Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Ανδρουλάκη στις Βρυξέλλες υπό τον τίτλο «Δύο ξένοι στην ίδια πόλη» έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι –λίγο, πολύ– γνωρίζουν εδώ και καιρό. Οτι, δηλαδή, παρά τις θεωρίες και τις διακηρύξεις περί «προοδευτικής διακυβέρνησης» και παρά την κοινή παρουσία τους στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, οι αρχηγοί του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν καμία επαφή.

Μήπως, όμως, αν βρεθούν κάπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Νίκο Ανδρουλάκη, η εικόνα θα είναι διαφορετική; Προφανώς όχι! Πάλι θα μιλάμε για δύο ξένους, που δεν τους συνδέει απολύτως τίποτα, κι ας έχουν συγκυβερνήσει τα κόμματά τους πριν από λίγα χρόνια.

Ολα αυτά δεν θα είχαν ίσως καμία σημασία, αν δεν πηγαίναμε σε εκλογές με απλή αναλογική και αν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν ήταν το τρίτο κόμμα στη Βουλή αλλά και στις δημοσκοπήσεις. Είναι προφανές ότι για να σχηματιστεί οποιαδήποτε κυβέρνηση συνεργασίας, το τρίτο κόμμα, που κινείται μάλιστα στον ενδιάμεσο πολιτικό χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, έχει κρίσιμο ρόλο να διαδραματίσει.

Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αυτός ο κρίσιμος ρόλος, αντί να θεωρείται πλεονέκτημα, έχει εξελιχθεί σε κάτι σαν πολιτικό «βρόγχο», που απειλεί να το πνίξει. Το κόμμα που λογικά θα έπρεπε να εμφανίζεται ως η απάντηση στην τοξικότητα της πόλωσης, εμφανίζεται αμήχανο με τον ρυθμιστικό ρόλο που μπορεί να του επιφυλάσσει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έχει συναντηθεί ακόμη –έναν χρόνο μετά την εκλογή του– ούτε με τον Μητσοτάκη ούτε με τον Τσίπρα και δίνει τη μάχη του για την αυτόνομη, νικηφόρα πορεία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, επενδύοντας ακριβώς σε αυτό: στην απόσταση που προσπαθεί να κρατήσει και από τους δύο. Και βέβαια, θα ήταν εντελώς άστοχο να κάνει τώρα –λίγο πριν από τις εκλογές– οποιαδήποτε συνάντηση η οποία θα μεταφραζόταν ως πρόθεση συνεργασίας με τη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική επιβίωση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν είναι εύκολη υπόθεση σε αυτό το κλίμα ακραίας πόλωσης. Η σχέση του με τη ΝΔ –που οικοδομήθηκε σε δύσκολες συνθήκες για τη χώρα– τραυματίστηκε σοβαρά από την υπόθεση των παρακολουθήσεων. Και δεν μπορεί να επιρρίψει κανείς για αυτό την ευθύνη στον Νίκο Ανδρουλάκη. Το ερώτημα, όμως, είναι αν οι υποκλοπές –στις οποίες ο Ανδρουλάκης είναι το θύμα– υπήρξαν η αιτία ή απλώς η αφορμή για να διαρραγούν οι σχέσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Στην πραγματικότητα, όλοι γνωρίζουν ότι πολύ πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο, ο Ανδρουλάκης είχε αρνηθεί να κάνει μια συνάντηση γνωριμίας με τον Μητσοτάκη και επίσης ότι αν και ο ίδιος υπήρξε γραμματέας του ΠΑΣΟΚ και ευρωβουλευτής επί συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, δεν θέλει να συνδέεται καθόλου με εκείνη την περίοδο.

Και στο άλλο μέτωπο, όμως, αυτό της «προοδευτικής διακυβέρνησης», τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Ο Ανδρουλάκης στο ξεκίνημα της θητείας του φάνηκε κάπως πιο ανοιχτός προς εκείνη την πλευρά για δύο λόγους: πρώτον, γιατί είχε το άγχος να «επαναφέρει» το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στον χώρο που παραδοσιακά καταλάμβανε ως κόμμα εξουσίας, πριν το λεηλατήσει εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Και δεύτερον, γιατί είχε την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε μέσα από αυτή τη μεταστροφή να ξαναπάρει την πρωτοκαθεδρία στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο.

Τον παραπλάνησαν, ίσως, προς αυτή την κατεύθυνση και οι πρώτες «αποθεωτικές» δημοσκοπήσεις. Εκρινε, λοιπόν, ότι ούτε με τον Τσίπρα πρέπει να έχει… «πολλά πολλά», γιατί το θέμα δεν ήταν να γίνει κυβερνητικός εταίρος του, αλλά να τον υπερκεράσει και να επιτύχει μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ με όρους ευνοϊκούς για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Με τούτα και με εκείνα, ο Νίκος Ανδρουλάκης οδεύει προς τις εκλογές χωρίς να έχει συζητήσει ακόμη για τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τη χώρα, ούτε με τον Μητσοτάκη ούτε με τον Τσίπρα. Πάμε, λοιπόν, σε εκλογές απλής αναλογικής με τον βασικό παράγοντα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σχηματισμό κυβέρνησης να μην έχει καμία επαφή με τους αρχηγούς των δυο μεγαλύτερων κομμάτων.

Μιλάμε, δηλαδή, για ένα πιθανό… ραντεβού στα τυφλά, που δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει ότι μπορεί να οδηγήσει σε σχηματισμό κυβέρνησης. Ουσιαστικά, αυτή η τακτική ευνοεί τη ρητορική του Κυριάκου Μητσοτάκη υπέρ μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης. Αλλωστε, αυτή μπορεί να είναι και μια «λύτρωση» για να μην αναλάβει το τρίτο κόμμα το πολιτικό κόστος μιας συγκυβέρνησης…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News