Overqualified. Η λέξη, μέρες τώρα, χτυπάει στα μηνίγγια μου. Με κάνει έξαλλη το υφάκι που ενέχει, την αλαζονεία που όζει, τη δόση μεγαλείου που αλαλιάζει. Και το «συγγνώμη» ακόμα, αλίμονο, μόνο προς τους συντρόφους. Βλέπεις, αναφορά καταδέχεται μόνο στη «φάρα», στους -και καλά- ομοϊδεάτες ενός επαναστα-στολισμένου «τίποτα», στους συνωμότες μιας μακριάς κοροϊδίας.

Overqualified. Ετσι περιγράφει-καμαρώνει το τέκνο της, η ράτσα πνιγηρή «μανούλα». Τόσο overqualified που το πιάνει από το χέρι «στράτα στρατούλα», που το χώνει μπροστά από ουρές, καταφερτζού ενός ζωντανού-θανάτου, γιατί «αυτή ξέρει» (πάντα τέτοιες μανούλες «Αυτές ξέρουν!»). Και χτίζουν παιδάκια στεγνά ντροπής. Ενώ τους σχεδιάζουν διαδρομή ξετινάζοντας γνωριμίες και εξασκώντας αναξιοπρεπείς συμπεριφορές, λαμβάνοντας σε κάθε στάδιο του αγώνα τους «εγκυρότητα»-σφραγίδα, μη αυτονομίας τέκνου.

Και στον τερματισμό ξεπετάνε και ένα «overqualified», για να τα κάνουν όλα, ολοκληρωτικά μαντάρα! Να ξεπαστρέψουν, άπαξ δια παντός, κάθε δυνατότητα αυτογνωσίας και αυτοεκτίμησης. Να δημιουργήσουν ζόμπι κρατικοδίαιτα που ζούνε μετρώντας και ξαναμετρώντας τα χρόνια που χρειάζονται για να βγούνε στη σύνταξη, αυτομάτως με την πρόσληψη. Οχι, δεν είμαι σκληρή. Είμαι συμπονετική μέχρι δακρύων με όσους βλέπουν «τη ράτσα» να τακτοποιείται, να επιβιώνει σε κάθε πολιτική αλλαγή, να καταλαμβάνει κάθε υγιές σύμπαν του σύμπαντός μας. Αξιοκρατία στερούμαστε.

Σε σχετική έρευνα σε νέους που μετανάστευσαν, ο πρώτος λόγος που αναφέρουν ως αιτία μη επιστροφής τους στην πατρίδα, δεν είναι οι υψηλότερες απολαβές, ούτε οι συνθήκες ζωής αλλά η έλλειψη αξιοκρατίας. Το συνήθειο απλώνεται και στον ιδιωτικό τομέα. Το τονίζουν νέοι που ορμάνε στη ζωή, που παλεύουν με τις δικές τους δυνάμεις, παγκοσμιοποιημένοι πολίτες. Το καταγγέλλουν αυτοί που δεν τους χαλαλίζουμε δικαίωμα ψήφου. Δικαίωμα ψήφου; Πας καλά; Τόσο που είναι αυτοδύναμοι, τόσο που είναι χρήσιμοι, τόσο ανοιχτόμυαλοί, τόσο που δεν εξαρτώνται… Αχρείαστοι να’ ναι.

Θα ήθελα το «overqualified» που βγήκε από χείλη μάνας, που έσπευσε ωστόσο να «τακτοποιήσει» το σπλάχνο της, προφανώς λόγω υπερβολικής δόσης overquali-φοσύνης του, να είναι το τελευταίο μιας κάποιας «Τασίας» – ενός κάποιου «Τάσου». Βαρέθηκα. Σιχάθηκα. Χρόνια και χρόνια.

Σε μια περιοδεία του Κυριάκου Μητσοτάκη ακούστηκε μια φωνή ενός πολίτη. Μια φωνή που λες και βγήκε για να ενώσει εσώψυχα υγιών οργανισμών. «Φτιάξε κράτος!». Αυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News