κανείς ως μία πρώτη ένδειξη για τα πρώτα μετεκλογικά βήματα της κυβέρνησης.

Το οποίο μας φέρνει σιγά σιγά στα επίδικα των εκλογών. Αν Μητσοτάκης ήδη κοιτάζει τις ημερομηνίες και προετοιμάζεται (όπως κάνει εκ χαρακτήρος) για την επόμενη ημέρα, κάποια από τα πολιτικά του σχέδια είναι ήδη κάπου καταγεγραμμένα και πάντως ο ίδιος γνωρίζει τι θέλει να κάνει στη δεύτερη τετραετία του και, κυρίως, με ποιους.

Αυτό το τελευταίο είναι το μεγάλο προσωπικό στοίχημα του Πρωθυπουργού. Το αν θα το κερδίσει, θα κριθεί από την εκλογική του επίδοση και από το αν θα επιβεβαιώσει την πολιτική του κυριαρχία. Αν αυτά δεν συμβούν, θα έχουμε άλλες πολιτικές εξελίξεις γενικότερα και θα συζητούμε για άλλα.

Αν συμβούν, θα πρέπει να αναμένουμε κάτι διαφορετικό από όσα έχουμε δει έως και σήμερα. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει περιγράψει τη δεύτερη τετραετία ως καθοριστική για την υλοποίηση του σχεδίου του για τη χώρα – και επί της ουσίας αυτό ισχύει.

Αν τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια χαρακτηρίστηκαν από τη διαχείριση κρίσεων σε συνδυασμό με κάποιες μεταρρυθμίσεις και μία αποκατάσταση της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας, στη δεύτερη θα πρέπει πολύ απλά να εκμηδενιστούν οι απειλές εκτροχιασμού της χώρας και να συντελεστεί η «αλλαγή πίστας».

Σε μεγάλο βαθμό αυτό θα εξαρτηθεί, προφανώς από την αυτοδυναμία και το εύρος της, από τη σύνθεση της ΚΟ της ΝΔ, από τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου και από το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Μητσοτάκης έχει σε μεγάλο βαθμό στο μυαλό του έτοιμο τον σχεδιασμό για όλα αυτά. Και κατά τα όσα διακινούνται, αν τα σενάρια για την έκβαση των εκλογών συμπέσουν με τις επιδιώξεις του, η επόμενη κυβέρνηση δεν θα έχει την παραμικρή σχέση με εκείνες της πρώτης τετραετίας. Εσωκομματικές ισορροπίες και «νταραβέρια» μάλλον θα λησμονηθούν και ο γνώμονας για όλα θα είναι η υλοποίηση και η επιτάχυνση.

Είναι πολλά τα «αν» βέβαια. Η υλοποίηση τους δεν είναι απίθανη, ούτε και βέβαιη. Είναι όμως μία πολλαπλώς κρίσιμη παράμετρος για το προσεχές διάστημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News