Next time in Μόσχα, λοιπόν, είπε ο ολόλαμπρος Πούτιν στον Τραμπ. Και ήταν η μόνη φράση που είπε στα αγγλικά. Έτσι, έστω οσονούπω, κλείνει ένας κύκλος ιστορίας. Κοιτάζω όλη τη διαδρομή προς τα πίσω με σφιγμένο στομάχι. Είναι κι εκείνη, η άτιμη έκθεση φωτογραφίας (που να μην έσωνα να τη δω) σε ένα ταξίδι μου στην Ολλανδία. Φωτογραφίες μπουνιές στο μάτι από τον αιματηρό πόλεμο της Ουκρανίας κατά την υπεράσπιση των εδαφών της. Άνθρωποι που χαιρετιόντουσαν σε σταθμούς, παιδιά που έκλαιγαν, μάτια και βλέμματα, κόσμος σε καταφύγια….Γιατί εντέλει χάθηκαν τόσοι και τόσοι; Γιατί μαρτύρησαν; Πώς τώρα πετσοκόβεται η χώρα τους; 

Η Ευρώπη «μας» έρμαιο του κατακτημένου πολιτισμού μας. Χρόνια και χρόνια μακριά από δικτατορίες, με πολιτική άποψη οι κάτοικοί της σε σύγκριση με άλλες ηπείρους. Πιστέψαμε στην αυτοδιάθεση. Στο δικαίωμα τού κάθε ελεύθερου λαού να επιλέγει με ποιους θα πάει και ποιους θ΄αφήσει. Ρομαντισμοί αποδεικνύονται αυτά. Κοιτάζω και ξανακοιτάζω το έργο από την αρχή. Τα τραγικά λάθη των «ανέμελων» Δημοκρατικών. Τόσο «ανέμελων» που σχεδόν μέχρι το τέλος του προεκλογικού αγώνα είχαν παραδώσει το τιμόνι σε άνθρωπο με σοβαρά ιατρικά και νοητικά θέματα και περίμεναν την εκλογή του. Την ίδια εγκληματική ανεμελιά υπέδειξαν σε όλα. Κοιτάζοντας το έργο από το τέλος προς την αρχή… Τι νόημα είχε η ενίσχυση του έρμου Ζελένσκι για είσοδο στο ΝΑΤΟ; Βλέπετε, η Αμερική πολεμούσε δια αντιπροσώπου, η Ευρώπη έκαιγε χρήμα αλλά ο Ουκρανικός λαός «έκαιγε» ανθρώπους, έκαιγε νέους, έκαιγε χώρα, έκαιγε μέλλον ελπίζοντας σε «μέλλον». Πόσος κόσμος χάθηκε; Γιατί έγιναν όσα έγιναν; Απ΄ότι αποδείχτηκε ο Πούτιν μπορούσε να περιμένει, είχε «υλικό» έναν λαό εκπαιδευμένο να υπομένει, μαθημένοι, φρικτά μαθημένοι. Next time in Μόσχα. Απολύτως ταπεινωμένη πια η Ουκρανία. Στον τοίχο του εαυτού της.

Κλαίω τον Ζελένσκι. Τι μαύρο τέλος θα έχει. Κοντά σ’ αυτόν κλαίω και το τέλος του «ρομαντισμού». Έχω τα συναισθήματα παιδιού που άγρια μαθαίνει ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Και, να σας πω την αλήθεια, ψιλοντρέπομαι ότι δεν το είχα, δεν το έχουμε εμπεδώσει, ενήλικοι πολίτες. Πώς πήγαμε να τα βάλουμε με λιοντάρι; Ενοχλητικές μύγες στο ρουθούνι του; Η διορατική Μέρκελ γνώριζε καλύτερα τους όρους του παιχνιδιού. Τι την πέρασες την πολιτική σκακιέρα του κόσμου; Θαρρείς μπορείς να την γυρίσεις σε πλακωτό στο τάβλι; 

Η Ευρώπη έρμαιο του πολιτισμού της, των πολιτών που έχουν άποψη και δικαίωμα να την εκφράζουν, μαθημένοι στην κατακτημένη Δημοκρατία τους. Μέχρι που έρχονται αντιμέτωποι με «νταλίκες». Όπως αποδείχτηκε τα αποτελέσματα των κυρώσεων επί της Ρωσίας στοίχισαν περισσότερο στην οικονομία της Ευρώπης από ό,τι στους Ρώσους. Ξαφνικά δε, λόγω του «φόβου» εισβολής των Ρώσων στην Ευρώπη, η Γερμανία βρήκε ευκαιρία και αποφάσισε δικό της εξοπλιστικό πρόγραμμα 100 δισεκατομμυρίων. Κοίτα πώς έγινε; Το παιχνίδι, μετά από ένα αιματηρό διάλλειμα,  ξαναπροχωράει από εκεί που ξεκίνησε με τους μεγάλους δυνατούς παίχτες. Πάντα έτσι ήταν, εντέλει. Και βέβαια, αν προστέθηκαν και άλλοι, είναι οι ακόμα δεξιότερα του χάρτη… Κίνα, Ινδία. Πού η Ευρώπη μας ως ολότητα; Με πονάει να αναρωτιέμαι πού η Ευρώπη μας; Και αμήχανα να στέκομαι άγαλμα αναζητώντας απάντηση. Υπάρχουν ηγέτες που μπορούν να βρουν ισορροπία και να δώσουν όραμα; Και συγχρόνως να παλέψουν το τεράστιο πρόβλημα του μεταναστευτικού; 

«Next time in Μόσχα», είπε και ήταν οι μόνες λέξεις που είπε στα αγγλικά. Θα μπορούσε και να πει «The game is over, my friend Donald». Σάμπως δεν είναι; Σε τέτοια δραματική νίκη του Πούτιν είναι να θαυμάζεις και την αυτοσυγκράτησή του ακόμα…. Μπουνιά στο στομάχι το τέλος των ψευδαισθήσεων. Μπορεί πιο σημαντικό από τη νίκη, να είναι η αποδοχή της ήττας. Δυστυχώς… 

ΥΓ. Ο κόσμος είναι όπως ακριβώς ήταν. Και εμείς; Μια σταλίτσα χώρα που κάνει μεγάλο σαματά.          

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News