Δεύτερη φορά που την πατάω. Η πρώτη ήταν πριν από 18 χρόνια, το μακρινό 2008, όταν έβαλα το μέιλ μου στην ιστοσελίδα της Χίλαρι Κλίντον, στην εκστρατεία για το χρίσμα των Δημοκρατικών με αντίπαλο τον Μπαράκ Ομπάμα – όπως είναι γνωστό, νίκησε ο Ομπάμα και στη συνέχεια έγραψε Ιστορία κερδίζοντας και τις προεδρικές εκλογές με αντίπαλο τον Τζον ΜακΚέιν.

Από τον Ιανουάριο έως τον Ιούνιο του 2008 το ζεύγος Κλίντον με αγκάλιασε σαν να ήμουν δικός τους άνθρωπος. Τόσο θερμά και προσωπικά έμοιαζαν τα μαζικά email που έφταναν καθημερινά, πάντοτε με «Dear Argyris», και τόσο ξένα προς το δικό μας προεκλογικό λανγκάζ.

Αλλά και τόσο αγνώμων υπήρξα για τα καλά τους λόγια που πήγα και τα είπα όλα στην εφημερίδα. Και η «Πανδώρα» στο καθημερινό τότε έντυπο «Βήμα», τα έβγαλε στη φόρα:

♦ 9 Ιανουαρίου 2008: «Dear Αrgyris, Εσύ κι εγώ καταπλήξαμε πολλούς χθες το βράδυ! Στις ημέρες μετά την Αϊόβα, στράφηκα σε εσένα και σου ζήτησα να σταθείς πλάι μου. Οταν σε χρειαζόμουν περισσότερο, ανταποκρίθηκες με τον καλύτερο τρόπο! Από τα βάθη της καρδιάς μου σε ευχαριστώ. Σου εύχομαι τα καλύτερα, Χίλαρι»

♦ 11 Ιανουαρίου 2008: «Dear Αrgyris, Κάθε μέρα η Χίλαρι μου λέει πόσο εκτιμά αυτό που κάνεις για εκείνη και την προεκλογική εκστρατεία της. Σε ευχαριστώ, εκ μέρους και των δύο μας. Μπιλ Κλίντον»

♦ 22 Ιανουαρίου 2008: «Dear Αrgyris, Μία από τις αγαπημένες μου στιγμές σε κάθε debate όπως το χθεσινοβραδινό είναι όταν κοιτάζω το ακροατήριο και το βλέμμα μου συναντάται με εκείνο κάποιου τον οποίο γνωρίζω. Καμιά φορά πρόκειται για φίλο ή συγγενή. Συχνά όμως είναι κάποιος που έχω γνωρίσει πρόσφατα και με τον οποίο μοιράζομαι την ίδια προσπάθεια. Την επομένη Πέμπτη θέλω να είσαι εσύ αυτό το πρόσωπο! Θα έρθεις στο επόμενο debate, θα είσαι εκεί για μένα μέσα στο ακροατήριο;» 

Για να μην πολυλογώ, παρότι εκείνοι προσπάθησαν να τονώσουν την αυτοπεποίθησή μου και ουδέποτε θέλησαν οι άνθρωποι να μου πουλήσουν κάτι (άντε κανένα κουπόνι για την εκστρατεία), εγώ τους εξέθεσα…

Δεκαέξι χρόνια μετά, πέρυσι το καλοκαίρι, έβαλα πάλι το μέιλ μου σε ιστοσελίδα υποψηφίου ο οποίος κέρδισε άνετα τις προεδρικές εκλογές και ορκίστηκε πρόεδρος των ΗΠΑ φέτος τον Γενάρη. Και μετά όχι απλά δεν με ξέχασε, αλλά επικοινωνεί μαζί μου καθημερινά.

Το καταλάβατε: πρόκειται για την εκστρατεία fundraising του Τραμπ, που συνεχίζεται κανονικά επί της προεδρίας του. Ενόψει, βέβαια, των ενδιάμεσων εκλογών (midterms) του 2026, που θα καθορίσουν αν στο δεύτερο μισό της θητείας του θα είναι ή όχι ένας πρόεδρος με μειωμένη ισχύ —σε περίπτωση που οι Ρεπουμπλικανοί χάσουν την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων.

Πάμε τώρα στην ουσία. Παρακάμπτω τα προεκλογικά μηνύματα και πάμε κατευθείαν σε όσα έλαβα από τον ίδιο τον πρόεδρο μετά την ορκωμοσία του στις 20 Ιανουαρίου. Οπως θα διαπιστώσετε, μπορεί οι πρώτες 100 ημέρες του Τραμπ 2.0 να ήταν δύσκολες για τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο πλανήτη, για εμένα όμως ήταν γεμάτες ευκαιρίες.

Kαταρχάς, όχι μία, αλλά πολλές φορές ο πρόεδρος μού ζήτησε να γίνω σύμβουλός του. Και όχι απλός σύμβουλος, ανώτερος, επιπέδου Υπουργικού Συμβουλίου (Cabinet-Level Advisor). Υπάρχουν, λέει, ακόμη θέσεις για πατριώτες σαν κι εμένα. «Μάλλον δεν γνωρίζει ότι έχω αποτύχει παταγωδώς σε αυτό το πεδίο» σκέφτηκα. «Αλλα ας μην πω καλύτερα κάτι»…

Aνάμεσα στα συλλεκτικά προϊόντα που μου δόθηκε η ευκαιρία να αγοράσω ήταν ένα μπαλάκι του γκολφ με την υπογραφή του προέδρου, κούπες για καφέ, καπέλα, μια κάρτα προεδρικού συμβούλου (με το όνομά μου, κανονικά) και ένα αντίγραφο του εκτελεστικού διατάγματος που μετονόμασε τον Κόλπο του Μεξικού σε Κόλπο της Αμερικής. Ημουν επίσης υποψήφιος για έναν γύρο γκολφ στο Trump International Golf Course στη Φλόριντα, με δωμάτιο και αεροπορικά πληρωμένα.

Ομως, με διαφορά, η πιο εντυπωσιακή αναγνώριση της προσφοράς μου ήταν η ανακοίνωση ότι είχα συμπεριληφθεί στη βραχεία λίστα για ένα βραβείο που δεν αφορούσε ένα μεμονωμένο επίτευγμα, αλλά το σύνολο της διαδρομής μου: Το Trump Lifetime Achievement Award. Μια διάκριση-βάλσαμο για την ψυχή οποιουδήποτε έχασε το βραβείο Μπότση, αυτό του Συλλόγου Σαρακατσαναίων ή τη διάκριση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Διαιτητών.

Αυτό που μένει μετά από 20 σχεδόν χρόνια (κατά φαντασίαν) συμμετοχής στους προεκλογικούς αγώνες των ΗΠΑ είναι το εξής:

♦ Οι Κλίντον και εν γένει οι Δημοκρατικοί πουλούσαν συναίσθημα: ότι αν είσαι μαζί τους είναι και αυτοί κοντά σου γιατί είσαι ήδη σημαντικός.

♦ Ο Τραμπ, πιο πρακτικό μυαλό, σου πουλάει το όνειρο. Αν τον στηρίξεις, παύεις να νιώθεις φουκαράς. Γίνεσαι υποψήφιος για μεγαλεία. Για την αναγνώριση που τόσα χρόνια σου χρωστούσε η ζωή…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News