Ενας τύπος έχει παρκάρει το φορτηγό του μπροστά στο πάρκινγκ του σπιτιού σου. Του ζητάς να το μετακινήσει και το αρνείται. Το ζητάς ξανά, πιο έντονα αυτή τη φορά, αρνείται και πάλι. Την τρίτη φορά, ο τύπος αρχίζει να σε βρίζει και να απειλεί ότι θα σε δείρει. Πας να βγάλεις φωτογραφία την πινακίδα – και τότε πραγματοποιεί την απειλή του. Δεν σταματάει μέχρι την στιγμή που ένας άλλος άντρας, παρατηρητής, του το ζητάει στη γλώσσα που έχει μάθει να αναγνωρίζει.

Δεν είναι σενάριο, είναι η πραγματικότητα που βίωσε έξω από το σπίτι της η Αρετή Γεωργιλή. Και είχε το θάρρος να γράψει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφότου πήγε στην αστυνομία. Υπό μια έννοια ευτυχώς, γιατί έτσι μάθαμε ότι δεν αποκλείεται στα αστυνομικά τμήματα η καταγγελία μιας γυναίκας που έπεσε θύμα ξυλοδαρμού να αντιμετωπιστεί με νουθεσίες του τύπου «οι πολίτες δεν πρέπει να πυροδοτούν εντάσεις». Προφανώς, η ένταση προκύπτει όταν μια γυναίκα ζητάει επίμονα να της επιτραπεί να βγάλει το αυτοκίνητό της από το γκαράζ. Ευτυχώς η καταγγελία κινητοποίησε τον μηχανισμό – μέχρι και ο αρμόδιος υπουργός τουίταρε για τη σύλληψη του δράστη.

Στο σπίτι, στο σουπερμάρκετ και στη δουλειά, στον δρόμο ή στο μπαρ όπου θα καθίσει να πιει το ποτό της, μια γυναίκα πρέπει να έχει πάντα στο μυαλό της τη σωματική της ακεραιότητα. Πρέπει να φέρεται τόσο όσο και να μιλάει τόσο όσο. Υπάρχουν κινήσεις που όλες αναγνωρίζουν ως στάνταρ κινήσεις ασφάλειας: κοίτα πίσω από την πλάτη σου όταν περπατάς σε σκοτεινό δρόμο, κράτα τα κλειδιά στο χέρι σαν όπλο, στείλε την τοποθεσία σου σε έναν φίλο αν πρόκειται να βγεις ραντεβού με έναν άγνωστο. Ο κίνδυνος, όμως, υπάρχει ακόμα και μέρα μεσημέρι, από νταήδες που δεν τολμούν καν να διανοηθούν πως μια γυναίκα μπορεί να υψώσει την φωνή της για πράγματα τόσο απλά όσο το ξεπαρκάρισμα.

Στις έμφυλες ανισότητες, αυτή είναι ίσως η πιο μεγάλη: όλη μέρα, κάθε μέρα, μια γυναίκα πρέπει να προσαρμοστεί στον πιο ασφαλή τρόπο ζωής. Ασφαλή όπως άλλοι έχουν τον χαράξει για εκείνη, σε ένα πλαίσιο που την εκλαμβάνει ως αδύναμη και ως εν δυνάμει θύμα. Κι αν επιλέξει να κινηθεί αλλιώς, το κάνει διακινδυνεύοντας ακόμα και την ζωή της. Υπερβολικό; Γνωρίζει κανείς έστω και έναν cis στρέιτ άντρα που διπλοτσεκάρει αν η εξώπορτα έχει κλείσει πριν πατήσει το κουμπί του ασανσέρ;

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας, που θέτει σε αμφισβήτηση πράγματα που για χρόνια έμοιαζαν δεδομένα, όπως το δικαίωμα στην άμβλωση στις ΗΠΑ. Είναι, επομένως, πολύ εύκολο να ακούσεις το αντεπιχείρημα για κάτι τόσο «απλό» όσο ένας ξυλοδαρμός: ο κάθε τύπος με το όποιο φορτηγό δεν θα είχε, λένε, κανέναν ενδοιασμό να ξυλοφορτώσει όποιον βρισκόταν μπροστά του, ανεξαρτήτως φύλου. Δεν είναι θέμα γυναικείο –μπορεί, βρε αδερφέ, να ήταν η κακιά στιγμή. Δεν είναι δα και κανένας βιασμός, έτσι δεν είναι; Εδώ στα σόσιαλ μίντια όλος ο πλανήτης γελάει με την Αμπερ Χερντ και στηρίζει τον Τζόνι Ντεπ.

Το θέμα είναι πως όταν ο δράστης έχει απέναντί του μια γυναίκα, κάτι ξεκλειδώνει στο μυαλό του. Ολα είναι πιο εύκολα, από τις βρισιές, έως τη χειροδικία. Απέναντι σε έναν άντρα, το ξύλο περιέχει τη ματσίλα του ξεκαθαρίσματος κάποιου λογαριασμού. Και αν ειπωθεί μια κουβέντα παραπάνω, πάλι μια γυναίκα θα τα ακούσει πρώτη: η μάνα αυτού που έχει απέναντί του. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News