Ναι, αν ήμουν εγώ –λέμε τώρα– στο επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου ή της ΝΔ, δεν θα το έκανα. Δεν θα έβαζα το σήμα του κόμματος δίπλα στα Rafale που πετάνε πάνω από την Ακρόπολη ή προσγειώνονται στην Τανάγρα. Ακόμα κι αν έμπαινα στον πειρασμό να το σκεφτώ, θα συγκρατούσα, πιστεύω, τον εαυτό μου. Δεν θα είχα λόγο να το κάνω.

Η άφιξη των αεροσκαφών μέσα σε χρόνο ρεκόρ και μεσούσης της κρίσης με τον Ερντογάν είναι από μόνη της μια καραμπινάτη διαφήμιση της κυβερνητικής ικανότητας και αποφασιστικότητας. Το κομματικό σήμα δίπλα στα αεροπλάνα ήταν ένας αχρείαστος διαφημιστικός πλεονασμός.

Ομως μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Αν η ΝΔ είχε μειωμένο δικαίωμα να προβάλει ένα εθνικό απόκτημα ως κομματικό επίτευγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα να επικαλεστεί εθνικές και θεσμικές ευπρέπειες στο συγκεκριμένο ζήτημα. Τα «ντροπή και εθνική καπηλεία» του Τσίπρα θα είχαν νόημα αν ο ίδιος είχε συμβάλει με τη στάση του στην εθνική προσπάθεια ενίσχυσης των ενόπλων δυνάμεών μας.

Από τη στιγμή που διά της ψήφου του αμφισβήτησε την αναγκαιότητα αγοράς των Rafale για την Πολεμική Αεροπορία μας, προς τι η οργή του για την αξιοποίηση της εικόνας τους από τη ΝΔ; Ο Τσίπρας τα χάρισε στον Μητσοτάκη. Απλώς ο Μητσοτάκης δεν χρειαζόταν να το υπερτονίσει. Ηταν φανερό από μόνο του.

Ποιο είναι, αλήθεια, μεγαλύτερο και σοβαρότερο ατόπημα; Μια αχρείαστη διαφημιστική πλειοδοσία πάνω σε μια εθνικά επιβεβλημένη κίνηση ή η άρνηση της μείζονος αντιπολίτευσης να συναινέσει στην ενίσχυση της άμυνάς μας, όταν ο Ερντογάν αμφισβητεί ευθέως και επισήμως την ελληνική κυριαρχία στα νησιά μας;

Γιατί εδώ κοντεύουμε να τρελαθούμε.

Γυρίζουν οι Συριζαίοι στα κανάλια και κραυγάζουν για εθνικές καπηλείες, την ώρα που επισήμως αρνούνται να δουν την τούρκικη κάννη που μας σημαδεύει και το τούρκικο δάκτυλο που πατάει τη σκανδάλη. Λες και του περίσσευαν του Μητσοτάκη δέκα δισ. ευρώ για αεροπλάνα και καράβια. Λες και δεν θα ήθελε κι αυτός να τα κάνει επιδόματα και φοροαπαλλαγές να τα μοιράσει στους ψηφοφόρους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News