Χριστούγεννα  στην εκκλησία. Τσακισμένος.

Τσακισμένος, τσαλακωμένος. Δεν ελέγχεις τίποτα. 

Είναι κάποιος  δικός σου ασθενής.  Και εσύ βρίσκεσαι μέσα στην εκκλησία.

Εκεί που τις περισσότερες φορές πας από συνήθεια, από συστολή, για μερικές στιγμές περισυλλογής, για κάποιες ψηφίδες συγκέντρωσης  και αναστοχασμών.

Τώρα όμως δεν είσαι πλέον ο ίδιος. Ο αυτόνομος, ο αυτοδύναμος. Εχεις παραχωρήσει τις εξελίξεις σε κάτι που θέλεις να του δώσεις όνομα, υπόσταση, να του απευθυνθείς, να του ζητήσεις, να τον παρακαλέσεις, να ελπίσεις.

Κάποιες στιγμές του προσδίδεις εικόνα, εμπνευσμένη από τις αγιογραφίες και τις ταινίες που παίζονται κάθε Πάσχα.

Τι πιο πολλές στιγμές το πρόσωπο εξαφανίζεται, δεν υπάρχει και μένουν μόνο οι ιδιότητες, τα χαρακτηριστικά της παντοδυναμίας και της πανταχόθεν παρουσίας.

Χωρίς όψη, χωρίς υλική υπόσταση αναζητάς σε αυτήν την υπερβατική ισχύ την ελπίδα, όταν την ευταξία την έχει αντικαταστήσει το χάος.

Τσακισμένος μέσα στην εκκλησία. Αλλος τόπος, άλλη διάσταση, άλλη βαρύτητα.

Εσύ είσαι κάποιος άλλος.

Στην πλάτη σου όλες οι προσευχές, οι εκκλήσεις, οι ωδίνες που έχουν κυλήσει μέσα σε αυτόν τον ίδιο χώρο.

Ερχονται μέσα σου οι στιγμές χαράς με τον άνθρωπο σου που τρομάζεις πως δεν θα ξαναζήσεις.

Στα μάτια σου τα δάκρυα όλων των συμπασχόντων.

Στην καρδιά μόνο πίστη στο υπεράνω, έστω και για λίγο, έστω και για την στιγμή, έστω μέχρι να τελειώσει η περιπέτεια της υγείας. 

Τα πόδια βαριά. Η συγκέντρωση απόλυτη. Οι σκέψεις απερίσπαστες.

Βοήθησέ με. Εσένα που δεν σε γνωρίζω.

Που σε ευχαριστώ στις χαρές μου και σε εκλιπαρώ στις στενοχώριες μου.

Απερίγραπτη η  σχέση με το υπερβατικό, όποτε και εάν συμβαίνει…

Τα νέα είναι θετικά. Η περιπέτεια υγείας εξελίσσεται όπως προβλέπει η επιστήμη.

Η θρησκεία, η πίστη, η εκκλησία δεν είναι πλέον στο προσκήνιο.

Μα κάτι μέσα θα έχει αλλάξει. Οσο κρατήσει.

Η εμπειρία της δυσχέρειας και η λύτρωση που ακολούθησε είναι σημάδια ζωής, είναι βήμα εξέλιξης, είναι απόσταγμα παλαιωμένο.

Ο φάρος της πίστης στις μέρες μας ανάβει συνήθως μόνο στις ανάγκες.

Αλλά και οι φάροι στις καταιγίδες και στις αφέγγαρες νύχτες δεν γίνονται απολύτως απαραίτητοι;

Οσο η επιστήμη και η τεχνολογία διαβρώνουν το όραμα της πίστης, όταν οι δορυφορικές εφαρμογές ναυσιπλοΐας απαξιώνουν τους φάρους, τόσο στις αδύναμες, στις βαθιά ανθρώπινες στιγμές, η πίστη θα παραμείνει και φάρος και πυξίδα.

Ο Δυτικός  μας πολιτισμός συνεχίζει να πορεύεται με τις αναθυμιάσεις της χριστιανικής πίστης.

Οταν αυτές ξεθυμάνουν τελείως με τι θα τις αντικαταστήσουμε;

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!

ΥΓ : Αυτό το κείμενο γράφτηκε πέρυσι τα Χριστούγεννα αλλά η ζέση και η βαρύτητα των στιγμών εμπόδιζε το ζωντάνεμα του. Σήμερα όλα τα παραπάνω είναι ένα σημάδι ζωής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News