Λογικά θα πρέπει οι ρίζες να οδηγούν στον πρωτόγονο πιθηκάνθρωπο. Οπως εκδήλωνε (και ο πίθηκος εκδηλώνει) την τρυφεράδα του ξεψειρίζοντας το ταίρι ή το παιδί του. Το έχω παρατηρήσει τα καλοκαίρια. Οταν ένας άνδρας αλείφει με λάδι την πλάτη μιας γυναίκας, η σκηνή σταματάει εκεί ή επί έρωτος, μπορεί να της σκάσει και ένα φιλί στον ώμο. Αν όμως τον ρόλο αυτόν αναλαμβάνει γυναίκα προς άνδρα, τα πράγματα αλλάζουν δραματικά και ραγδαία. Με αυτόματο ζουμάρισμα-έρευνα της πλάτης του για εντοπισμό σπυρακίου. Είναι μια γυναίκεια εμμονή.

Ο άρρεν, όπως έχω προσέξει, αυθορμήτως νοιώθει εκτεθειμένος στα μάτια των διπλανών ομπρελών, γι΄ αυτό και κοιτάζει συνωμοτικά. «Ασε με!» λέει και αναδεύεται για να διώξει το χέρι της. Αμ, δε! Η γυναίκα, από εκεί και πέρα ενεργεί ως υπνωτισμένη, τα μάτια της κοιτάζουν μαγνητισμένα όπως ο ταύρος το κόκκινο πανί. Πέφτει ως γύπας με νύχια γαμψά. Δεν ακούει Χριστό!

«Ξέρεις τι έχεις στην πλάτη σου;» τον κατευθύνει να σκεφτεί ενώ εκείνος αφελώς υποκύπτοντας ρωτάει: «Τι έχω;». «Μην κουνιέσαι!» τον διατάσσει. «Μας βλέπουν, ρε παιδί μου», λέει εκείνος. «Δεν ξέρεις τι έχεις γι΄αυτό μιλάς», του επιμένει. Πλέον, διπλά γύπας. «Ωχ!» τινάζεται εκείνος.

Δεν υπάρχει σωσμός. Ενώ είχε ξεκινήσει υγιής τω πνεύματι πλέον ο ίδιος έχει ψιλοπειστεί ότι κάτι φοβερό συμβαίνει στην πλάτη του, κάτι που ο ίδιος δεν έχει ικανότητα ορατότητας ώστε να διακρίνει. «Τελείωνε!» λέει μόνο και όπως η ανθεκτικότητα των ανδρών στον πόνο είναι αστεία, κάνει σαν να του κόβουν μέλος του σώματος χωρίς νάρκωση: «Ωχ! Με πονάς! Πας καλά; Με πέθανες! Θα μου αφήσεις σημάδι». «Σταμάτα! Ολόκληρος άνδρας», επιμένει η γυναίκα και συνεχίζει: «Οταν θα δεις τι είχες στην πλάτη, τότε θα καταλάβεις. Τι κάνεις έτσι, μωρέ; Λίγο υπομονή». «Τι υπομονή; Με πέθανες σου λέω». «Περίμενε, περίμενε, βγαίνει». Ούτε για γέννα!

Το πιο ωραίο όλης αυτής της διαδικασίας είναι, όταν η γυνή δείχνει στο άρρεν το εξαχθέν. «Βλέπεις;» του δείχνει θριαμβευτικά. Μα το έρμο άρρεν, καθώς μετά από τέτοιο δράμα και αφήγηση γυναικός φαντάζεται ότι θα δει κάτι σε μέγεθος δεινόσαυρου, κοντοστέκεται παραξενεμένο: «Είσαι με τα καλά σου; Γι αυτό κόντεψες να με πεθάνεις;». «Λίγο το έχεις;», επιμένει εκείνη και παρατηρείς πώς του μεταστρέφει αργά και σταθερά την οπτική. Μέχρι που πείθεται ότι τον έσωσε! Κι εκεί ησυχάζει… Τρόπος του λέγειν το «ησυχάζει». «Για περίμενε να δω και πιο κάτω». «Ούτε να σου περνάει από το μυαλό. Με έχεις κάνει ρεζίλι!», πετάει την αδιαπραγμάτευτη τελευταία κουβέντα του εκείνος.

Λογικά η σκηνή πρέπει να έχει τις ρίζες της στον πρωτόγονο πιθηκάνθρωπο. Αλλά μέσα στο αρχέγονο της, έχει και τόσο πολύ «καλοκαίρι»… Ποιος είπε ότι το «καλοκαιράκι» έχει μόνο ειδυλλιακά… Κάτω από τις ομπρέλες γίνονται πολλά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News